EEN PURPEREN ONDERBROEK
Toen ik achttien jaar was werd ik verliefd op Susan, die blonde zangeres van The Human League. Dat was niet verwonderlijk, want zij was echt wel mijn type: het Engelse dellentype.
Dat is een erotisch fantasma van mij, het Engelse dellentype. Zoals er veel mensen vallen voor bijvoorbeeld het erotische archetype van de zwartgelokte Spaanse furie, genre Carmen, of voor het hoerige east-coastverschijnsel genre Jennifer Lopez, van die mulattinnen die met hun achterwerk staan te zwaaien, zo ben ik helemaal weg van die Engelse, volkse meisjes die in een Londense snackbar werken en iedereen met ‘dear’ aanspreken en voortdurend met een kauwgom in hun bek lopen te kauwen en ongeïnteresseerd gigantische pinten bier staan te tappen. Maar ze hebben wel blond haar en blauwe ogen en benen die het heelal doen wankelen, zodat men hen hun tekortkomingen vergeeft.
Zo iemand was Susan, de blonde van The Human League. Ze zong niet voor niets: ‘I was working as a waitress in a cocktail bar.’ Ze zong het met dat weerzinwekkende Noordengelse accent van haar. Ik werd bijna gek van liefde, of was het eerder lust en geilheid?
In 1983 waren The Human League op het toppunt van hun roem. Ze hadden echt van die schone liedjes. Open your heart, onder andere, u kent dat wel. Ze zijn toen ook een keer in Kortrijk komen spelen dat jaar. Maar daar ben ik niet naar toe gegaan. Ik was nog nooit in Kortrijk geweest. Kortrijk was zo ver in die tijd. Ik had ook geen auto of een brommer en de trein nemen dat was het verste van mijn gedachten. Ik was ook zo arm als een kerkrat. Het leek een onmogelijke expeditie naar een ver land. En wat zou mijn moeder zeggen? Ik was bang voor het avontuur. Ik was een angsthaas in die tijd. Wat zeg ik, een schijtlaars was ik! Ik had ook geen vrienden of vriendinnen. Ik bleef thuis om naar televisie te kijken en te dromen van de liefde die ver weg was, ver weg, in Kortrijk.
Vlak na die roem ging het al meteen weer bergaf met The Human League. In de jaren tachtig hadden ze nog een aantal toevallige hits maar vanaf de jaren negentig met de komst van de grunge en de dance was het helemaal afgelopen met die jaren tachtig-electro. Ik vergat het bestaan van Susan. Er kwamen andere vrouwen in mijn leven. Ik verraadde Susan onder andere met Kylie Minogue en Jennifer Lopez.
Maar ziet, jongens, alles is mogelijk: de electro is terug en ook de jaren tachtig en alles is weer toegelaten. Iedereen mag weer op synthesizers spelen. Die zijn opnieuw goedgekeurd door de muziekpolitie.
En dus kwam The Human League naar het Koninklijk Circus in Brussel. Ik las het in de gazet. De droom over mijn vergeten en verloren liefde schoot mij weer te binnen. Susan, ik was verliefd op Susan. Hoe zou het met haar zijn, wat was er met haar gebeurd?
Het Koninklijk Circus was helemaal niet uitverkocht. Aan The Human League blijft blijkbaar nog steeds dat stigma van has beens kleven, ondanks de revival van de electro. Zanger Phil Oakey verscheen op het podium en zong dat liedje Seconds. Kent u dat nog? It took seconds of your time to take his life. Echt een fantastisch lied. En dan kwamen de twee zangeressen eraan. Joan, de zwartharige, was flink aangekomen en had van die ruwe moederkloekachtige trekken. Susans schoonheid was bewaard gebleven. Zij was nog mooier geworden dan vroeger. Zij droeg een lange zwarte mantel en haar blonde haren waaiden rond haar goddelijke eierkop en natuurlijk had ze weer die walgelijke kauwgom in haar bek. Mijn hart stroomde vol van vertedering. Ze keek ernstig de zaal in. Dat was de electropose die ze moest aannemen. Maar al snel viel ze uit haar rol. Ze trok haar lange mantel uit. Ze had een zwart kattenpak aan met een fijn décolleté. Ze begon in het rond te dansen als een jonge heks en ze lachte haar tanden bloot, de teef. Ik wist niet meer waar mijn kop stond. Het hele optreden ging aan mij voorbij, ik zag alleen haar. Vraag mij niet welke liedjes ze hebben gespeeld, het waren wel allemaal hits. Op een gegeven moment verdween Susan in de coulissen en ze kwam even later terug en toen droeg ze een zwarte babydoll. Zij begon met dat korte rokje van tule te zwaaien. Ik zag haar blote dijen blozen. En dan, in een flits, tilde ze haar rokje tot boven haar dijen en op dat heilige moment dat slechts een seconde duurde werd mij een blik gegund op haar onderbroek. Het was een purperen onderbroek, met diamantjes er op gestikt. Het heelal wankelde en het leek alsof ik in een diepe afgrond werd gestort.
LUC DE VOS
Comments are closed.