IN DIENST VAN HET HOGERE
Zonder chemicaliën tot mij te nemen, want daar kan ik niet goed tegen, stapte ik vol goede moed door de grote ingangspoort van Pukkelpop. Ik leef in de droomtijd, dacht ik op dat ogenblik.
Alleen als wij slapen en dromen leven wij waarachtig. Dat heb ik lang geleden als kleuter reeds ervaren en sindsdien als een toorts van waarheid voor mij uitgedragen. De werkelijkheid heeft ons niets maar dan ook niets te bieden. Vol van deze diepe gedachten drong ik de droomtijd van Pukkelpop binnen. Ik mocht al meteen een prijs in ontvangst nemen vanwege de organisator Zorro Mezannine of zo, ik kan nooit zijn naam onthouden. De prijs van de oudste bezoeker die nog altijd met zijn volle goesting komt en zelf zijn toegangsbewijs betaalt. Ja, ze hebben daar prijzen in alle categorieën maar die prijs die had ik dus gewonnen. Ik kreeg er de tranen van in mijn ogen. Eindelijk nog eens een prijs gewonnen. Twee bonnen voor een gratis spuitwater en een hotdog met choucroute. Mijn dag kon al niet meer stuk.
Maar wat was dat! ? In de danstent was het gebonk en gedreun al begonnen. Het stond er vol met van die fantastisch lekkere wijven zodat ik plots aan sex en lustbeleving moest denken. Ik trachtte die gedachten zo snel mogelijk te verdrijven door hevig aan Bavo Claes te denken en toen was het snel over. Lux Janssen stond achter de draaitafel. Daar krijgt hij naar het schijnt honderdduizend frank voor om plaatjes te draaien. Ik zwaaide eens naar Lux maar hij deed of hij mij niet kende en in zijn geval op dat moment kon ik dat wel begrijpen want hij heeft natuurlijk ook zijn imago van supercoole smeerlap te cultiveren. Toch voelde ik in mijn ziel de liefde branden voor hem, voor Lux, jawel, voor Lux, later zult gij met mij in het paradijs zijn, Lux, sprak ik stil, en zullen wij samen dansen als twee jonge engelen op de grote hiphopstage in de wolken.
Ik heb 1400 frank inkom betaald, dacht ik plots vol wanhoop. Het komt er dus op aan minstens 28 groepen te bekijken dan heb ik voor elke groep gemiddeld 50 frank betaald, rekende ik snel uit. Tel dus uit je winst. Ik begon te spurten. Op een uur tijd had ik DAAU, Vandal X, Queens of the stone age, Flowers for breakfast, Grandaddy, Springboks nude girls, H-blocks, Junkie XL, Fu Manchu, Dandy warhols, Kent, Save ferris, Spiritualized, Fun loving criminals, Girls against boys, Pitch shifter, Unwriten law, Ian pooley, The smooths, Gomez, Cherry poppin daddies en dj Jan Van Biesen at work gezien. Uitgeput zakte ik tegen een boom terneder. In de verte zag ik monster Magnet losbarsten. Het was net Ozzy Osborn met Black sabbath die ik nog gezien had samen met mijn broer op twaalfjarige leeftijd in 1974 ergens in een tent in Maldegem. De tijd is een cirkel dacht ik toen met een traan in de ogen. Ik bevind mij in werkelijkheid te Limburg maar in de droomtijd ben ik twaalf jaar en bevind ik mij heden te Maldegem samen met mijn broer die ik in die tijd verafgoodde maar die ik nu haat.
Dave van Monster Magnet stak zijn gitaar in brand net ook als Ozzy in de tijd. Waar is de New Wave die alles zou veranderen eigenlijk gebleven. Misschien moet ik hierin een teken zien dat alles wederkeert ondanks het vergaan van de tijd en dat wij elkander toch ooit zullen wederzien, overpeinsde ik. Ik voelde een weldadige droefenis in mij hart stromen. Net op dat moment stonden er twee vijftienjarige vrouwen voor mij, de ene blond de andere duidelijk van Indische afkomst. Hun schoonheid en onschuld deden de zon en de sterren verbleken. Hun jonge borsten die als onrijpe peren door hun truien priemden lieten het heelal wankelen. Bent u Luc De Vos, meneer, sprak het Indische meisje ernstig. Wat heb ik toch een prachtige naam dacht ik bij mezelf. Zo eenvoudig maar toch zo welluidend. Stel je voor dat ik Gunter De Schampelaere heette of zo, dat zo een hel zijn. Ik wil u melden dat wij allebei uw muziek ten sterkste waarderen, sprak het blonde meisje. U moet het vaandel van uw kunst hoog houden en verder uw levenspad bewandelen in dienst van het hogere. Wij jonge vrouwen die de toekomst, de volgende eeuw voorbereiden putten hoop en vreugde en vertrouwen uit uw liederen. Dat wilden wij u melden.
Zij streelden met hun hand over mijn verwaaide droeve bolle kop. Waarna zij heen gingen. Dat hadden dus die alternatieve vrouwen op dat alternatieve festival tegen mij gezegd, mij, de zogenaamde mainstream volkszanger. En gij nu!
En volgens mij is de zanger van Afghan Whigs Greg Dulli veel te vet en verder vind ik de inhoud van de liederen van PJ Harvey en Portishead veel te zwaar geladen en veel te ernstig.
Comments are closed.