EEN FRISSE DUIK
Wie mij in badpak wenst te aanschouwen moet zich nu zondag naar de Coupure begeven alwaar ik met honderden andere helden in het water zal duiken.
Ik ga mijn dertigste Gentse feesten in. Het was in 1976 dat ik als aanstormende puber mijn eerste heerlijke tien dagen op Sint-Jacobs mocht beleven. Ik heb er Ferre Grignard nog gezien toen die dus nog niet overleden was. Ik heb er nog van alles gezien dat ik ondertussen vergeten ben. Kortom, herinneringen zat. En gelachen dat we hebben! Met wie en waarom, dat weet ik dus ook niet meer. Jongens, kom, laat het verleden rusten. Eerder zou ik er voor pleiten heimwee te koesteren naar de toekomst. Hoe moet het verder met de Gentse feesten? Moeten ze afslanken dan wel groter worden? Dat zijn dingen waar ik mij niet mee ga bemoeien. Ik hoop alleen dat het regent, zodat de toeristen wegblijven. Nu zullen de horecamensen zeggen: ‘en onze portemonnee dan?’ Dan antwoord ik: iedereen moet zijn boterham verdienen, maar let toch op voor hebzucht. Waar is de tijd dat caféhouders gewoon werkmensen waren? En geen ondernemers. Dus ik hoop dat het regent en dat het koud is. Dan zetten we ons toch gewoon binnen bij de stoof. En het optreden van Gorki dan, op het Sint-Jacobsplein? Dan zeg ik: als gij dat persé wilt zien, doe dan uw regenfrak aan. Ik betaal iedereen een Irish coffee om achteraf op te warmen. En wanneer u dan een valling hebt zal ik u persoonlijk een warme grog in uw bed komen brengen en uw neus komen snuiten.
Maar waar ik naar toe wil: ik ga nu al dertig jaar naar de Gentse feesten maar ik ben eigenlijk nog nooit verder geraakt dan de omgeving van Sint-Jacobs en omliggende pleinen. Mijn hart bloedt en mijn schuld is groot maar ik ben bijvoorbeeld nog nooit naar het Heilig Kerst geweest om er naar een grappig toneelstuk te gaan kijken. Of naar het Laurentplein voor een leutige Café-dansant. Ieder jaar stel ik een plan op: ik ga naar dit gaan kijken en naar dat. Maar wanneer puntje bij paaltje komt zit ik toch altijd om een uur of acht naar de ondergaande zon te kijken die nederdaalt achter de torens van Sint-Jacobs, tripels drinkend die de goede mensen mij aanbieden en waar ik dankbaar voor ben en die ik ooit allemaal eens ga terugbetalen mocht ik niet zulk een gierigaard zijn. En dan zit ik daar te dromen over vroeger, over toen ik jong was en alles nog kon. Dan word ik bijna gek van weemoed. Ik denk dat ik nog eens in huilen zal uitbarsten op een dag. Dus wanneer u mij ziet zitten huilen daar op mijn stoeltje, dan is dat omdat ik gek zal zijn geworden van weemoed. U hoeft niet meteen de ambulance te bellen. Het zal wel vanzelf over gaan.
Daarom dus heb ik mij nu echt voorgenomen deze feesten een paar activiteiten te ondernemen die in het verlengde liggen van het culturele en het animerende. Een tentoonstelling, een conference, een poppenspel. En dus ook een frisse duik in de Coupure. Op zondag 16 juli, wordt in heel Europa de Big Jump gehouden. Ik citeer hier uit de website van Big Jump: ‘mensen springen in diverse landen massaal de rivieren in om te ijveren voor properder rivieren. Vorig jaar was dat het geval in 22 landen op meer dan 250 locaties met meer dan 250.000 deelnemers en toeschouwers. Jij bent ook prettig gestoord? Dan verwachten wij jou uiteraard ook! Iedereen is welkom voor de Big Jump, dus breng gerust wat volk mee en maak er een gezellige duik van. Oh ja, vergeet je handdoekje niet!:-)’
En dan staat er: bekende gezichten die ook jumpen:
-Luc De Vos
-…
Inderdaad, verder niemand. Ze hebben dus maar één enkele zot gevonden. Van al die gasten die denken dat ze bekende Vlaming zijn omdat ze met hun smoel op televisie komen of een liedje zingen of een mop vertellen. Eén enkele zot, die bereid is een kilometertje te zwemmen. Ik dus. Volgens mij zijn al die bekende Vlamingen een bende schijtlaarzen en leeghangers.
Verder staat er op die website ook een foto van twee lekkere Duitse meiden die met hun boezem bloot in de Elbe springen. Een uiterst ontroerend beeld.
Leve de Gentse Feesten. Hoera!
LUC DE VOS
Comments are closed.