HIER SPREEKT MEN NEDERLANDS
Onlangs werd er door een aantal bevoegde instanties een nieuw soort muziekprijzen in het leven geroepen: de M.I.A.’s: de Muziek Industrie Awards.
De mens die zich daar mee bezig hield belde mij op met de vraag of ik dat geen leuk idee vond die muziekprijs zo te noemen naar dat lied van mijn bandje Gorki. Ik zei dat ik alles leuk vond zolang ik er zelf maar geen miserie en geen last van ondervond en er geen geld aan kwijt speelde want als het is om te sponsoren dan zijn ze bij mij aan het verkeerde adres, daar ben ik veel te gierig voor en ik moet hier sowieso schrapen en krabben om toe te komen elke maand. Ik moest op dat moment denken aan het boek Moeder en Zoon van Gerard Reve waarin de schrijver vertelt over iemand die lid wenste te worden van de katholieke kerk en vraagt hoeveel hem dat gaat kosten en toen werd hem geantwoord dat het bij de katholieken de gewoonte was één procent van het jaarlijkse inkomen in de kas van Rome te storten en toen was die man, die dus lid wilde worden van die club van Rome onwel geworden en op een stoel neder gezakt en had hij gezworen nooit maar dan ook nooit lid te worden van deze club. Aldus ben ook ik ingesteld qua karakter. Ik wil lid worden van eender welke club en ik wil op straat komen tegen onrecht zoveel ik maar kan, zolang het mij maar geen centen kost. Ik zei dus tegen die man van die muziekprijzen dat ze alles mochten doen zolang ze maar uit mijn zakken bleven, want u moet ze mij niet leren kennen, de mensen uit de entertainmentindustrie. Neen, dat was dus niet het geval. Ik slaakte een zucht van verlichting. Toch meende ik een opmerking te moeten plaatsen en ik vroeg of het echt nodig was het woord award in de formulering van die prijs aan te wenden en waarom hij niet gewoon het woord prijs gebruikte. Toen zei die man dat het in het Engels veel sexyer klonk. En in het andere geval zouden die prijzen de MIP’s heten en dan klopte het niet meer, ofwel zou ik dan de tekst van ons lied dienen te veranderen in ‘Mip heeft het licht gezien’, maar dat ging ons te ver voeren.
Ik heb het woord sexy een keer opgezocht in de Dikke van Dale en er stond:‘seksueel prikkelend’. Maar ook:‘aanlokkend en leuk’. Ik heb woorden nooit geassocieerd met begrippen als seksueel, aanlokkend en leuk. Wat ik aanlokkend en leuk vind zijn eerder hoedanigheden zoals décolletés, minirokken en naakte lichaamsdelen die mijn lustgevoelens in het rood doen slaan. En ook foto’s en films waarop en waarin naakte heteroseksuele vrouwen figureren, daar kan ik nooit naar kijken zonder opgewonden te raken en er ook enigszins een krop van in de keel te krijgen vanwege de tevergeefsheid van die beelden die mijn medemensen voortdurend voor de neus worden gehouden en hen doen verlangen naar iets dat toch nooit in vervulling kan gaan. Wij worden verondersteld te leven met iconen en symbolen. Wij leven in onze dromen die werden aangestoken door andere dromen van andere mensen.
Maar kom jongens, laat ze nu maar het woord award gebruiken als ze dat beter en sexy vinden. Ik geloof dat ze dat beginnen doen zijn in de jaren zestig, het Nederlands doorspekken met van die Engelse woorden en dit onder invloed van de economische en culturele almacht van Amerika. Daar is op zich niets mis mee. Wellicht zal het Nederlands ook wel helemaal verdwijnen in de nabije toekomst zoals ook de Nepalese sneeuwpanter zal uitsterven. De mensen hebben het zo gewild. It is the way of the world. Maar uit pure balorigheid blijf althans ik voorlopig nog vergeten woorden gebruiken als balorigheid, althans, veronachtzamen, logenstraffen, rein, bijster, beraadslagen, barmhartigheid, erbarmen, veinzen, hardvochtig, hardnekkig, wier en der en heur als voornaamwoorden en laken en velen als werkwoorden. Voor wie hier in het duister tast: laken betekent afkeuren en velen betekent verdragen. Misschien wordt dit soort krullebollend taalgebruik opnieuw sexy. Maar verder kan het mij niet veel schelen. Doe gewoon uw goesting en weest content met uw lot.
LUC DE VOS
Comments are closed.