grafrede door Christophe Vekeman

Beste Luc,

In de reacties en de In Memoriams die er de afgelopen week zijn verschenen kwam het regelmatig ter sprake: je zo opvallende talent voor zelfrelativering, de volslagen afwezigheid van enige neiging tot grootspraak in je karakter, het feit dat je de loftrompet altijd binnen handbereik hield, maar ze nooit over jezelf stak. Pratend over jezelf en je werk, maakte je consequent van de verkleinvorm gebruik: je deed optredentjes, want je speelde in een groepje, waarmee je liedjes bracht, en was je daar niet mee bezig, dan wijdde je je aandacht wel aan het schrijven van een columnpje. Je schreef ook boekjes, Paddenkoppenland bijvoorbeeld, met daarin een minieme bijrol weggelegd voor een warempel in een Zweedse jeugdfilm opduikend ‘vosje’.