WAY OVER YONDER
Wat is het toch jammer dat er geen vrede heerst op de aarde. Ik zou zo graag hebben dat men alle geweld en oorlog uit de wereld zou bannen. Indien men alle wapens zou omsmeden tot ploegscharen en alle legers zou afschaffen, zou dat niet fijn zijn?
In onze voorspoedige gewesten is de oorlog al lang vergeten. De vrede die wij kennen duurt al jarenlang. Als wij niet opletten vallen we zo meteen collectief in slaap omdat er toch nergens wat te beleven is en er over niets nog wat te klagen valt.
Maar ik heb nog de tijd meegemaakt dat wij ons met zijn allen voorbereidden op de oorlog en dat ook ik ingelijfd was bij ons roemrijke leger om het kantoortje van de luitenant te dweilen. Aan de andere kant van de Elbe loerde de vijand, die ons op elk moment kon verpletteren, dat was onze enige zekerheid. Verder was de toekomst duister. Achteraf, gedurende de verlichting van de jaren negentig was gebleken dat achter die rivier inderdaad een paar miljoen Slavische pubers zich in allerlei gore kazernes voortdurend te pletter hadden gezopen en de kanonnen lieten roesten waar ze er bij stonden. Dat daar nooit ernstige ongelukken van gekomen zijn mag vanuit het huidig perspectief bekeken wel een godswonder heten. Daar zijn we mooi aan ontsnapt. Vooral aan die kernbommen die voortdurend op springen stonden. Hoevele malen heb ik in mijn zieke verbeelding niet het tafereel voor ogen gehad waarin een Russisch officier een aantal dames te zijner vermaak in zijn onderaardse commandobunker had uitgenodigd waarna later die nacht één van die dames, Olga of Svetlana genaamd, halfnaakt reeds en geheel bezopen, uit hevige nieuwsgierigheid plots op het schitterende idee was gekomen eens heel eigenwijs op dat rode knopje te duwen waarop stond: gelieve niet op dit rode knopje te duwen alstublieft. Boem en knal! Daar had u het armageddon aan uw been. Onze mooie groene aardbol, ons aller moeder aarde, finaal naar de kloten door de onachtzaamheid van een aantal op lust gebrande losbollen.
Wat nog niet zo lang geleden een grimmige werkelijkheid was is nu reeds vergaan tot een romantisch verleden waarin vermoeide helden met het lot van de wereld speelden. Net zoals Napoleon die indertijd miljoenen boerenjongens in de bevroren steppe liet creperen terwijl hij in zijn tent van zijn warme chocolade melk zat te genieten met allicht een Poolse geitenhoedster op zijn schoot. Allemaal echt gebeurd en zoveel jaren later was het blijkbaar allemaal om te lachen of tenminste toch spannend genoeg om er een fijne avonturenfilm van te maken.
Neen, ik vind het werkelijk dood- en doodjammer dat er zoveel oorlog en geweld heerst op aarde. Als we het nu eens heel beleefd zouden vragen aan iedereen die er zich mee bezighoudt om er als het ware mee op te houden met die oorlog en dat geweld. En als we vervolgens eens allemaal gewoon thuis bleven om naar de Kampioenen te kijken of gezellig bij elkaar in onze knusse beddenbak kropen.
Comments are closed.