DE TIJD DER SERINGEN
Nu is het volop mei en de tijd der seringen is weer aangebroken. Die heerlijke reuzengrote witte en purperen bloemen die in deze schone maand overweldigend en bedwelmend geuren.
Ik begaf mij op een dolend pad door de lenteavond in Gent. Ik ging een keer naar de Eskimogebouwen want daar was er alweer een fuif. Het houdt echt nooit meer op. Men vraagt zich af wanneer er nu een keer géén fuif zal zijn. Dit leven is al geweldig en na dit leven komt er wellicht nog een beter leven. Waar hebben wij dit aan verdiend?
Ik liep als een schim door de schemering. Als een schaduw in het schijnsel van het noorderlicht. Overal in tuinen en parken stonden de seringen in bloei. Het had net een beetje geregend en er woei een zomerse bries die de geuren der seringen in mijn neus joeg. Ik werd teruggevoerd naar vroeger, naar de tuin van mijn vader en mijn moeder. Het leek alsof er iets wederkeerde dat lang was weggeweest. Langzaam gingen de lampen aan in de huizen. Ik moest denken aan mijn eerste communie toen mijn vader nog leefde. Allemaal door die seringen, wier adem ik voor het eerst opsnoof toen ik nog een kleuter was. Ik was helemaal weg van de wereld. Ik zag in mijn geest overal kinderen en bloemen en gras. Ik was blij om de kinderen en de bloemen en het gras, maar tegelijk ook treurig omdat ik te veel had meegemaakt in mijn leven om nog te geloven in de bloemen en de kinderen en het gras. Iemand zou mij dit ooit moeten vergeven.
In deze gemoedsgesteldheid bereikte ik de Eskimogebouwen. Het was nog vroeg op de avond. De fuif was nog niet losgebarsten en in afwachting was er een wedstrijd aan de gang voor de man of vrouw die het beste plaatjes kon draaien. Want plaatjes draaien is niet zo eenvoudig als men denkt. Ik ben zelf nog een keer van achter de draaitafels gesleurd door beveiligingsmedewerkers omdat ik een plaat draaide van Johan Verminnen. En dat mag niet. Basement Jaxx mag ook niet, dat is volledig passé. Moloko mag ook niet, dat is voor kleuters, vertrouwde een kenner mij toe achteraf. Oude krakers van Noordkaap bijvoorbeeld mogen dan weer wel, die zijn weer volledig OK. En ook Eminem mag nog steeds, maar met mondjesmaat en dan wel liefst samen met zijn negermaten van D12. Ja jongens, het is allemaal niet zo eenvoudig als men denkt. Ik kan dat allemaal niet onthouden, jongens!
De wedstrijd werd gepresenteerd door een prachtig schepsel van een meisje dat ik kende van de televisie, van op JIMTV of van op TMF, ik sla die zenders altijd door elkaar. Ik heb daar al een keer een serieus affront mee opgelopen: ik zat een keer bij Gerrit De Cock bij JIMTV en ik dacht dat ik op TMF zat en ik zei altijd maar dat TMF zulk een toffe zender was. En die Gerrit die durfde niets te zeggen omdat hij dacht dat ik met zijn voeten aan het spelen was. Maar ik was helemaal niet met zijn voeten aan het spelen, ik ben gewoon te suf om al die namen en die mensen te onthouden.
Nu ja, de naam van dat meisje dat die DJ-wedstrijd presenteerde, die was ik ook vergeten. Een Russische naam was het, dat wist ik nog, Naomi Sacharov of Keanu Pribilov of iets van die strekking. Mensenlief, zij droeg mij daar nu toch een minirok! Het was om van te duizelen. En ze had van die prachtige ronde dikke dijen die waren gehuld in spannende zwarte nylonkousen. Heteroseksueel zijnde al sinds mijn puberteit ben ik daar heel gevoelig voor, voor dat soort dingen. Er blonk een traan van ontroering in mijn ogen. Daarnet nog die geuren van de seringen in de lenteavond en nu nog de benen van dat meisje te mogen aanschouwen. Geschenken uit de hemel waren het.
Zij hanteerde bovendien een heel apart soort taaleigen dat mij ontroerde tot in het diepste van mijn ziel. Ze sprak: ‘Kan het persoon die nu moet spelen op de podium?’ Ze spoorde de toeschouwers aan: ‘wie de vibes niet kan weerhouden, hou u niet in om recht te staan en de vibes uit te voeren.’ En tegen een jongen die wat te heftig en te lang bezig was met plaatjes draaien sprak zij: ‘hoho jongen, please stop! Ja, we moeten streng zijn want de timing is voor iedereen gelijk, waardoor we natuurlijk streng moeten zijn voor iedereen qua timing, die is namelijk voor iedereen gelijk. Maar toch proficiat gewenst, jongen, je bent een echte rot in het vak.’
Tegen dat soort dingen, daartegen ben ik weerloos. Dit waren op één avond te veel heftige gevoelens voor een gevoelig individu zoals ik. Ik liet de nacht over aan andere, minder gevoelige mensen en ik spurtte naar huis want thuis was het ook plezant.
LUC DE VOS
Comments are closed.