Ooit, in een ver verleden, toen ik nog een verlaten eenling was waar niemand van wilde houden, had ik eens een lied gemaakt dat vertelde over mijn eerste schooldag op het college en over hoe ik daar toen, wandelend door de naar ondergang geurende gangen plots op de onthutsende maar tegelijk geruststellende gedachte was gekomen dat het allemaal nooit meer goed zou komen maar dat het mij, verdikkie, allemaal überhaupt sowieso toch niet kon schelen.
En u, meneer De Vos, ja u, wat denkt u ? Bestaat er zoiets als een nationaal gevoel bij ons volk en zo ja, op welke manier moet men dit duiden, specifiek dan in verband met voetbal ?
Mijn omzwervingen voeren me soms langs een ten dode opgeschreven bos dat vol staat met zieke sparren. ( Hak ze toch om, mij niet gelaten. Bouw er huizen voor hulpbehoevende gezinnen. Laten we daarvoor bijdragen, in solidariteit met onze medemensen.)
In mijn zoektocht naar allerlei vormen van lustbeleving en geestverruimende avonturen begeef ik mij soms naar een feest in de hoop daar het geluk te vinden in het gezelschap van mensen. Vooral feesten waaraan een tombola is verbonden kunnen op mijn belangstelling rekenen want als dat feest je dan bedroefd maakt en je ziek van verdriet weer huiswaarts moet, wat niet ondenkbaar is, kun je nog altijd een prijs winnen.
Mijn arm nachtdiertje toch, telkens als ik u ’s morgens kom wakker maken dan tref ik u in uw slaap steeds weer aan met de kaken hard opeen geklemd, uw lippen verkrampt in een smartelijke grijns, uw handen de lakens omvattend als waren het grashalmen waaraan u zich vast dient te houden om niet in een afgrond te duikelen. Of heb ik het mis ?
Die Speedy Gonzales, dat is toch een echte topmuis. Met zijn kracht, zijn vernuft en zijn snelheid staat hij altijd op de bres voor zijn vrienden. En hoewel zijn bestaan een aaneenschakeling is van schermutselingen met allerlei katten die hem naar het leven staan, is hij steeds opgeruimd in zijn gemoed. Gerechtigheid en vreugde zijn aldus de twee begrippen die hij hoog in zijn vaandel voert.
Soms vraagt men mij, wat voert u toch uit heelder dagen ?
Ik weet niet hoe het komt maar als ik mijn oude oma zo driftig met de afwas in de weer zie, of in de boomgaard appelen zie plukken, of met dat olijke brilletje de boekhouding zie napluizen, dan word ik daar heel erg beroerd van.
Ik lag net ’s morgens in mijn bed aan Nederland te denken toen plots Toby binnenkwam. Fijn, dacht ik, dat wordt weer lachen.
Toby heeft van die droeve, bloeddoorlopen ogen en een grappig gezicht met een guitige wipneus. Je weet nooit of hij het op een hartverscheurend huilen zal gaan zetten, dan wel zal uitbarsten in een schaterlach die je al je zorgen doet vergeten. Wat een rakker toch !
Ik had ooit eens een goed idee voor een debuutroman, jaren geleden al, toen ik nog bitter jong was en op school zat en ik het nog allemaal vreselijk zag zitten.
Mijn gedachten ordenen, daar heb ik het zo verdomd moeilijk mee. Ik zit voortdurend over van alles na te denken.
Jaren geleden, toen ik nog lid was van de taaladviescommissie, kon ik mij zo vreselijk opwinden over al die reactionaire spellingsconservatoren met hun misplaatste respect voor onze heilige Nederlandse taal en haar aanhangsel, de eerbiedwaardige spelling die de spontaan gegroeide eindfase zou zijn van een eeuwenoud proces van allerlei culturele invloeden waar we met onze postmoderne, verwaande tengels af moesten blijven.
Hoewel ik angstvallig voor de buitenwereld tracht staande te houden dat ik een soort van stabiel leven lijd word ik soms genoodzaakt, bijvoorbeeld daartoe aangemaand door overheidsinstanties, te bekennen dat ik nog steeds zoals vroeger als een zwerver door het leven ga.
Als ik echt niet meer weet hoe het in godsnaam allemaal verder moet, dan kijk ik op zondagavond soms bij de buren, als dat mag, naar de televisie. Op een popkanaal loopt daar dan het programma Hoofdbeukers Bal, dat uitsluitend aandacht besteedt aan het in deze tijd ongelooflijk populaire genre van de heavy metal.
