DE WAAL OP DE BEEK
In normale omstandigheden bemoei ik mij niet met maatschappelijke ontwikkelingen. Maar de gebeurtenissen nopen mij tot het innemen van een standpunt.
De gelauwerde schrijver en essayist Umberto Eco is iemand die op regelmatige tijdstippen de Italiaanse gazetten vol schrijft en over alles een opinie weet te verkondigen. Journalisten die om kopij verlegen zitten moeten gewoon even bellen naar Eco en hup, alweer een halve gazet vol met belangwekkende en originele inzichten. Tot het hem een paar jaar geleden toch een keer op de heupen begon te werken. Er was een aardbeving geweest in Umbrië en een journalist belde hem op om zijn mening te vragen over deze aardbeving. Eco’s antwoord luidde: ‘kijk jongen, ik ben er tegen!’ Toen heeft hij woedend de telefoon op de haak gegooid. Of neen, hij duwde op het knopje van zijn mobiele telefoon om het toestel uit te schakelen want een telefoon op de haak gooien, dat bestaat niet meer tegenwoordig. De hoorn op de haak gooien is een uitdrukking geworden die zijn oorsprong vindt in het pre-postmoderne tijdperk, toen telefoons nog een haak hadden en een wieltje waarmee men een nummer diende te draaien. Het is een uitdrukking geworden zoals ‘een juk dragen’ of ‘de koe bij de horens vatten’, uitdrukkingen die dateren uit de periode van voor de oorlog toen de samenleving nog een sterk agrarisch karakter bezat. Will Tura had in de jaren zestig een liedje en dat heette: ‘Draai dan 797204’. Binnen een paar decennia zal niemand nog weten wat Will daarmee bedoelde. Ze zullen wellicht denken dat ze dat nummer echt moeten omdraaien zodat het niet nummer 797204 is maar 402797. Dat zal voor flink wat verwarring zorgen in de toekomst. De dj’s die dat plaatje zullen spelen naar aanleiding van bijvoorbeeld de honderdste verjaardag van Will moeten dan gaan uitleggen dat er vroeger telefoons bestonden met een wieltje waarmee men een nummer moest draaien, dat telefoons toen nog geen knopje hadden en dat men er nog geen foto’s kon mee nemen en ook dat telefoons geen noodrantsoenen zuurstof bevatten. Want in 2040 zullen we allemaal op de maan wonen. De aarde zal helemaal overstroomd zijn en op de maan zal iedereen een telefoontoestel bezitten dat ook een persoonlijke computer is en dus ook een reservevoorraad zuurstof zal bevatten. We zullen immers in grote ruimtestations leven. Maar wanneer we een wandeling in de vrije natuur van de maan willen maken dan zullen we een ruimtepak moeten aantrekken en wanneer er dan een defect is aan de zuurstoftoevoer dan zullen we gewoon door onze telefoon kunnen ademen.
Maar dat zijn zorgen voor later. Terug naar het heden. Er was de jongste weken beroering ontstaan binnen de samenleving omdat een hooggeplaatste persoon een relatie was begonnen met een veel jongere vrouw uit de media. De gazetten stonden vol met meningen aangaande deze zaak. Maar eenieder ging aan de kern van de zaak voorbij, namelijk: de liefde. Ik dacht nog: liefde is altijd schoon. Ik dwong er mijzelf toe deze beide mensen in gedachten geluk te wensen met deze vreugdevolle kans die het leven hen bood. Maar er heerste bitterheid in mijn ziel, ik kan het niet ontkennen. Ik had het al dikwijls gelezen: jonge vrouwen kozen in deze tijd veelvuldig voor een oudere man die hun naar eigen zeggen bescherming en standvastigheid bood. Ze hadden het niet zo voor hun leeftijdgenoten, die puistenkoppen die hen omringden, die pubers met hun onzekerheid, hun totale gebrek aan ambitie en inzicht, die lusteloze schepsels die niet wisten wat ze aan moesten met hun rotleven. Neen, deze jonge vrouwen kozen voor een bezadigde man met ervaring en wijsheid en liefst van al met een zekere status. Het is een woord dat ik niet graag gebruik, maar ik moet wel gezien de omstandigheden. Ik wil hier niemands goede bedoelingen in twijfel trekken, ik geloof in de liefde, maar in veel gevallen heeft liefde ook met bewondering en veiligheid, zelfs materiële afhankelijkheid te maken. Dat is droevig, maar zo staan de zaken ervoor.
Mag ik bij deze een oproep plaatsen aan de jonge vrouwen: laat de liefde primeren in uw leven, niets is belangrijker. Maar denk ook een keer aan die talloze eenzame jonge mannen, die twijfelende, zoekende mensen zonder centen die inderdaad niet altijd de makkelijkste zijn om mee samen te leven. Druk hen aan uw boezem, beadem hen met uw hartstocht, droog hun tranen, omarm hun hunkerende lichamen, vertel hun dat alles goed komt. En laat die bejaarde venten betalen voor de liefde, ze hebben toch geld genoeg, die oude geilaards.
LUC DE VOS
Comments are closed.