GERUSTSTELLENDE VERKEERSINFORMATIE
Dank u, goede schone vulkaan, voor al het goede en schone dat u ons schonk. Eeuwige dank.
Ontzagwekkend was uw rookpluim die als een dondergod naar de hemelen reikte. Ik wou nog het vliegtuig nemen om uw uitbarsting ter plekke te gaan bewonderen. Maar waarom al die moeite doen? Ik zag u immers op de televisie. Waarom was de televisie anders uitgevonden? Televisie wil immers zeggen: bekijken van op afstand. Wij hebben werkelijk geen vliegtuigen meer nodig om iets te gaan bekijken ter plaatse aangezien wij deze elektronische verrekijker voor handen hebben. En er vlogen trouwens geen vliegtuigen, door uw toedoen, Eyafjallajökull. Waar waren mijn gedachten!
Hoe brandzuiver waren de luchten in die voorbije dagen. Er was geen vuiltje aan de lucht. Behalve dan natuurlijk de as uit de vulkaan. Maar dat telt niet. Dit was immers Moeder Aarde die een keer goed moest braken. Dat deed deugd! Geen witte strepen aan de hemel. Die miljarden liters verbrande kerosine die dag in dag uit door die miljoenen vliegtuigen in onze atmosfeer worden gestuwd dienden wij te missen. Atmosfeer betekent in het Grieks: de plek waar adem is. In die plek waar adem is werd nu even geen verbrande aardolie gespuwd, blauw en leeg was de lucht. Ondertussen was ook de regering gevallen. Ik reed in die dagen met mijn auto naar de zee, een massa verbrande aardolie achter mij latend. Ik voelde mij niet schuldig. Er moesten sinds de start van de industriële revolutie in de achttiende eeuw wellicht biljarden tonnen rook door de mensheid de lucht zijn ingeblazen, dus dit beetje kon er nog wel bij. Ik werd rechts ingehaald door een vrouw van gevorderde leeftijd in een gigantische BMW. En ik dacht, al mijmerend: de vulkaan spuwt zijn gal, de regering is gevallen en de BMW rijdt naar zee. Er was zoveel geluk in dit land, het kon niet anders of het zou ooit een keer goed komen. En natuurlijk was er ook die eeuwige geruststellende verkeersinformatie. De presentator schraapte zijn keel en sprak, met volle overtuiging, in het besef van de gewichtigheid van zijn woorden: ‘in de richting van Antwerpen staat er op de E17 een file voor de Kennedytunnel vanaf Kruibeke.’ Er was op de radiogolven het ontstellende nieuws geweest over de val van de regering, de mensen waren razend, zo berichtten de commentaren, dit was de druppel die de emmer had doen overlopen. Maar ik had de BMW met de dame van middelbare leeftijd in volle vaart zien voorbijrazen en dan was er een hoop reclame geweest op de radio en toen was er dus inderdaad die geruststellende verkeersinformatie. De file voor de tunnel stond er nog. Er was helemaal niets aan de hand. Ik vroeg mij op dat ogenblik af wat het resultaat zou zijn mocht men per vergissing de verkeersinformatie van de vorige dag hebben voorgelezen, of iemand het verschil zou hebben gemerkt. In het verkeersbericht van de vorige dag, de vorige dag die onherroepelijk voorbij was en nooit zou wederkeren, wat toch een verschrikkelijke gedachte op zich was vanuit filosofisch oogpunt, werd gemeld dat er een file stond voor de Kennedytunnel, die tunnel genoemd naar die mens die ze met kogels hadden doodgeschoten, wat wellicht nergens voor nodig was geweest. Maar goed, we konden op onze beide oren slapen. Iedere dag leek op de vorige en ook op de volgende. Nu was er wel deze vulkaan, die ons de luchten zonder verbrande kerosine had geschonken, maar snel zou deze uitgeblust zijn. En de regering was dertig jaar geleden ook al eens gevallen, en zo erg was dat ook niet geweest, was achteraf gebleken. Ik hoorde één der bazen van dit land verklaren dat er na de verkiezingen een wetsontwerp zou ingediend worden om de winkels op zondag open te houden zodat de mensen ook op de dag des heren zouden kunnen gaan consumeren. Het nieuws eindigde met het bericht dat er naast de Eyafjallajökull een nog grotere vulkaan op uitbarsten stond. Miljarden tonnen lava en as lagen in zijn buik te kolken en te sudderen. Katla is zijn naam. Onthoudt die naam. Katla.
LUC DE VOS
Comments are closed.