LIEFDE OVERWINT ALLES
Mijn maat Rocky had iets gelezen in de wetenschapskatern van de Knack. ‘Vos,’ zo sprak hij, ‘weet gij wat liefde is? Het is een chemisch proces in ons brein, een door de evolutie gerijpt nevenverschijnsel van bepaalde hersenfuncties die de voortplanting regelen.’
Ik zat met Rocky aan mijn keukentafel een fles Poolse wodka te drinken om onze denkprocessen wat te vertragen en beter te kunnen focussen op de grote lijnen en niet te veel tijd te verliezen met het nadenken over details.
‘Vos, ik heb de nieuwe videoclip gezien van uw groepje en ik ben er nog altijd niet goed van. Ik kan niet meer eten en mijn bier smaakt mij niet. Het komt door dat meisje in de clip. Ze trekt voor de ogen van de wereld haar kleren uit, maar zelden zag ik een waardiger vrouw die het noodlot van de wereld op haar schouders lijkt te dragen. Op een bepaald moment neemt ze die witte wollen teddybeer in haar armen terwijl ze meezingt met uw verzen: “moeder naait een berenmuts.” Ik voelde mijn hart breken, Vos, toen ik het zag. En op het einde van de film toonde zij datgene waar ik op had gehoopt. Ze schonk mij iets waar ik naar had verlangd: haar ondoorgrondelijke melkwitte boezem te mogen aanschouwen die het heelal leek te torsen. Ik kan aan niets anders meer denken hele dagen, overal waar ik ga of sta zie ik haar voor mijn geestesoog verschijnen.’
‘Allemaal chemische functies in uw hersenen, Rocky,’ zo sprak ik als een wijze uit het oosten. ‘Neuronen die verbindingen aangaan met de enzymen en eiwitten in uw grijze massa. Nu we dat dankzij de wetenschap allemaal weten hoeven wij er ons niet al te veel zorgen meer over te maken. Het komt allemaal goed en dit dankzij het verouderingsproces. Naarmate wij ouder worden dooft onze vlam uit. Er bestaan zelfs mensen die, geschokt door een aantal passionele ervaringen, de schrik van hun leven hebben opgedaan en heel bewust snel oud wensen te worden en dat hele gedoe met die gevoelens zo snel mogelijk achter de rug willen hebben, kwestie van er geen last meer van te ondervinden zodat zij zich kunnen concentreren op het betere huisje-tuintje-keukentje-gebeuren. Makkelijk zat. Maar wat die videoclip betreft, daar moet ik u gelijk in geven, ik was ook ten zeerste geschokt toen ik hem zag. Het was een idee van een maat van mij, een Hollander uit Amsterdam. Die jongen die had al een keer een videootje voor ons gedraaid en nu kwam hij af met dat idee van dat meisje dat zich uitkleedt voor een webcamera op internet. Het schijnt dat dat bestaat maar zelf heb ik daar geen tijd of geen goesting voor om op het internet naar erotiek op zoek te gaan. Ik ben daar ook te gierig voor denk ik, want het schijnt dat dat geld kost. En die goede gast had dus dat clipje gedraaid, gewoon thuis met de medewerking van een vriendin van hem, dat lieve meisje dus, en hij had mij die video opgestuurd met de post en toen ik dat meisje de eerste keer zag was ik toch ergens van mijn melk, ik heb er eigenlijk geen andere woorden voor. Ik wou dat ik een dichter was, dan zou ik misschien een gedicht kunnen schrijven, ik zou iets kunnen verzinnen, bijvoorbeeld dit: ‘Buiten de aarde/ Twee manen rond Saturnina/ Lokken de dove piloot/ In het marmerwitte licht van Jupiter/ Op haar landingsbaan/ Verbrandt hij zijn laatste kerosine/ Zijn nachten zijn geteld.’ Dat soort ontboezemingen, van zij die de liefde kennen en de liefde blijven zoeken. Maar helaas ben ik geen dichter en voor hetzelfde geld zou ik iets anders kunnen verzinnen. Eender wat. Nog schoner verzen. Maar poëzie is nutteloos en wellicht ook zinloos. Zij zet geen zoden aan de dijk, de taal is niet bij machte om het schitterende licht te beschrijven van wat miljarden neuronenverbindingen in onze geest teweeg brengen. Slechts een vermoeden kan de taal wekken, een blik op een schaduw in de schemering, een schim in het schijnsel van het Noorderlicht.’
‘Ik heb gisteren iets gelezen in een boek,’ zei Rocky ineens. ‘Er stond geschreven: “de verlangens tot een ondraaglijk niveau opzwepen en de verwezenlijking ervan steeds onmogelijker maken, dat is het principe waarop de westerse samenleving berust.” Ik moet zeggen, die gast die dat geschreven heeft, die heeft gelijk. Ik word hier elke dag horendol van alles wat mijn geest te verwerken krijgt, voortdurend worden mijn driften gewekt door beelden. Ik wil mijn dromen nu ook wel een keer verwezenlijkt zien.’ Hij werd precies een beetje kwaad.
Ik zei: ‘kalm Rocky, kom, drinkt nog wat.’ Wij dronken nog wat en staarden beiden door het keukenraam.
LUC DE VOS
Comments are closed.