RUNDSKOP

‘Hé, jij daar met je rundskop, roskam je paard!’ Deze zin schoot mij te binnen op straat.
De mensen vragen mij soms waar ik als zanger mijn lyriek vandaan haal en of ik niet bang ben dat de bron ooit leeg komt te staan. Ik ben daarvoor niet bevreesd. Integendeel. Mijn arme, verwarde brein zit vol met de grootste onzin die men maar kan verzinnen, dag in dag uit word ik geteisterd door invallen en denkbeelden die vaak soms voor mijzelf zo bevreemdend zijn dat ik wou dat ze niet voortdurend in mijn hersenen spookten. De zin, die u in het begin las, is zulk een denkbeeld. Ik had in de gazet iets gelezen over een nieuwe Belgische film. Rundskop was de allersuperste superfilm aller tijden, zeiden ze. En de regisseur heette Michael Roskam. Maar wie van de gewone mensen let daar op, wie de regisseur is van een film, zeker als het geen bekende naam is zoals Erik van Looy of Alfred Hitchcock? Ik had dus een zinsnede in mijn hoofd bedacht, met daarin het gegeven rundskop, dat zouden de mensen nog kunnen duiden. Maar waarom moest die rundskop zijn paard roskammen? En roskammen, weten de meeste mensen wat dat is? Het was duidelijk, deze zin was onbruikbaar binnen mijn lyriek. Ik ben immers een populist, ik vind dat alles wat men schrijft en zegt in functie dient te staan van de primaire zingeving van taal: de communicatie, de mededeling. Er gaan natuurlijk stemmen op, vaak in het academische milieu, dat taal ook een entiteit op zichzelf kan zijn en een eigen universum kan creëren waardoor de inhoud hoe langer hoe minder gaat primeren op de stijl en stijl de nieuwe inhoud wordt. Dan geeft het op den duur niet meer wat u zegt, de manier waarop u het zegt krijgt de voorrang. Maar ik voel nog altijd spontaan aan, dat wanneer men iets zegt, het ook een communicatief doel moet dienen. Ik vind het vreemd wanneer ik geconfronteerd word met zaken die zinloos lijken en waarvan ik vermoed dat die toch een bijkomende betekenis in zich dragen. Ik hoorde een nieuw lied op de radio van een band uit Limburg die in het Nederlands zingt. Het werd tijd dat er wat nieuwe bands in het Nederlands begonnen te zingen, want zoals u weet blijft het Nederlandstalig triumviraat Monza, De Mens en Gorki als versleten dictators krampachtig in het zadel zitten. Buurman, want zo heet deze nieuwe band, heeft een melancholische ballade op de radio draaien en die draagt de naam London Stansted, genoemd naar één der drie luchthavens van Londen. Ik dacht meteen: London Stansted, is daar iets gebeurd misschien waar ik niet van wist? De song bleek te handelen over een overspelige relatie die de mannelijke protagonist met pijn in het hart onderhoudt met een vrouw in het bezit van man en kinderen en die blijkbaar in Engeland resideert en na afloop van wellicht een vrijpartij, ergens in Limburg veronderstel ik, terug naar haar thuisbasis moet vliegen en dit via London Stansted. Maar waarom in dit specifieke geval deze luchthaven, vroeg ik mij af? Was hier een bepaalde betekenis aan verbonden, of kon het ook London Heathrow of Gatwick geweest zijn? Ik maakte volgende conclusie in de lijn der logica: het was ofwel een willekeurige keuze van de auteur geweest om de overspelige vrouw naar een willekeurige luchthaven in Engeland te doen vliegen, Stansted in dit geval, omdat dat gewoon lekker klonk. Ofwel, en dit was het bizarre, moest dit echt gebeurd zijn en had de zanger er voor gekozen de luchthaven bij naam te noemen, hetgeen ik moeilijk kan geloven, dat soort dingen laat men in dit soort gevallen beter in het midden. Wanneer wij er van uitgaan dat de zanger eender welke luchthaven ter wereld had uitgekozen, dan zou ik persoonlijk gegaan zijn voor de luchthaven van Zurich, die zoals u wellicht weet flughafen Kloten heet, echt waar, ik verzin het niet. Op lyrisch vlak zou dit beter aansluiten bij het kloterige en zurige van de hele situatie. Poëzie kan soms minder eenvoudig zijn dan men denkt. Over dit soort dingen denk ik godsganser dagen na en ik wou dat het niet zo was.

LUC DE VOS