HET ARGUMENT

Mijn tante Martha was zodanig gierig dat ze haar kerstboom altijd in januari kocht, dan stonden de kerstbomen aan halve prijs in de solden.
Zou Geert Hoste deze mop niet willen kopen? Het is geen supermop, maar zo kinderachtig vind ik ze nu ook niet. Ik vind trouwens dat ze te veel op Geert zijn kap zitten. Ik heb toch hartelijk moeten lachen met zijn mop over prins Philip die een spaghetti wilde bestellen bij Macdonald’s en Mathilde zegt: ‘maar Philip, hier verkopen ze alleen maar dingen die beginnen met mac-! En Philip zegt: ‘OK, voor mij dan een macaroni.’ Heel de zaal plat. Eenvoudige maar simpele humor. Bedankt Geert! Ik heb wel geweigerd mee te doen, nu in december jongstleden, met Geert zijn televisieshow. U hebt het wellicht al gezien: tussen de sketchen van Geert door vragen ze altijd aan een aantal min of meer bekende Vlamingen zoals Goedele Liekens of ikzelf om te raden waarover Hoste het dit keer zal gaan hebben. Ze komen dan binnenvallen met een cameraploeg op een of ander feest, het filmfestival bijvoorbeeld in oktober, en dan wordt er van die BV’s verwacht dat ze wat lollige dingen verzinnen. Pas op, het betreft hier toch algauw een dertigtal vragen in verband met de actualiteit en u kent mij, ik ga mij niet laten kennen, op elk van die vraagjes probeer ik een grappig of intelligent antwoord te verzinnen. Dit in tegenstelling tot Goedele die per definitie antwoordt dat Geert het waarschijnlijk over Philip en Mathilde zal hebben. Origineel uit de hoek komen, daaraan heeft Goedele een broertje dood, haar troef is eerder haar erotische uitstraling. Kortom, ik stond me daar nu toch ieder jaar uit te sloven. Tot ik vorige keer mijzelf weer bezig zag in de show en ik begon te denken: hier zit twee miljoen man naar te kijken maar heb ik nog nooit een frank gezien. Die gasten van de BRT hebben dat goed bekeken, natuurlijk: ze komen laat op de avond toegestuikt op een receptie waar de mensen al in de wind zijn en vervolgens eender wat uit hun botten slaan en vlam, ze hebben weer uren beeldmateriaal voor een heerlijk avondje oudejaarstelevisie. Een contract of een tarief, nooit van gehoord. Het zou dit keer geen waar zijn. Ik had mij een heel jaar mentaal voorbereid. Op Zuiderzinnen, een herfstig literair festival in Antwerpen, waar ik als literator hoge toppen had gescheerd, kwamen ze op mij afgestapt met hun pottekarrie van camera’s en microfoons. ‘Hier zijn we dan weer, Vos,’ zo sprak de regisseur, ‘op u kunnen we altijd rekenen. Hier komen de vragen, begint er maar aan.’ ‘Natuurlijk, ik begin er subiet aan,’ sprak ik, ‘maar niet alvorens ik duizend euro overhandigd krijg.’ ‘Wat zegt gij Vos, duizend euro, waarom?’ ‘Omdat ik al tien jaar aan een stuk gratis commentaar lever en Geert Hoste ondertussen miljoenen schept.’ Die vent kon het niet geloven: ‘Maar Vos, voor een mop gaat gij toch geen geld vragen?’ ‘Toch wel,’ zei ik, ‘en als ge niet rap over de brug komt met de poen slaan mijn tarieven op.’ Hij begon te zweten. Als we Vos geld geven moet we Goedele ook geld geven en dan is het einde zoek, zag ik hem denken. Er schoot hem een argument te binnen: ‘Vos, beseft gij niet wat voor een gratis reclame dat is voor u, uw gezicht op televisie voor twee miljoen kijkers. De verkoop van uw platen zal de hoogte inschieten!’ Ik sprak: ‘goede man, stel inderdaad dat er bijvoorbeeld een gepensioneerde vrouw mij bezig ziet en denkt: dat ziet er een sympathieke vent uit, ik zal eens een CD van zijn bandje gaan kopen. Ik kan mij voorstellen dat die madam wellicht teleurgesteld zou zijn, onze muziek is immers niet echt even makkelijk weg te happen als bijvoorbeeld die van Hooverphonic. En sympathiek en intelligent zijn, dat is geen garantie op succes. Dat fotomodel, Kate Moss, die heeft een slecht karakter en geen gevoel voor humor, en toch is zij een rolmodel voor miljoenen vrouwen.’ Die mens moest bekennen dat ik weer zoals altijd gelijk had en hij verdween met de noorderzon. Naar die duizend euro kon ik fluiten.

LUC DE VOS