STUBRU 4
Ik vind Chantal Pattyn zowel funky als sexy. Maar toch vooral funky.
Het funky aspect, dat apprecieer ik wel bij de mensen. Je zou het niet zeggen maar zelf ben ik ook nogal funky. Soms dan leg ik thuis een plaat op van bijvoorbeeld The Chemical Brothers en dan ga ik als een dolgeworden emoe een aantal uren rond mijn as staan tollen. Dat doet meestal enorm veel deugd.
Maar dat doe ik dus thuis in het geheim want ik ben er als de dood voor dat de mensen mij zouden uitlachen. Want al die racistische etterbakken van jonge gasten die vinden dat oude bokken zoals ik zich eigenlijk niet meer mogen amuseren en plein publique.
Maar soms dan groeit er in mij toch een jeugdig verlangen om eens onder de mensen te zijn en dit in het kader van een persoonlijke, innerlijke vervulling. Dat moet toch eens geweldig tof zijn om met een aantal fijne vrienden naar de disco op stap te gaan en er dan met mijn hersens vol amfetamines met allerlei lekkere wijven aan te pappen en ze achteraf naar mijn kamertje te lokken alwaar ze dan gratis of tegen een minieme vergoeding op een sexuele manier met mijn private organen aan de slag kunnen gaan zodat de lichaamsappen op den duur tot tegen het plafond spatten.
Waarom overkomt mij dat toch nooit in het werkelijke leven, zo vraag ik mij voortdurend af.
Wellicht luidt het antwoord dat ik mij nog steeds zoals vroeger nog steeds te zeer richt op gevoelens. Meestal zit ik met een zuur gezicht over gevoelsmatige problemen te zeiken tot de mensen er horendul van worden en mij dan eenzaam achterlaten zodat ik alweer gedichten ga schrijven over de gevoelens die ik gevoel in mijn hart. Het houdt nooit op en het gaat maar door en nooit over.
Maar los van dit alles ben ik dus een hevige fan van Chantal Pattyn. Ik vind haar een enorme schat. Vooral die koddige Pipi Langkous-paardestaarten die zo dartel heen en weer wippen op haar snoezige eierkopje, daar ben ik als het ware dol op.
Wellicht wordt ze door velen heimelijk bemind want ze is jong en mooi en intelligent. Ja, zo is het niet moeilijk om bemind te worden, zo kan ik het ook, natuurlijk. Dat zeggen de oude en de lelijke en de domme mensen die jaloers zijn op haar.
En al die afgunstige mensen die stemmen allemaal voor het Vlaams Blok. En ze hebben een hond die Blaffie heet en die zich elke dag op het voetpad komt ontlasten. Hun kinderen zijn altijd gebuisd op school en als je ze eens een aalmoes schenkt om voedsel te kopen dan ga ze daar onmiddellijk mee op café en verder doet iedereen steeds weer wat er hem of haar wordt verwacht. Het is in wezen allemaal heel begrijpelijk.
Ik heb zelf aan den lijve ondervonden, wat dat betekent, benijd te worden. Want vroeger was ik een hoogst succesvol zanger van gevoelige Vlaamse levensliederen en ik werd bemind omdat ik jong was en mooi en intelligent. Ja, men vond mij vooral enorm intelligent. Dat stak een aantal mensen de ogen uit. Men zei dat ik niet kon zingen en dat mijn poëzie eigenlijk gejat was van Gerard Reve en Paul Mennes. Het kwam op den duur tot een proces waar ik wegens verregaand plagiaat veroordeeld werd tot een verbod op het uitoefenen van mijn beroep als scheppend kunstenaar.
Sindsdien ben ik een rondzwervend zanger en speel ik in een orkest ten dans op allerlei bals met daaraan verbonden een tombola.
Het is een eenvoudige taak en ik heb er hoe dan ook vrede mee. God weet dat ik er vrede mee heb.
Luc De Vos
Comments are closed.