REFLECTIES BIJ HET NIEUWE MILLENNIUM
Zeg gasten, u moet zich niet te veel zorgen maken in verband met het nieuwe millennium. Zo moeilijk wordt het niet. Braaf op onze stoel blijven zitten en niet te veel van ons oren maken. Vooral niemand angstig in de ogen kijken, daar heb ik al veel miserie mee verkocht, met iemand angstig in de ogen te kijken. Die miserie dateert, zo vermoed ik met enige zekerheid, van vlak na mijn geboorte. Ik was nogal lastig ter wereld gekomen omdat mijn ouders mij niet werkelijk voorzien hadden bij hun gezinsplanning. Blijkbaar moet ik dat als foetus hebben aangevoeld want ik was er dus met geen geweld uit te sleuren. Toen ik er toch met behulp van een schoenlepel werd uitgefloept, kon de vroedvrouw niet de minste kreet aan mijn keel ontlokken, hoe hard zij ook op mijn billen kletste. Het gold hier wellicht een soort van zwijgzaam protest tegen het losstaande feit dat ik tegen mijn wil hier op de wereld was gezet. Tot de vroedvrouw plots op het idee kwam een papieren broodzak op te blazen en die achter mijn kop deed ontploffen zodat ik mij een ongeluk verschoot en ik het alsnog op een bleiten zette dat het goedkope behang bij ons thuis van de muren deed trillen. En zodat mijn ouders er al snel spijt kregen dat ze mij uberhaupt geconcipieerd hadden. Sinds die dag van mijn geboorte ben ik dus bang van vrouwen met papieren broodzakken, maar ook van vrouwen met ballonnen en bij uitbreiding van mensen in het algemeen. En sindsdien kan ik werkelijk niemand in de ogen kijken zonder een angstige blik in de ziel van mijn medemens te werpen. Mensenlief, wat een miserie!
Om daar te leren mee leven, daar moet u karakter voor hebben.
Maar het nieuwe millennium, dat heb ik dus gehaald, deels puur op karakter en deels ook dank zij de CVP. Want de CVP heeft ons altijd voor ogen gehouden dat we de hoop in ons hart moesten bewaren dat er ooit nog in een verre toekomst, mogelijk rond het jaar 2000, een nieuwe tijd zou aanbreken, een tijd waarin we nog gelukkiger zouden worden dan ooit. En we waren, ondanks al onze miserie, toch al zo ongelofelijk gelukkig in het vorige millennium. We waren jong, we waren mooi en intelligent en rijk, vooral rijk. Onze vaders waren allemaal advocaat of fabriekdirecteur, en moeder was een fotomodel met dikke borsten die hartstochtelijk verpakt waren in zwarte kant. En de jongens hadden allemaal een lief, en dat lief droeg ook van dat prachtig zwart kanten ondergoed zodat al die gasten voortdurend met erectie rondliepen in hun onderbroek van Calvin Klein. En met behulp van die erectie deden ze fantastische sex op de achterbank van hun nieuwe BMW. We hadden al die liefde van de wereld in de vorige eeuw.
Maar de CVP had beloofd dat we later nog gelukkiger gingen worden. Het enige obstakel was dat het in de vorige eeuw leek alsof het jaar 2000 nooit of nimmer zou aanbreken. Ik weet nog goed dat ik in de vroege jaren ‘70 op de BRT naar Amerikaanse SF-feuilletons keek die altijd in de jaren tachtig speelden, in de onmogelijke, ongrijpbare toekomst dus. Het jaar 2000 zou nooit aanbreken, dat stond als een paal boven ons theewater. Die verre, verre toekomst, die de CVP ons had beloofd en waarin we nog gelukkiger zouden worden dan we toen al waren.
En toch is die toekomst aangebroken. Wie had ooit durven dromen dat dat zou gebeuren zonder de CVP aan het hoofd van het bestuur van ons land. Want wat wil de ironie?: onze nieuwe leiders Guy Verhofstad en Bert Anciaux zijn de beste die we ooit gehad hebben, beter nog dan de CVP. Wat ze beloofd hebben gedurende de verkiezingstrijd, zijn ze nu volop aan het waar maken. We worden nog gelukkiger dan ooit tevoren. Ik heb het zelf gemerkt toen ik vandaag wakker werd. Ik voelde een vreemde gewaarwording in mijn ziel die niet geheel onaangenaam was maar dat mij niet als zodanig bekend was. Ik ging het vragen aan iemand van een bevoeglijke instantie en die zei dat het waarschijnlijk geluk was dat ik voelde in mijn ziel en dat dat allemaal kwam door toedoen van Guy Verhofstad en Bert Anciaux want dat die beloofd hadden zelfs de grootste zuurpruimen zoals ik gelukkig te maken en dit dank zij het beleid.
Het beleid inderdaad, daar hebben we al ons geluk aan te danken. Naar mijn mening kan het nieuwe millennium nu al niet meer stuk. Maar laten we in deze ook de rol van de CVP niet vergeten. De CVP heeft dit nieuwe alles overtreffende geluk in het vorige millennium reeds op de sporen gezet en in goede banen geleid. Guy Verhofstad en Bert Anciaux zijn fantastisch, maar de CVP was vroeger ook fantastisch! Daarom brul ik luid: leve het nieuwe millennium, leve Guy Verhofstad en Bert Anciaux en leve de CVP!
Comments are closed.