STRONTIUM

Naar aanleiding van de bioweek zag ik Roos Van Acker in een filmpje op TV en ongewild diende ik te denken aan de werking van het spijsverteringstelsel en de geslachtsorganen.
Steevast immers, in elk interview met deze levenslustige diva, krijgen wij van haar een overzicht van haar inzichten in verband met deze beide materies. Zij dartelt door het leven als een blijde hinde en gaat ervan uit dat zij mensen aansteekt met haar enthousiasme en haar zorgeloze uitingen over die werkingen van het menselijk lichaam die nog steeds, hoe men het draait of keert, in een zekere taboesfeer vertoeven. Bij mensen zoals ik werkt dat enthousiasme echter demotiverend. Verhalen over het geslachtsverkeer doen in mijn hart telkens een diep en geheim verdriet ontstaan. Opnieuw zie ik hem dan lopen langs de straten, die jongen die ik was, die droomde en droomde… Van wat droomde hij? Hij droomde er inderdaad van om met die duizenden meisjes die hem voorbij liepen een daad van geslachtsverkeer te volbrengen. Maar hoe moest men dat in godsnaam aan boord leggen? Eerst moest er met die meisjes gepraat worden, een mondeling contract moest gesloten worden waarin beide partijen het er over eens zouden worden dat zij beiden naakt in een bed zouden belanden en zodanig elkanders lichaam in vervoering zouden brengen dat tenslotte, uiteindelijk, beiden tot een hoogtepunt van lustbeleving zouden komen, hetgeen men in de geneeskundige wetenschap een orgasme noemt. Neen, één ding stond vast: voor de idiote flapdrol, die stotterende wandelende schaduw die ik was, was zulks onmogelijk. Doch, de droom liet zich niet verdrukken. Elke dag weer werd ik geconfronteerd met die onmogelijkheid, waarvoor mijn lichaam nochtans door mijn God was geschapen, datgene waarvoor ik op deze wereld was geworpen. Het enige, het hoogste, de lichamelijke liefde, ging aan mijn neus voorbij. Begrijpt u nu waarom ik telkens een beetje ziek word van de levenslust van al die jonge, mooie en intelligente vrouwen om ons heen en hun berichten over de lustbeleving van hun eigen lichaam? Ik gun ze hun geluk, echt waar. Maar laten zij de stilte bewaren over dit geluk, ze weten niet wat ze eenzame mensen aandoen.
Nu, in verband met dat andere aspect waar Roos het vaak over heeft: het eindproduct van de spijsvertering: daar kan ik haar enkel in aanmoedigen. Gezond werkende darmen zijn heel belangrijk in een mensenleven, men kan er niet vaak genoeg over praten. En toch, alweer, ben ik zelf niet degene die er wenst over te communiceren. Nog nooit van mijn leven heb ik in mijn lyriek of andere geschriften daarover het stilzwijgen doorbroken. Iemand drukte mij nochtans onlangs op het hart niet zoveel vuile woorden te gebruiken. Maar dat was duidelijk een geval van perceptie aangezien ik, wanneer ik in de media verschijn, nogal losjes overkom en gaarne eens een mop vertel, en dan denken de mensen meteen dat ik altijd maar vuile woorden uitkraam, hetgeen een dwaling is. Men mag het hier komen onderzoeken: de eerste die een vuil woord ontdekt in mijn ondertussen relatief uitgebreide oeuvre, die wint een beker voor moed en volharding, want ik kan het u met mijn hand op mijn plechtigecommuniezieltje zweren: ik doe dat niet, vuile woorden gebruiken. Het dichtste dat ik ooit bij het gebruik van een woord dat een volks synoniem is voor excrement ben gekomen, was toen ik een wetenschappelijk essay schreef over het radioactief element strontium. Dit om mijn neef Edward bij te staan die fysica studeert maar nogal lui van aard is en nonkel zou dat varkentje wel wassen. Want als ik ergens verstand van heb, dan is het fysica. Telkens ik het woord diende neer pennen voelde ik schroom. Met de werking van de darmen heeft het nochtans niets te maken. De ontdekker van het strontium, Sir Humphry Davy, noemde het in 1847 naar het Schotse dorp Strontian, waar het wordt gevonden. Strontian komt van het Keltische toponiem Sròn an t-Sìthein, hetgeen Neus van de Fee betekent. Wat een geluk dat men het niet in Sexbierum aantrof, dat is een plaats in Friesland.

LUC DE VOS