DAS RHEINGOLD
In mijn leven gebeurde er iets erotisch. Het was op een zondagnamiddag. Ik was net naar de opera geweest. Naar ‘Het Rijngoud’, het voorspel tot de trilogie ‘De Ring van de Neveling’ van Richard Wagner.
U leest het goed, het is: de Ring van de Neveling en niet van de Nevelingen. Der Ring des Nibelungen is enkelvoud. Het gaat immers over de ring van die ene bewoner van het Nevelland, de tragische figuur Alberich. Ik wist dat niet. Ik dacht dat Nibelungen meervoud was in het Duits maar er was een vent die voor de voorstelling een inleiding gaf en die vertelde allemaal interessante dingen over Richard Wagner en de Ring. Ik ga dat hier allemaal niet herhalen, u moest er zelf maar naar toe zijn gegaan, dan had u wat opgestoken, we zijn nooit te oud om iets bij te leren. Wist u dat Cato op tachtigjarige leeftijd nog Grieks is beginnen leren? Cato, wie is dat nu weer, zullen de mensen zeggen. Ja jongens, dat ga ik hier nu ook weer niet gaan uitleggen, u moet het eens gaan opzoeken op het internet, met google of zoiets, of in Wikipedia, dat staat daar allemaal in.
De opera zelf was enorm boeiend. De muziek was magistraal en de vertolkingen oerdegelijk. Weliswaar ken ik heel weinig van opera, maar dat was op dat moment mijn oordeel en ik heb ook recht op een eigen mening. Voor hetzelfde geld trok het volgens kenners op niets, maar ik vond het allemaal prima, dus laat mijn kop met rust. Ik had vooral veel medelijden met de hoofdfiguur Alberich die om het rijngoud te bemachtigen aan de liefde dient te verzaken en met het rijngoud een ring smeedt die hem in staat stelt om de wereldmacht te grijpen. Het was een machtig en ontroerend schouwspel. In deze hedendaagse postmoderne versie van de Ring liepen de acteurs gewoon in hedendaagse kleren rond en werd een symbool zoals bijvoorbeeld de gouden ring vervangen door een externe harde schijf, een USB-stick heet dat, geloof ik. En natuurlijk gingen er na afloop stemmen op die het niet eens waren met deze aanpak. Dat is altijd zo, schijnt het. Er zijn veel operaliefhebbers die graag nog van die oude kostuums zien, Walkuren met blonde paardenstaarten en enorme boezems en goden met zwaarden en helmen. Maar ik vind, dat komt allemaal op hetzelfde neer. Bij Wagner is een ring of een helm een symbool en symbolen zijn in beginsel inwisselbaar. Wereldmacht kan evengoed gesymboliseerd worden door een USB-stick als door een helm of een ring. Dat is een eenvoudige en voor de hand liggende vaststelling maar zij is daarom niet minder waar.
Ik ging nog wat drinken in de geweldige foyer van ons schitterende operagebouw. Ik bestelde twee glazen champagne voor mijzelf. Het eerste glas klokte ik in één teug naar binnen want ik had geweldige dorst. Ik had immers een drie uur durende Rheingold achter de kiezen en zoiets gaat niet in uw koude kleren zitten. Het tweede glas champagne dronk ik ledig met een aantal minder gulzige teugen. En toen bestelde ik nog een derde glas.
Aan een tafel zat een aantal mannen en vrouwen van middelbare leeftijd. Ook zij dronken champagne, er was er immers eentje jarig, hoera! Het betrof een slanke dame met lange benen en een lange witte rok die tot aan haar enkels reikte met daaronder van die sandalen met hoge hakken. Ze had een wipneus met daarop een strenge bril. Ter gelegenheid van haar verjaardag werd mij door deze vrolijke bende nog een glas champagne aangeboden, hetgeen ik niet afsloeg. Een vriendin van de jarige stelde voor een foto te nemen van mij, samen met het feestvarken, kwestie van een schone souvenir te hebben van dit uitermate vreugdevolle gebeuren voor later. Ik was al enorm leutig geworden van al die champagne en kordaat sprak ik tot die jarige mevrouw dat zij gerust op mijn schoot mocht gaan zitten, hetgeen zij weigerde. Neen, zij ging naast mij zitten op een stoel en vervolgens stroopte zij haar lange witte rok op tot boven haar knie. ‘Ik sta beter op de foto met een knietje bloot,’ zo vertrouwde zij mij toe.
Het was een enorm erotisch moment en ik was op slag nuchter.
LUC DE VOS
Comments are closed.