IN HET BEJAARDENOORD
Mijn maat Rocky stelde de vraag: ‘Weet gij nog dat gij daar vorig jaar de onnozelaar stond uit te hangen in dat Hulkpak in die show met Bart Peeters?’
Dat was ik al helemaal vergeten. De gebeurtenissen hebben geen invloed meer op mijn geheugen. Ik weet vandaag al niet meer wat er gisteren is gebeurd, terwijl ik nog perfect weet wat er op 1 september 1974 is gebeurd, ik kan u de hele dag perfect navertellen. Op die dag moest ik binnentreden in het internaat en al mijn vrienden achterlaten die later verdwenen zijn in de nevelen der tijd. Het was geen topdag in mijn leven. Misschien is het geheugen een vat dat op een bepaald moment volgelopen is en dan kan er niets meer bij. De Hulk, die was ik ook helemaal vergeten. Ik had die serie een paar keer zien voorbijkomen, het moet in de jaren tachtig van de vorige eeuw zijn geweest. En daarmee bedoel ik de twintigste, want wanneer ze het over de vorige eeuw hebben, dan denk ik nog altijd aan de negentiende, het tijdperk waarin Napoleon leefde. Neen, de vorige eeuw is de eeuw waarin de mobiele telefoon werd uitgevonden en het internet. Ik zat er met mijn dwaze kop naar te staren, naar de Hulk. Beelden van een vent die van tijd tot tijd in een groen monster veranderde, waarom dat weet ik niet precies meer, misschien begon mijn geheugen toen al vol te lopen. Ik keek voortdurend naar de tv, ik had toch niets anders om handen. In dit tijd kon er mij niets meer schelen. Alles was enigszins misgelopen in mijn leven en ik wist van geen hout pijlen meer maken. Ik wilde zanger worden, en dat lukte maar niet. Ik wou een zanger worden, net als Walter Grootaers van de Kreuners, in die dagen een wervelend rockcombo dat meeslepende muziek maakte, alternatief en gewaardeerd door de critici. Ik sprak tot Rocky: ‘ja Rocky, Bart Peeters had mij inderdaad gevraagd om mee te doen in zijn show en tegen zulke avonturen kan ik geen neen zeggen, ik denk altijd dat er lol zal getrapt worden en dat er gratis voedsel en drank zal zijn. Dat viel daar tegen in de kantine met die besparingen van tegenwoordig. Sandwiches met krabsla en witte wijn van Dunaldi. Gij weet toch dat er geen echte krab in die krabsla zit. Het is een vis, een soort modderkarper, die ze met miljoenen kweken in vijvers in Birma en die ze dan koken en in reepjes snijden en oranje kleuren zodat hij lijkt op krab. Bart Peeters zei: ‘Vos, trek dit hulkpak aan, dat wordt lachen.’ Ik moest denken aan mijn leraar Latijn van vroeger, de strenge doctorandus Van Compernolle die een diep medelijden met mij had maar vooral met mijn familie omdat ze mij in de klassieke humaniora hadden gestoken, in de ijdele hoop dat ik dokter of advocaat zou worden. Ik zag in zijn blik steeds weer dat eerlijke mededogen met mijn middelmatigheid maar daarnaast ook een wrange woede om zoveel verspilde energie die zou eindigen in tranen en bittere teleurstelling. Aan deze man moest ik denken toen ik daar in die show onnozel stond te doen. Ik deed er daarom nog een schepje bovenop. Toen ook Jimmy van Get Ready! ten tonele verscheen en een liedje begon te zingen, sprong ik naast hem op het podium en begon ik aan een rondedansje, echt in de hoop dat op dat moment doctorandus Van Compernolle mij ergens op TV in een bejaardenoord bezig zou zien. Hij meende, zo vermoed ik, dat het bestaan een project was dat ergens startte en evolueerde en vervolgens tot een voltooiing diende te komen. Terwijl ik daar stond te springen naast Jimmy van Get Ready wou ik dat Van Compernolle daar in dat bejaardenoord zou beseffen dat het bestaan eerder een aaneenrijging was van gebeurtenissen die niets met elkaar te maken hebben en dat geen enkele oorzaak een gevolg heeft.’ ‘Dat begrijp ik niet, Vos,’ zei Rocky. Ik sprak: ‘Het is een kwestie van aanvaarding, Rocky. Op het moment dat ik stond te dansen in mijn hulkpak, op dat moment zat ik dus niet in de klas te staren naar die bittere, giftige blik in de ogen van doctorandus Van Compernolle. Ik had een overwinning geboekt op de tijd.’
LUC DE VOS
Comments are closed.