EEN THERAPEUTISCH EFFECT
Op televisie zag ik hoe de chauffeur van een politica met zijn BMW over de teen van een journaliste reed in de Wetstraat te Brussel.
Ik was ‘s nachts thuis gekomen van een optreden met mijn bandje en ik keek nog eens naar een herhaling van De wereld draait door op Holland drie, daar tonen ze altijd de bloopers van de dag en daar zag ik inderdaad dit pijnlijk wedervaren van die voortvarende journaliste, een fragment uit het BRT-journaal. Het was wel besteekt, zeggen ze in Gent. Ik dacht: ik hoop dat ze nu hun lesje wel hebben geleerd, die journalisten en fotografen. Voor zover ik het kon beoordelen betrof het hier een BMW van de 7-reeks, een topmodel waarin die politica die zichzelf een voorvechtster van de gelijkheid onder de volkeren en de rechten van de arbeidersklasse noemt, zich voortbewoog. Zulk een vehikel weegt op zijn minst tweeduizend kilo, neem ik aan, het gewicht van een volle camionette. Dat moet geen deugd gedaan hebben, die massa op dat lieflijke, poezelige teentje. Ik geloof dat die mensen van de visuele en auditieve media hier in België dat zelf ergens moeten hebben gezien op de televisie in Amerika: het zich en masse voor een rijdende wagen werpen waarin iemand zit die ongelofelijk dringend moet geïnterviewd of gefotografeerd worden. Het toont met name de doortastendheid van de gedreven persfunctionaris in kwestie aan en schept vertrouwen naar de kijker thuis toe. Deze journaliste, zo mocht blijken, stond bijna letterlijk op de bres, die ging zich niet de kaas van haar boterham laten stelen. Alles voor de berichtgeving had zij over in dienst van de kijker thuis die zat te snakken naar nieuws van het front. Die mensen van de media noemen zichzelf vaak en gaarne ‘de vierde macht’, met de nadruk op ‘macht’. Ik viel bijna omver van de vaak die nacht maar uit curiositeit keek ik nog een keer via net gemist naar de herhalingslus van het bewuste journaal. De uitzending begon met de uiteenzetting van de hoofdpunten van het nieuws. Eén der hoofdpunten luidde: ‘onderhandelaars op zoek naar evenwichtig akkoord’. Vervolgens sprak Martine Tanghe: ‘Naar verluidt willen de onderhandelaars via onderhandelingen tot resultaten komen en zijn ze op zoek naar een evenwichtig akkoord. We schakelen over naar onze verslaggeefster in de Wetstraat.’ Ik zag een blonde, sterke vrouw in beeld verschijnen en die zei: ‘Ja, Martine, de onderhandelaars zijn vandaag weer in onderhandeling geweest om te komen tot een evenwichtig akkoord. We kijken naar een samenvatting.’ En dan zag ik inderdaad die persmeute die zoals elke dag ervoor al die prachtige limousines bestormde die uit een officieel gebouw kwamen gereden, de Wetstraat 16 heet dat gebouw. Ik zag allerlei koppen voorbijschuiven die op de achterbank het raampje naar beneden schoven met de melding dat de onderhandelaars via onderhandelingen tot een evenwichtig akkoord trachten te komen. En toen was die BMW van één van die onderhandelaars over de teen van die reportster gereden en had zij een knetterende vloek geuit. Ik doofde het televisietoestel en liggend in mijn bed ontspon zich een sociologische gedachte in mijn zoemende hersenpan. Al deze berichten hebben hoe dan ook een therapeutisch effect, zo lag ik te bedenken: het bevestigen van het voor de hand liggende, the bleeding obvious, zeggen ze in het Engels. Elke dag opnieuw willen mensen bevestigd horen dat water nat is en dat de paus katholiek is. Deze berichten vormen een herhaling of een bevestiging van wat men al weet en dat stelt de bevolking gerust. De lopende zaken lopen allicht zoals zij moeten lopen, dag in, dag uit, maar toch willen de mensen dit formeel constateren. Het is zoals met die voetbaltrainers die ze interviewen voor elke match. Die verklaren dan op een gelijkaardig formele manier dat het wellicht een moeilijke match zal worden maar dat de ploeg zoveel mogelijk doelpunten zal trachten te scoren, meer dan de tegenstander, in wezen, zo hopen zij. Om aldus de overwinning in de wacht te slepen.
LUC DE VOS
Comments are closed.