EEN LEVENSGENIETER

Iemand vroeg mij: wat zou u doen mocht u de Lotto winnen. Ik zei dat ik niet antwoordde op hypothetische vragen.

Ik had dat geleerd van onze vriend Jean-Luc Dehaene. Toen die eerste minister was antwoordde die ook niet op vragen over dingen die nog in het ongewisse verkeerden. Die wetstraatjournalisten kwamen hem vragen wat hij zou aanvangen met een eventuele renteverhoging op de parastatale vennootschapsbelasting, wat hij met de werkloosheidcijfers zou doen mochten die onverwacht in stijgende lijn gaan en wat hij zou doen wanneer de hemel op zijn kop zou vallen en ook wat hij zou doen met dat geld mocht hij de superpot van de lotto winnen. Zijn antwoord was: ten eerste: ik antwoord niet op hypothetische vragen en ten tweede: ik zal de problemen oplossen wanneer zij zich stellen en ten derde: het zijn uw zaken niet en ten vierde: ik ga u een peer tegen uw muil geven als gij niet uit mijn baan gaat.
Ik heb wel het gevoel dat ik de lotto gewonnen had al een paar keer meegemaakt. Ik ben al vaak uitgenodigd op van die exclusieve feesten waar ook Veronique De Cock en zo aanwezig waren. Maar ik ken die mensen allemaal niet, dus ik stond daar meestal in een hoekje gratis champagne te zuipen en te dromen van thuis waar moeder visjes had gebakken. Wanneer men echt geld heeft moet men ook het sociale talent bezitten om met de mensen te babbelen en ook een innerlijke rust om van het moment te kunnen genieten.
Ik heb dat al eens verteld maar ik ben dus een keer op kosten van de belastingbetaler drie dagen naar Monaco geweest om er een filmpje te draaien voor de BRT. Ik logeerde in een kamer die honderdduizend frank per dag kostte. Ze hadden nog gezegd: blijf van de minibar af en begin vooral niet naar de betaalzenders op de televisie te kijken want dat kost de belastingbetaler allemaal geld. Ik kwam binnen in mijn suite en ik trok de minibar open. Er stonden vijf halve flessen champagne die ik één voor één rustig begon leeg te drinken. Ik zette de televisie aan en bekeek een eerder lesbische film waarin een aantal prachtige meisjes de liefde met elkander bedreven. Het was eerlijk gezegd een van de schoonste films die ik ooit had gezien. Ik bekeek die film niet één keer maar zeker wel vijf keer na elkaar want die film zat in een soort van rotatiesysteem. Ik geloof dat de belastingbetaler telkens weer moest betalen wanneer die film opnieuw begon. Midden in de nacht kreeg ik honger en ik bestelde een biefstuk en ook een kreeft. Ik had ze dat ooit zien doen in Amerika op de televisie, in Amerika bestaat dat gerecht, kreeft met biefstuk. Surf and Turf noemen ze dat. Dat moest ik toch een keer geprobeerd hebben in mijn leven. Daarna viel ik als een blok in slaap. ‘s Morgens stonden ze op mijn deur te bonken, die gasten van de BRT die met mij dus nog dat filmpje wilden draaien. Ik riep dat ik mij niet zo lekker voelde en dat ik nog wat wilde slapen. Ik stak opnieuw de televisie aan en ik keek nog drie keer naar die zelfde film met al die meisjes. ’s Middags belandde ik in de bar. Die gasten van de BRT zaten daar op mij te wachten en ik bestelde als aperitief nog een fles champagne. De baas van die filmploeg wees erop dat die fles wel door de belastingbetaler zou dienen betaald te worden. ‘Door mijzelf dus,’ zo antwoordde ik, ‘want ik betaal zelf enorm veel belastingen.’ Daar had die gast niet van terug. Ik zei: ‘Weet ge wat, gaat gij maar wat sfeerbeelden gaan schieten in het mooie Monaco, ik zal er later op de BRT zelf wel wat commentaar bij geven.’ Televisie is werkelijk een uiterst makkelijk medium. U filmt wat hier en daar en u laat enige individuen hun eigen ellende of wat andere dwaasheid vertellen en klaar is kees.
De baas van de filmploeg was enigszins teleurgesteld in mij. Toen ging ik weer naar mijn kamer om een middagdutje te doen. Ik trachtte nog een keer naar die film te kijken maar die was ik nu eerlijk gezegd zo beu als koude pap.
‘s Avonds gingen we met de filmploeg naar een feest op het jacht van Christina Onassis. Ik vrat mij daar te pletter aan kreeft met lamskoteletten. Het liep er op die boot vol met lelijke oude venten en gepensioneerde dames. Ik keek over de rand van de boot. In het heldere water kon ik in het licht van de ondergaande zon duizenden vissen en wonderlijke purperen en blauwe kwallen zien zwemmen. Ik moest denken aan de meisjes in die film terwijl ik in het water stond te kijken. Dat waren mooie herinneringen voor later: die meisjes en die verrukkelijke schepsels van de zee.

LUC DE VOS