DE BESTE BIJROL
Ik moest een keer meedoen met een humoristisch programma maar dat hebben ze achteraf nooit uitgezonden. Op de BRT vonden ze het niet geschikt voor consumatie.
In normale omstandigheden doe ik nooit mee met humor. Ik probeer altijd ernstig te zijn. Ernst is makkelijk. Humor is het moeilijkste vak. Men moet humor daarom niet te ingewikkeld maken. Ik heb mijn humor het liefst simpel. Ik moet nog altijd lachen met die cartoon waarop een piloot te zien is met een parachute en die klaar staat om uit het vliegtuig te springen en zich tot de verschrikte passagiers richt met de woorden: ‘geen paniek, ik ga hulp halen.’ Ik ben ook al jaren een fan van de komiek Walter Baele, u kent die wellicht wel. Hij maakt van die humor voor de gewone mensen. Het is niet van die absurde humor. Hij kan bijvoorbeeld enorm goed gestalte geven aan een West-Vlaamse oudstrijder of een bewoner van Ledeberg of een homoseksuele televisiepresentator, zodanig dat men er moet om lachen. Dat is immers het doel van humor. Verder heeft humor geen doel. Humor is nutteloos, zoals de meeste dingen in het leven. Walter Baele heeft mij al dikwijls doen lachen en mensen die mij doen lachen die ben ik dankbaar voor het opvrolijken van mijn bestaan. Hoe groot was mijn vreugde toen ik twee jaar geleden opgebeld werd door deze goede man met de vraag of niet wilde meedoen met een proefprogramma dat hij aan het draaien was voor de BRT. Ik mag het hier gerust vertellen want de feiten zijn verjaard. Het programma had de naam ‘Dees Interim.’ Walter Baele moest zich verkleed als verschillende typetjes in dat interimkantoor gaan aanmelden als werkzoekende, wat tot hilarische taferelen diende te leiden. De filmlocatie bevond zich in het gebouw op de hoek van de Brabantdam en het Sint-Annaplein. De naam Dees Interim hangt er nog steeds op het raam. Dit als informatie voor de mensen die er elke dag voorbij lopen en zich wanhopig afvragen wat dat betekent, die rare naam voor een interimkantoor. De opname vond plaats in de maand december. Ik moest een ruige boef spelen die een collectebus van een kerstman had gestolen en Walter speelde een hulpagent die mij achterna moest zitten. Jongens, wat hebben we gelachen! Mijn actiescenes werden opgenomen in het winkelcentrum aan de Zuid, gewoon overdag terwijl er al dat volk aanwezig was. We moesten de scenes altijd maar opnieuw spelen omdat de mensen dachten dat het echt was en mij, de boef dus, wilden tegenhouden. Ik moest die collectebus afpakken van die kerstman en die kerstman begon dan luid om hulp te roepen en dan moest ik de roltrappen opstormen in omgekeerde richting terwijl Walter mij achtervolgde en op zijn fluitje blies. Een droom werd werkelijkheid: dat had ik altijd al een keer willen doen, een roltrap in omgekeerde richting opspurten, ik had dat al dikwijls gezien in gangsterfilms. Het was de schoonste dag van mijn leven. Ik heb immers altijd willen acteur worden, hoewel ik al heel vroeg besefte dat mij daartoe het talent ontbrak. Maar een boef spelen en gewoon door het beeld lopen, dat kon iedereen, daarvoor was uiteraard geen acteertalent vereist. Ik was verheugd dat mij deze kans in de schoot werd geworpen. Ik ben de heer Walter Baele en de andere programmamakers nog altijd dankbaar voor dit vreugdevolle avontuur. Die nacht droomde ik dat ik in Hollywood de oscar had gewonnen voor de beste bijrol. Ik stond er met de tranen in mijn ogen en Gwyneth Paltrow aan mijn zijde mijn ouders te bedanken om mij op de wereld te hebben gezet en dit heerlijke leven te beleven.
Een maand later belde de producer met de melding dat de directie van de BRT had besloten het programma Dees Interim niet uit te zenden omdat uit onderzoek was gebleken dat de personages die werden opgevoerd een te vervreemdend karakter hadden. Een kijkpubliek van testpersonen had geoordeeld dat de serie bepaalde angsten bij kinderen en gevoelige individuen zou oproepen. De openbare omroep wil de mensen daar niet mee confronteren, zo luidde het. Het betrof hier nochtans, en ik zweer het u met mijn hand op mijn hart, het meest normale humorprogramma aller tijden, met wat grappen en grollen, gewoon humor om te lachen.
Er heerst, zo meen ik, op de BRT een diepe angst om uit de gratie van de gewone man te vallen. Dus wat doen ze? Originele scenario’s daar hebben ze geen behoefte meer aan. Integendeel. Ze gaan ergens met een camera het leven van de gewone mensen filmen zoals het is, omdat ze bij de BRT denken dat de gewone mensen zichzelf graag bezig zien. Misschien hebben ze wel gelijk.
LUC DE VOS
Comments are closed.