IGGY!

Zoals men wellicht al weet, er is iets merkwaardigs aan de hand met Iggy: die jongen kan geen moment stilstaan. Eventjes een ogenblik van reflectie, een mijmering, dat is er nooit bij.

Er bestaan nu eenmaal luieriken en werkers, ook binnen het marktsegment van de popmuziek. De mythe doet de ronde dat Keith Richard van The Stones ooit een keer in slaap viel op het podium. Popmuziek kan soms boeiend zijn, maar soms ook niet. Dat is het probleem. Is popmuziek leeftijdsgebonden? Wellicht wel. Er komt een dag in uw leven waarop u alles al minstens een keer hebt gezien. Het komt immers dikwijls op het zelfde neer. Iemand met een gitaar staat iets in een microfoon te brullen. Weinig mensen zijn in staat de subtiele nuances te ontdekken die de verschillende stijlen kenmerken binnen het comprehensieve gegeven van de populaire muziek. Wie kent het verschil tussen bijvoorbeeld death grind, metalcore, razorgrind of doodgewone grindcore. Zelf ben ik er nochtans vast van overtuigd: Iggy speelt simpele metalgrind, met, jawel, bluesinvloeden, of ik moet mij al flink vergissen.
Iggy vloog er zonder veel vijven en zessen in met een liedje dat ik niet kende. Ik dacht eerst dat hij zong: Are you women or mice? Ik vond dat wel goed gevonden. Zijn jullie vrouwen of muizen? Gaan jullie voor het volle leven of blijven jullie bij de pakken zitten, slapend in het meel. Het zegt iets over de dubbelzinnige houding die vrouwen aannemen in verband met het engagement tegenover de samenleving. Vrouwen zijn altijd in de eerste plaats immer met zichzelf bezig, op zichzelf gekeerd. Vrouwen willen altijd maar gelukkig zijn en houden daarbij weinig rekening met de noden van hun medemensen. Als zij het maar goed hebben. Dat er mensen zijn die eenzaam zijn en smachten en hunkeren naar een beetje aandacht, dat is het minste van hun zorgen. Wat ze wel goed kunnen, de vrouwen, vooral dus weeral op Suikerrock, met die hitte, dat is de venten zo dol maken als een tob, met hun flodderrokjes en hun spannende truitjes en hun hemeltergende decolletés, het is echt om zot van te worden. Kijken mag, maar aankomen niet. Ergens vind ik dat niet eerlijk. Are you women or mice. prachtige zin, vond ik. Durf toch te leven, durf u toch werkelijk te geven, en we leven maar een keer. Maar groot was mijn ontgoocheling. Ik had de zanger verkeerd begrepen. Op het einde van het liedje kon ik hem pas goed verstaan. Iggy zong dus: Are you waring a mask. Een aanklacht tegen het schrijnende onrecht in de wereld. Dat vind ik dan weer niet zo goed gevonden. Het is een clichézinnetje dat ik al vaker heb gehoord binnen de popmuziek, bij Michael Franti van Spearhead bijvoorbeeld. Die wil ook altijd de wereld verbeteren. Laat dat toch over aan de mensen die er verstand van hebben, denk ik dan altijd. Mensen met een diploma bestuurskunde of economie. Wat een teleurstelling!
Het tweede liedje van Igyy kende ik ook niet. Het derde, het vierde, het vijfde, het zesde en het zevende evenmin. Ik ben niet echt een kenner van het oeuvre van Iggy. Maar u moet geen kenner zijn om er van te genieten, vind ik. Het was wel degelijk allemaal grindcore dat hij speelde, met bluesinvloeden, zoals ik al vermeldde, maar ook flink ingebed in een doordeweeks punkgebeuren, zoals we dat kennen van Pulmanory Frobosis of Oasis. En iedereen vond het prima, dus jongens, wat zouden we klagen. Het achtste liedje kende ik ook niet maar het negende wel. Ik wilde het nog opschrijven maar ik was vergeten pen en papier mee te brengen. Ik vermoed dat het hier Pussy power betrof ofwel I wanna be your dog ofwel The passenger. Ik wil ervan af zijn. Zo belangrijk is dat nu ook weer niet. Iedereen was content. En Iggy ook. Hij had wel nog altijd geen tattoos en zijn muzikanten ook niet. Dat vind ik toch raar. Iedereen heeft toch tatoos tegenwoordig. Zou hij zijn muzikanten daarop geselecteerd hebben, vraag ik mij af: ik geen tattoos, dus gij ook geen tattoos.
Het elfde of het twaalfde liedje kende ik ook: I’m a wild one, dat is immers mijn lievelingsliedje van Iggy. Noem mij een simplist, maar ik hou van radiohitjes. Ze speelden het wel veel te rap. Daarover waren de mensen om mij heen het eens: hij speelt het veel te rap, het moet trager, zoals op de plaat, zeiden de mensen. Dat was even een domper op de vreugde gedurende een concert waar verder weinig op af te dingen viel.
In naam van de gehele Belgische bevolking: proficiat en nog vele jaren, Iggy!

Luc De Vos