DE VERWEZENLIJKTE UTOPIE
Wij hebben hier in onze goede stad de regionale televisiezender AVS. Ik ben dol op de ouderwetse gezellige manier waarop ze berichten over dingen die alleen ons aanbelangen. Ik vind het goed dat wij bericht worden over deze stad die ons eigen is en waar we leven en lol maken. Verbondenheid met het volk om mij heen is mij niet vreemd.
Dat staat solidariteit met de mensen elders op de wereld zeker niet in de weg, vermoed ik. Bij AVS ze hebben ook van die ouderwetse reclame voor plaatselijke neringdoenden, voor slagerij Van Kampen of zo. Reclame die wordt gemaakt door een bureautje om de hoek en niet door één of andere blitse Jens Mortier. Neen, die reclame ziet er niet alleen goedkoop uit, er is vooral niet over nagedacht in postmoderne termen. Ik kan wel huilen van ontroering wanneer ik er zit naar te staren, naar die jaren zeventig-televisie. Maar, jongens, dit keer sloegen ze de bal wel erg flink mis. Het ging over werk in eigen streek. We zagen een man die in zijn wagen stapte en de GPS inschakelde die hem exact twee straten verder naar zijn werk geleidde. Met dus de boodschap: werk in eigen streek, lekker makkelijk. Natuurlijk zat ik te denken, zoals iedere gemiddelde burger met een gemiddeld verstand: als het toch maar twee straten verder is, ga dan te voet, onnozelaar! We moeten onze plaatselijke zender veel vergeven.
Zoals u wellicht weet ben ik van beroep zanger. Ik sta ‘s morgens tegen mijn goesting op, breng mijn kind naar de school hier vierhonderd meter verderop en dan zit ik de godganse dag wat door het raam te staren en een beetje op mijn gitaar te pingelen. Verder kuier ik wat door de stad. Ik kan het iedereen aanraden, het leven als zanger. Ik leef als een luie geit, zegt mijn moeder. Maar ik heb dat altijd willen doen, van jongs af aan. Misschien is het daarom ook echt gelukt om zanger te worden. Omdat ik dat in het diepste van mijn ziel ook echt wilde. In de politiek noemen ze dat voluntarisme. Ik zweer het, vroeger leek het mij ook een utopie, ooit zanger te worden en overdag zo maar wat door onze heerlijke stad te mogen dwalen met mijn hoofd in de wolken. Maar ik heb het bewezen: utopieën kunnen verwezenlijkt worden. In mij leeft thans de onmogelijke gedachte dat iedereen in de loop van de volgende decennia het licht zou zien en naar de stad zou verhuizen. Dat het platteland zou leeglopen en dat we het zouden overlaten aan de boeren en de vlinders. Dat we allemaal in deze grote stad zouden wonen op slechts een boogscheut van slagerij Van Kampen of van een of andere feestzaal, waar we gewoon te voet zouden kunnen heen trekken, arm in arm, gezellig onder moeders paraplu.
LUC DE VOS
Comments are closed.