HET MEDEPIKKEN DES GRAANS
Uit sociologisch onderzoek van mijnentwege is alweer eens duidelijk gebleken dat het afgelopen is met de popmuziek.
Het is er voorgoed mee gedaan. Het heeft hoop en al veertig jaar geduurd en nu is het afgelopen en kan het uitmelken beginnen via verzamel-CD’s van de Prehistorie en kerstcadeaus met de beste van Paul Anka door Gunther Neefs.
U als kleine zelfstandige rondreizende zanger van gevoelige levensliederen, u kunt daar niet tegen optornen tegen al dat economisch vrije marktgeweld van radio Donna. U moet zich daar bij nederleggen.
Of liever, u dient het medialandschap eens goed in ogenschouw te nemen, de verschillende geledingen te evalueren en u te beraden over de kwestie: hoe kan ik hier een graantje meepikken. Want binnen de vrije markt zijn er in de media-industrie een heleboel kansen weggelegd voor wie zijn verstand erbij houdt.
Dat had ik tot nog toe niet begrepen. Ik reisde maar wat rond van parochiezaal naar parochiezaal en zong er mijn liederen. Slimme gasten zoals Frank vander Linden en Stijn Meuris zitten al jaren in allerlei panels, schrijven scenario’s, boeken en gazetten vol, regisseren films en hebben hun eigen productiehuis en weldra hun eigen talkshow met als ultieme doel het directeurschap van VTM want dan zijn ze baas. Een carrière noemt men zoiets. Omdat ik niet wilde achterblijven had ik mij onlangs ook in de mediawereld gestort. Zelf moppen uitvinden daar ben ik een krak in.
Ik solliciteerde bij VTM als moppenleverancier. Ik mocht op het bureau van de directeur komen om eens een mop te vertellen om te weten wat voor vlees ze in de kuip hadden. Vertel mij eens een mop opdat ik er eens goed deugd van heb, sprak de directeur.
De volgende is een goeie voor in de show met Jos Gijsen, zei ik. Het is een raadseltje. We zoeken de achternaam van een jonge Vlaamse acteur die onder andere in Daens speelde en in Blueberry Hill en zijn voornaam is Michael. Maar als u het niet weet mag u ook pas antwoorden.
Pas zei de directeur.
Dus u weet het niet, zei ik.
Jawel, ik weet het wel en ik zeg pas.
Als u het zogenaamd weet, zei ik, waarom antwoordt u dan pas.
Pas, pas en nog eens pas, brulde de directeur, dat is mijn antwoord, zeg ik u. Kijk Vos, er is een verschil tussen humor en met de mensen hun kloten spelen. En daarbij, Vos, dat soort humor van u dat is veel te hooggegrepen, niemand van onze kijkers kent die gast, die Michael Pas, ga maar naar Canvas daar kunnen ze moeilijke mensen als u goed gebruiken. En als ik moppen nodig heb naar de smaak van het VTM publiek dan bel ik wel naar copywriters als Stijn Meuris of Frank vander Linden, die weten tenminste wat er leeft bij het volk en die zullen het nog ver brengen binnen het mediagebeuren, let op mijn woorden. Ga gij maar weer liedjes zingen in de parochiezalzen. Kijk daar is de deur.
Dus hij wist het toch, dat antwoord op die vraag. Michael Pas, zei hij. Waarom antwoordde hij dan de hele tijd pas? Maar goed, sinds dit onheuglijk gebeuren is mijn carrière binnen het mediagebeuren alweer afgelopen en ben ik weer rondreizend zanger van gevoelige levensliederen geworden in parochiezalen. Het is een eenvoudige taak maar ik ben er content mee.
Comments are closed.