OP ZOEK NAAR WAARHEID
Ik ben op zoek naar waarheid. Vooral binnen mijn oeuvre. Maar ook daarbuiten. Voortdurend de mensen lastig vallen met mijn mening. Dat is een prachtig tijdverdrijf. U moet dat ook eens doen als u tijd en goesting heeft.
Ik ben op zoek naar waarheid. Vooral binnen mijn oeuvre. Maar ook daarbuiten. Voortdurend de mensen lastig vallen met mijn mening. Dat is een prachtig tijdverdrijf. U moet dat ook eens doen als u tijd en goesting heeft.
Ik heb gedurende de jongste jaren bij mijzelf een nieuw fenomeen ontdekt: ik ga tegenwoordig graag een keer naar de zee.
Ik had ze liggen, de smeerlappen, ik had immers de handleiding gelezen, die van de nieuwe autoradio.
Het klopt inderdaad dat Britney Spears niet zulk een grote boezem heeft als blijkt uit haar decolleté. Hier is inderdaad sprake van een enorme duw-op bustenhouder.
Ik leid een rijkeluizenleven en toch heb ik geen geld. De mensen zijn afgunstig jegens mij omdat ik voortdurend in allerlei gelagzalen de grote jan en de onnozelaar uithang. Ze vragen: ‘hoe doet gij dat, Vos, geen geld hebben en toch al flierefluitend door het leven gaan, alsof er niet moet gewerkt worden en wij niet in het zweet ons aanschijns onze boterham moeten verdienen?’
Ik moest een keer meedoen met een humoristisch programma maar dat hebben ze achteraf nooit uitgezonden. Op de BRT vonden ze het niet geschikt voor consumatie.
In wezen bemoei ik mij nergens mee maar met het Eurosongfestival is dat anders. Iedere Belg heeft de plicht zich ermee te bemoeien want het gaat hier tenslotte over ons imago in het buitenland. Een goed imago in het buitenland wakkert hier te lande de werkgelegenheid en het toerisme aan. Daarom is het van het grootste belang dat we inderdaad het beste lied dat we in huis hebben naar Byzantium sturen alwaar het Eurosongfestival dit jaar plaatsheeft.
Was Frida de mammie en Agnetha de dochter? Ik dacht het wel. Frida zag er al op haar twintigste uit als de moeder die jij nooit had gehad.
Ik moet u iets bekennen: ik ben een gebuisde student. Nu ja, bekennen, na al die jaren is dat leed geleden en ben ik geworden wat ik altijd had willen worden: popzanger in een popbandje.
Het is altijd een verhaaltje dat ik vertel, zeggen ze mij. Het begint ergens en op het einde is het afgelopen. Je ging bijvoorbeeld eens naar de kermis en toen kreeg je daar op je muil van iemand en als je thuis kwam begon moeder hysterisch te brullen omdat je zat was en heel je ellendige kop onder het bloed zat. En de volgende dag kreeg je op je muil van vader je omdat je in bed had gewaterd. En zo verzin je toch honderden verhalen.
(over beleefdheid)
Ik kom uit een eenvoudig gezin van boeren en werkmensen. Dit vervult mij geenszins met trots. Ras en afkomst, het zijn de enige twee zaken in dit ondermaanse waarover het individu geen zeggenschap wordt gegund. Men kan dit jammer vinden, maar er helpt geen lievemoederen aan.
Een Vlaamse krant had een aantal jaar geleden het onzalige idee tot mij het verzoek te richten om Thé Lau van The Scene te gaan interviewen. Thé had net een boek geschreven waar in eerste instantie geen touw aan vast te knopen was. Toen ik het nog een keer herlas viel er nog steeds geen touw aan vast te knopen maar ik vond het wel een prachtig, meeslepend boek, al wist ik zelf niet waarom.
Ik denk dat ik nog nooit in mijn leven een puntkomma heb geschreven, noch een gedachtestreepje, noch een dubbele punt, laat staan een asterix. Of moet dat zijn: asterisk? Nu schrijf ik blijkbaar toch een dubbele punt. Moet daar dan een hoofdletter achter, achter een dubbele punt? Ik weet dat allemaal niet en ik heb eerlijk gezegd ook geen zin om dat soort regels te gaan nakijken. Ik maak toch nooit lange zinnen. Ik heb dat soort leestekens niet nodig.
Op het scherm sprak de klusjesman: ‘en vergeet het niet: wat je zelf doet, doe je meestal beter.’ De man had zich op voorhand, via zijn advocaten, ingedekt tegen eventuele rechtsvervolgingen in het geval er toch iets verkeerd ging, en ook tegen gebeurlijke ongevallen. Het leek nochtans onmogelijk dat er iets verkeerd zou gaan.
Rocky, mijn maat, sprak: ‘Vos, ik zou wensen uiting te geven aan een idee inzake de beeldende kunst.’
‘Eertijds liep ik samen met mijzelf, in het trage licht van een late lente, toen samen nog meer was dan niet alleen.’
Wanneer men het over opera heeft, gebruikt men dan ooit verkleinwoorden? Dan wellicht enkel in een ironiserende context. Iemand als Godfried Bomans zou eventueel een verhaal hebben kunnen schrijven over een verwaand tenortje dat in de foyer zit op te scheppen over het Siegfriedje dat hij heeft neergezet in het Ringetje van Ivootje van Hove.
We mochten met ons groepje zaterdag de Gentse Feesten openen en om een uur of tien waren wij er al vanaf en kon ik al meteen in principe in mijn bed kruipen.
Die fuiven in die fabriek van dat Eskimo-ondergoed op de Wiedauwkaai zijn van die alles overweldigende feesten waar jonge ondernemende mensen zoals ik dienen aanwezig te zijn om de tijdsgeest te proeven, om te zien wat er leeft bij de mensen.
Die oorlog tussen Ecuador en Peru, dat is toch te gek om los te lopen, sprak Kerremans tot mij. En je weet toch dat de leiders van die landen er garen bij spinnen, bij die oorlog.
Dertig jaar geleden, in 1978, was er op het college een jonge priester die godsdienst en muziek diende te onderwijzen aan de twaalfjarige snotapen van het eerste jaar. Hij was diezelfde man die onlangs de nieuwe premier een taart bezeken met urine in het gezicht had willen gooien, maar niet in zijn opzet slaagde en nu al een paar weken zit opgesloten.
Misschien is het wel goed dat de aarde opwarmt. Dan krijgen we nooit meer sneeuw en ijs maar wel het klimaat van de Middellandse zee in onze streken. Dan is het altijd zomer en lente hier in ons land en worden de minirokken en opwaaiende zomerjurken nimmer opgeborgen.
Zeg, om nog eens terug te komen op mijn theorie die ik bedacht tijdens het concert van Prince van vorige maand. Die theorie die luidt dus: hoe groter wijvenzot naar buiten uit, hoe groter homoseksueel van binnen uit.
De linkse kerk. Een begrip uit de populistische sociologie. Bedoeld wordt een amalgaam van welzijnswerkers, naïeve, vooruitstrevende politici en hysterische feministes wier gedrag gekenmerkt wordt door een overspannen dadendrang om alles in de samenleving te willen sturen in het teken van een voorbijgestreefde negentiende-eeuwse marxistische theorie en alles zodanig in de juiste banen te leiden dat alle, maar dan ook alle mensen, ten alle tijde gelukkig zijn, zelfs wanneer ze geen goesting hebben om gelukkig te zijn.
Zouden die goede oude Asterix en Obelix nu ook al uit ons collectief selectief geheugen verdwenen zijn?