Luc
Weinigen hadden beter de kwetsbaarheid kunnen vatten van een bestaan dat op een mistroostige zaterdag zomaar kan ophouden dan Luc De Vos. Onverwacht, veel te vroeg, zonder zin of reden, maar net in zijn banaliteit zo menselijk, zo herkenbaar. Niets aan te doen, maar net daarom de perfecte aanleiding voor een welgemeende godverdomme.
Over de doden niets dan goeds, maar niemand leek zich gisteren hard te moeten inspannen om over Luc De Vos inderdaad alleen maar goede herinneringen op te halen. Over de generaties leverde hij een soundtrack bij een Vlaamse jeugd en bij Vlaanderen zelf. Hij stak er meer interne spanning in dan de klassieke definities van Vlaanderen kunnen verdragen. De wortels in Wippelgem, de dromen bij Freddy Mercury. Geen valse bescheidenheid en net daarom fundamenteel bescheiden, zelfs als hij zich tot rockgod uitriep. Ironisch, ja, maar ook niet echt.
Ik heb Luc De Vos niet gekend, maar ik heb hem wel een paar keer ontmoet. En hij behoorde tot de soort mensen die je toch altijd denkt een beetje te kennen, omdat hij zo weinig maskers leek te dragen. De intense rocker, de wat warrige poëet, de grapjurk in kilt, het hadden typetjes kunnen zijn, maar in zijn geval leken ze gewoon Luc De Vos zoals hij echt was.
Lang geleden moest ik als politiek journalist met hem naar het parlement. Geen idee meer wat de aanleiding was, maar ik trok met hem naar een of andere kamercommissie. Ik had een baldadige Luc De Vos verwacht, tegendraads par principe omdat dat nu eenmaal rock-’n-roll is. Niets daarvan. Hij bekeek het parlementair theater onbevangen, geïnteresseerd, maar was finaal niet onder de indruk. Kritisch, maar met mededogen.
Mededogen. Misschien is het dat in zijn liedjes wat ons collectief zo raakte. Scherpe randjes genoeg. De middenstand regeert het land, het is meer aanklacht dan vaststelling. Maar altijd gedoopt in melancholie, empathie en, jawel, mededogen. Niemand gaat verloren. Ook dat was meer oproep dan vaststelling.
Vlaanderen is zonder Luc De Vos echt een beetje killer geworden. We kunnen allemaal een beetje meer mededogen gebruiken. Laat zijn liedjes ons daar maar aan blijven herinneren. En zo voor een keer zijn ongelijk bewijzen: niet alleen Elvis blijft bestaan.
Slaap zacht, Luc. Godverdomme.
Liesbeth Van Impe
Comments are closed.