en dat op mijn leeftijd
verslag Rock Werchter 2003 – deel 2
Het Nieuwsblad
Ik word wakker onder een boom langs de prachtige snelvliedende rivier de Dijle. Het moet rond de middag zijn. In de rivier zijn twee heerlijk jonge vrouwen aan het baden. Ze dragen allebei een rode bikini. De dag begint goed.
Ik tracht de gebeurtenissen van de jongste uren op een rijtje te zetten. Mensenlief, wat heb ik een hoofdpijn. Ik neem mijn toevlucht tot een van mijn levensmotto’s: wanneer er een probleem is, moet je het gewoon negeren. Dan gaat het vanzelf over.
Ik bestel een frisse pul bier aan een kraam en inderdaad, vijf minuten later is mijn probleem van de baan.
Nu even recapituleren. Ik was donderdagnacht op een camping met Hollanders beland. Die hadden een geluidsinstallatie mee van duizend megawatt. En ik maar dansen. Ik kon er maar niet genoeg van krijgen. Dat moet ongeveer tot de ochtend hebben geduurd. En dat op mijn leeftijd.
Dat was nog eens een feest. Behalve dat Hollands bier, dat was afgrijselijk. Maar ik mocht gratis meedrinken van die Hollanders en men zou wel zot moeten zijn om iets af te slaan dat men gratis van Hollanders krijgt.
Na afloop moet ik dus in slaap zijn gevallen onder die boom Ik was op die camping beland na het concert van Underworld. Het was een gigantisch feest. “You bring light in, you bring light in.” Da capo ad libidum. Van in het begin en altijd maar opnieuw, wil dat zeggen.
De mensen zagen mij allemaal graag omdat ik vreugdevol meedanste. En dat op mijn leeftijd. En wat was er daarvoor gebeurd? Ja inderdaad, toen had ik mij ook geamuseerd. Met Björk natuurlijk.
Waar zaten de hoge noten?
Wat een natuurtalent! Vooral die hoge noten van Björk, daar ben ik dol op. Jammer genoeg zong ze dit keer vooral lage noten, in hoofdzaak de lage si en fa-kruis.
Maar daarom niet getreurd, het was alweer een uitstekend concert met vuurwerk en vlammenwerpers op het podium. Bij Björk moet het altijd spectaculair zijn, eerder is zij niet content. Dank u wel dus, lieve, goede Björk. Gudmunsdottir.
En dan kwam Radiohead. Zij speelden een zeer goed concert aan de hand van allerlei zeer goede liedjes. Men moet het toch maar kunnen, vind ik. Een jonge kerel naast mij stond voortdurend te roepen dat het boring was. Ik wees deze man op zijn dwaling.
De muziek van Radiohead is niet vervelend. Men moet zich trachten in te leven in de denkwereld van de frontman, Thom Yorke. Die man heeft een ellendig leven achter de rug. Iedereen vond hem een vervelende zaag toen hij klein was. Dit heeft hem voor het leven getekend.
De muziek van Radiohead is een illusie van de frustraties van deze man. Dit gegeven maakt de artefacten van Radiohead net zo boeiend. Het lijkt allemaal ongelofelijk vervelend, maar het is in wezen enorm interessant wanneer men de moeite neemt tot de kern van de zaak door te dringen.
Het is ondertussen vrijdagmiddag geworden. Ik betreed het terrein en word meteen van mijn sokken geblazen door de vedetten van The Polyphonic Spree. Mensenlief, wat een vrolijke bende. Een twintigtal hippies met witte soepjurken aan. Allemaal toeters en bellen, een harp, een hoorn, blazers allerhande en prachtige ontroerende liederen in de beste Burt Bacharach-traditie.
Er staat ook voortdurend een kapotte versterker te brommen. Dat vind ik altijd machtig, dat niemand daar een probleem van maakt. Ik vind, problemen zijn er om te negeren. Polyphonic Spree, onthoud die naam, zij maken popmuziek die nog intelligenter en nog meer gesofistikeerd is dan die van Radiohead.
Dan stapt er zowaar een reggeaband op het podium. Morgan Heritage. Normaal hou ik niet echt van reggae. Als u één reggaeliedje hebt gehoord, hebt u ze in wezen allemaal gehoord. Maar al de mensen beginnen te dansen en mee te zingen. Waarom er dan moeilijk over doen?
Het heelal wankelt
Een dame die meespeelt met Morgan Heritage is trouwens in het bezit van de meest indrukwekkende boezem die ik ooit zeg. In de tent speelt ondertussen Susheela Raman. Ook deze jonge intelligente vrouw heeft een boezem die het heelal doet wankelen. Ik sta alweer op het punt helemaal gek te worden.
Op het grote podium speelt Feeder. Die band wordt gehaat door de verzamelde muziekpers omdat ze van die makkelijke puberale liedjes voor pubers spelen. Maar ik vind dat niet erg. Die gasten van Feeder kunnen een song schrijven. Dat is al heel wat. Laat duizend bloemen bloeien, zeg ik steeds weer in navolging van de grote volksmenner Mao. Als de mensen zich maar amuseren.
De avond valt. Ik ga naar Grandaddy kijken. Die maken ook van die enorm intelligente muziek. Dat is altijd meegenomen voor intelligente mensen zoals ik.
Luc De Vos
Comments are closed.