DRAMATISCHE ONTWIKKELINGEN
Ik heb dus alweer een verpletterend meesterwerk geschreven, de fictief autobiografische roman De rest is geschiedenis. In Zweden gonst het al van de geruchten.
De Nobelprijs lonkt. Naar verluidt is Hugo Claus bang in een hoekje weggekropen en heeft Arnon Grunberg de jongste dagen last van hysterische huilbuien. Jef Geeraerts heeft er al mee gedreigd mij te komen doodschieten met zijn tweeloop. Dat hij maar weet dat ik hier nog van vroeger in het leger een oude Vigneron.9mm heb liggen waarmee ik enorm kan terugschieten.
Boeken schrijven is niet zo moeilijk. Ik kan het iedereen aanraden. Gewoon het ene lettertje na het andere opschrijven tot het af is. En of het nu ergens op lijkt of niet, dat is in wezen niet zo belangrijk en gij hebt ondertussen ook geen ander kwaad gesticht.
Vroeger dacht ik: maar hoe doen die gasten dat allemaal die boeken schrijven, hoe krijgen ze dat toch vol al dat papier? Vroeger las ik ook nooit boeken. Toch zeker niet voor mijn twintigste. In mijn klas in de humaniora waren er twee soorten leerlingen: zij die in het koor zongen en zij die niet in het koor zongen. Die koorzangertjes die lazen ook allemaal boeken. Van die rottige jeugdboeken van die Hollandse jeugdschrijvers zoals Jan Terlouw en Thea Beckman. Ik dacht toen: echte mannen lezen noch schrijven boeken. Mijn standpunt in deze heb ik, nu ik wat ouder ben, enigszins versoepeld. Ik ben nog steeds van mening dat echte mannen boeken noch lezen noch schrijven, behalve als ze daar zin in hebben. Daarbij komt dat ik mijzelf ook nooit een echte man heb gevoeld maar eerder een zwijn.
Het moeilijkste bij het schrijven van een boek is onthouden wat u hebt geschreven. Echt waar. Ik heb het zelf voortdurend aan de hand gehad met mijn eigen verpletterende meesterwerk dat vandaag verschijnt. Ik kon nooit onthouden wat ik een paar bladzijden eerder had geschreven. Het probleem met mij is: telkens wanneer er iets voorbij is verlies ik er onmiddellijk elke belangstelling voor. Als ik met bladzijde vijftig bezig ben heb ik totaal geen zin meer om nog een keer bladzijde twintig te gaan herlezen, hoewel dat voor de continuïteit van het verhaal heel handig zou zijn. Het heeft natuurlijk ook met intelligentie te maken. De weinige echt intelligente mensen die ik ken zijn stuk voor stuk heel goed in wiskunde en in schaken. Zij bezitten het vermogen een groot aantal gevolgtrekkingen en beslissingen te overzien. Mensen die niet hyperintelligent zijn maar een gemiddeld gezond verstand bezitten, mensen zoals ik, zijn niet in staat dit overzicht te behouden. Zij zien enkel de deelaspecten. Bij het schaken kan ik wel een aantal zetten vooruit denken maar bij het nadenken over zet zeven ben ik al vergeten wat zet twee en zet vijf waren, begrijpt u? Ik kan verschillende dingen op zich ontwaren en duiden maar ik krijg nooit zicht op het grotere geheel. Maar stel u voor dat we louter door weldenkende, logisch redenerende mensen zoals Hugo Claus of Arnon Grunberg en Jef Geeraerts zouden zijn omringd, dan zou de lol er toch ook af zijn?
Kortom, er stonden in het oorspronkelijke manuscript van mijn meesterwerk allerlei fouten waar mijn uitgever mij diende op te wijzen. ‘Vos,’ zo sprak hij, ‘er staat hier op pagina tien dat gij in die discotheek op de dansvloer de onnozelaar stond uit te hangen terwijl gij nog geen twee bladzijden daarvoor had verteld dat gij die dag met uw bezopen hoofd ‘s morgens uit café de Video kwam gestrompeld en bij het oversteken door een Kawasaki omver gereden waart en met een gebroken been in het ziekenhuis lag.’
Ja jongens, dat was ik al helemaal vergeten. Ik heb die hele ziekenhuisaffaire dan maar geschrapt, dan was ik er van af. Anders moest ik dat hele hoofdstuk gaan herschrijven en daar had ik nu eens totaal geen goesting in. Voor hen die toch benieuwd zijn naar wat er in dat ziekenhuis allemaal voorgevallen is zal ik het alsnog hier in het kort samenvatten. Er waren allerlei patiënten en verplegend personeel en dokters en chirurgen in dat ziekenhuis. Met deze mensen voerde ik allerlei gesprekken over het leven en de dood. Er speelden zich ook allerlei conflicten af tussen al deze mensen. Dat had ik met opzet zo opgeschreven, dat er laaiende conflicten ontstonden tussen de protagonisten. Want door conflicten te doen ontstaan creëert gij als schrijver drama. En dramatische ontwikkelingen zijn altijd uiterst boeiend binnen een roman. Onthou dat voor de volgende keer wanneer u zelf eens een boek schrijft.
LUC DE VOS
Comments are closed.