LEVE DE CITY PARADE
Ik stond ergens aan de Afrikalaan naar de City Parade te kijken die traag en denderend van vreugde aan mij voorbij trok en ik moest plots denken aan de splitsing van het arrondissement Halle-Vilvoorde.
Ik geloof dat ik dat daarnet had gehoord op het nieuws. Niet dat ik veel naar het nieuws luister. Het is eigenlijk al jaren hetzelfde, dat nieuws. Iets met Palestijnen en een oorlog in Irak of berichten over de parastatale wetgeving op communautair vlak. Van die dingen. Maar daarnet, bij mijn tocht naar de Afrikalaan was ik voorbij een raam van een klein huisje gekomen waar een oud omaatje naar de radio zat te luisteren. En de nieuwslezer had het over de splitsing van het arrondissement Halle-Vilvoorde. Ik wist niet dat Halle en Vilvoorde een arrondissement vormden. In welke zin dan? En waarom, zo stond ik te denken. Ik kon dat vervloekte arrondissemnt niet meer uit mijn geest bannen. Ik stond in de buurt van de Culture Club. Ze hadden een Vip-ruimte gebouwd vlak voor de club en die Vip-ruimte was volgestouwd met mensen die met elkander stonden te praten. Ze leken allemaal zeer gelukkig. Ik trachtte mij te concentreren op die gelukkige mensen. Maar toch werd mijn geest voortdurend bezocht door het arrondissement Halle-Vilvoorde. Het was om zot te worden. En nu gingen ze de boel nog splitsen ook. Waarom, dat wist ik eerlijk gezegd niet. Het moest iets met politiek te maken hebben. Politiek is immers zeer belangrijk en er moeten maatregelen genomen worden, dat besef ik wel. Altijd maar maatregelen, beleidsmaatregelen. Alle mensen zijn eigenlijk gelukkig en toch moeten er altijd maar beleidsmaatregelen getroffen worden, onder andere in verband met de splitsing van het arrondissement Halle-Vilvoorde. Het is een paradox, zo vermoed ik.
De camions van de City Parade zaten vol met mensen die het fijn vonden van hier op deze plek op aarde te zijn. Of neen, wacht, daar stond een meisje beteuterd te kijken op de camion van Radio Donna. Ze voelde zich misschien een beetje eenzaam midden deze mensenmassa. Al die andere meisjes op de camion stonden te dansen in hun bikini maar dit meisje niet. Ze had een zedig jurkje aan. Ik zag meteen wat haar probleem was. Ze was in zekere mate beschroomd en durfde zich niet echt uit te leven. Ik wist wat mij te doen stond. Ik kroop op die camion en nam haar even terzijde.
Ik brulde in haar oor: ’liefste meisje, gij durft u niet echt te geven, geloof ik, gij zijt te beschaamd om hier zoals uw vriendinnen in uw bikini te dansen. Dat is verkeerd van u. Denk toch na! Een mensenleven is zo kort. We zijn hier maar een paar tientallen jaren op deze goede aarde. We zijn hier een paar miljard jaar niet geweest en de volgende paar miljard jaar zullen wij er ook niet zijn. We zijn slechts een flits in de eeuwigheid, een schim in het schijnsel van het noorderlicht. Trek daarom snel uw zedige jurk uit en begin nu meteen te dansen in uw bikini, alsof uw leven ervan af hangt.’
‘Vos,’ zei dit meisje, want ze had mij herkend, ‘Vos,’ zei ze, ‘in principe hebt gij gelijk. Maar als gij denkt dat ik mij ga staan belachelijk maken als al die andere trienen hier op die camion dan zit gij er ver naast, ik heb geen goesting vandaag en laat mij gerust.’
Ik vermoedde dat er iets scheelde. Ik zei: ‘wat is er aan de hand?’
Ze barstte in tranen uit: ‘het is het arrondissement Halle-Vilvoorde,’ snikte ze, ‘ze gaan het splitsen, ze hebben het daarnet op het nieuws gezegd.’
Vluchtend voor verder onheil sprong ik snel van de camion af en spoedde mij met honderdduizenden andere gelukkige mensen richting havengebied.
Mensenlief, het was daar net Torhout-Werchter maar dan nog leutiger eigenlijk. Er waren immers geen saaie popgroepjes die daar speelden. Alleen maar fijne dj’s die allerlei leuke platen draaiden. En toch zat ik nog steeds met dat vervloekte arrondissement in mijn kop. Ik klokte daarom maar een paar wodka’s in mijn keel. Het begon te regenen. Het was een zachte lauwe zomerregen. Ik had een beetje hoofdpijn van al dat gedreun in mijn oren maar deze regen viel er zo teder. Ik werd helemaal drijfnat en plots moest ik niet meer denken aan de splitsing van het arrondissement Halle-Vilvoorde. Ik danste nog de hele nacht door, op die natte wei. Ik voelde mij één met mijn God en met mijn medemensen.
Het was dus wat mij betreft alweer een geslaagde City Parade. Mijn dank gaat uit naar de organisatoren alsmede ook naar de mensen achter de schermen.
LUC DE VOS
Comments are closed.