DISCO ACTION
Ik heb de ongelukkige handicap van een ambetante klootzak te zijn die het nooit kan uitleggen op de goeie momenten. Want hoe je het ook draait of keert, van die goeie momenten om iets uit te leggen in verband met gevoelens en lustbeleving, die zijn zeldzaam.
Vooral bij volkszangers zoals ik gebeurt het zelden of nooit dat de omstandigheden zodanig zijn dat een ontmoeting uitdraait op een prettig samenzijn, laat staan dat dat prettig samenzijn wordt afgerond met een ejaculatie van voortplantingsvocht uit mijn roede.
Zulke situaties die komen bij mij ongeveer nooit voor. Niet dat dit mij wat kan schelen. Al die vele keren dat ik niemand bereid had gevonden een daad van seksuele barmhartigheid aan mij te doen geschieden, heb ik zelf eigenhandig die daad maar aan mijn eigen lustvolle lichaam bediend en dat heeft mij zeker geen windeieren gelegd want ik had er in principe altijd enorm veel deugd van. Achteraf zonk ik dan wel in een diepe kuil van pijn en eenzaamheid die mij deed verlangen naar het einde maar dat soort ongemakken dat moet je er maar bijnemen want dat gaat op den duur ook over.
Maar goed, ik schat, een vijftal jaar geleden waren de omstandigheden om tot een prettig samenzijn met iemand te komen als het ware ideaal. Als leken zij door Aphrodite zelf in elkander gestoken.
Het mocht wellicht een godsmirakel heten maar een paar executives van een platenfirma hadden een singletje van mijn toenmalige band uitgebracht en dat had het, wie houdt het voor mogelijk, tot radiohit geschopt.
Anja, zo heette dat lied, Anja.
Het kwam eigenlijk zo: de wereldberoemde popgroep Clouseau had in die tijd een enorme hit met het lied Anne. En die gasten van de platenfirma dachten, we hebben ook zo iets nodig, een gevoelige, heteroseksuele zanger met een lied dat over zijn verlangen naar een meisje handelt. Annie of Mimi, zolang het maar uit twee makkelijk meezingbare lettergrepen bestaat, dat de mensen het goed kunnen onthouden.
Net op dat heilige ogenblik had ik met de moed der wanhoop bij hun kantoren aangebeld met een bandje met daarop een aantal Engelstalige protestliederen die ik uit verontwaardiging had geschreven tegen de oorlog in Joegoslavië. Een van die liederen heette: Baranja, Land of Desperation. Ja, dit lied gaat over de onrechtvaardige vervolgingen in de Baranja, zo had ik gesproken om het allemaal nog eens te verduidelijken.
Ik heb een formidabel idee, sprak een der platenbonzen. We veranderen de titel van Baranja in Anja, dat bekt lekker en we geven onze tekstschrijvers de opdracht er een Nederlandse tekst bij te verzinnen, want Vlaamse groepen die in het Engels zingen dat is totaal uit en dat komt nooit meer terug.
Ik spreek nu over vijf jaar geleden.
Toen ze mij voor het hele onzalige idee daarbovenop nog eens driehonderd frank aanboden zodat ik die dag eens fatsoenlijk kon gaan eten was het hek van de dam.
Ik scoorde een hit met Anja, ik mocht drie keer in Tien Om Te Zien komen en toen schopten ze me weer op straat want ze hadden Deus en de Evil Superstars ontdekt.
En ik liep daar toch maar in de weg met mijn zatte kloten.
Maar in die tijd dus, lang geleden, toen dat lied op de radio was, hadden we een hit godverdomme nog aan toe, wat kon er mij gebeuren.
Ik ging thuis op een stoel zitten en wachtte vervolgens zeven weken en daarna nog eens zeven weken, ik keek uit het raam.
Waar bleven ze toch al die prachtige snoezepoezen. We hadden toch een hit godverdomme en ik had toch klaar en duidelijk mijn adres op de hoes van het plaatje laten aanbrengen.
Nog eens zeven weken van respijt gingen voorbij en toen gaf ik het op.
Een klein ogenblik was ik een beetje bedroefd en eenzaam.
Het volgende ogenblik echter was ik plots dolgelukkig. Stel je voor, dacht ik, dat er inderdaad iemand zou zijn op afgekomen op mijn erotiserende beroemdheid, waar had ik dan in vredesnaam over moeten praten om de boel een beetje gezellig te houden.
“Ik ben de zanger van de bekende hit Anja en mijn hobby’s zijn wandelen”.
Ik dacht met ontzetting aan de stilte die daarop zou zijn ingetreden.
Het meisje zou wellicht nog een poging hebben gedaan. “Wandelen zeg je, je hobby’s zijn wandelen?”.
“Ja wandelen, dat kan soms leuk zijn, vind ik”.
De stilte die daarop zou volgen zou nog onmenselijker zijn geweest.
Ik was er Godzijdank aan ontsnapt.
Ik deed de deur op slot en kroop zwetend van opluchting in mijn beddebak.
Ik heb liever dat de mensen mij met rust laten.
Comments are closed.