Dankzij de moderne communicatietechnieken zijn de mensen minder dan ooit bereikbaar geworden. Welgefeliciteerd, zou ik zeggen! Het zijn die antwoordapparaten die het hem doen denk ik, en vooral ook het volume aan berichten. Die mailboxen bijvoorbeeld lopen voortdurend vol met tijdingen waar niemand een boodschap aan heeft.
Ooit was ik een verschoppeling. Niemand zag mij graag. Sinds ik zanger ben geworden en op televisie kom, ben ik niet meer eenzaam.
Nu Saddam Hoessein achter slot en grendel zit kunnen we overgaan naar de belangrijke zaken. Het Groot Dictee der Nederlandse Taal, kent u dat? Ik mocht er ook een keer aan deelnemen, een paar jaar geleden.
Mijn lievelingsheld uit Kuifje is natuurlijk kapitein Haddock, die goeie ouwe brulboei met het gouden hart. En maar brullen, jongens. Het is om te gieren. Hij bedoelt het zo goed en toch gaat het altijd weer mis. Haddock wil vooral gewoon gezellig thuis zitten en zijn pijp roken maar telkens weer weten ze hem te vinden om hem te tergen. Is het niet Bianca Castafiore dan zijn het wel de detectives Janssen en Jansen die op zijn systeem komen werken. Ik kan mezelf geweldig inleven in die trouwe kapitein. Zijn we niet in wezen allemaal een beetje als Haddock? Willen we niet allen thuis blijven en wat door het raam zitten staren of een beetje in de tuin wandelen en de rozenperken harken, ver weg van de wereld. Maar het is de wereld die er ons telkens weer toe dwingt ons huis en onze eigen haard te verlaten om allerlei avonturen te beleven, om desnoods de halve wereldbol af te reizen op zoek naar wat eigenlijk? Het geluk, zegt u? Maar dat geluk, dat was toch thuis? Waarom willen mensen voortdurend avonturen beleven? Mocht iedereen gewoon thuis blijven zitten dan was er nooit oorlog zei Sartre en potverdorie, voor een keer had Sartre gelijk.
Een van Haddocks ergste kwelduivels is Serafijn Lampion. Kent u Lampion? Natuurlijk kent u Lampion! Het is uw eigen nonkel die te veel gedronken heeft op het trouwfeest en op tafel kruipt om moppen te tappen. Ja, u kent hem, uw eigen Serafijn Lampion, het paradigma van de vrolijke Belg, de olijke bompapa, die in verzekeringen doet en als handelsreiziger aan de kost komt. De typische burgerman, een Brusselaar bij voorkeur of een Antwerpenaar, een man van de wereld, die ieders voornaam kent en altijd content is en die vraagt of er cognac in huis is. Ja, u kent hem, die Serafijn Lampion, die op uw zenuwen komt werken met zijn gezwets. En natuurlijk is hij de voorzitter van de plaatselijke club, het geeft niet welke club, hij is er de woordvoerder van of de voorzitter, die duivel-doet-al. En hij heeft over alles een mening en vooral over het voetbal en zeker ook over de politiek. Neen, hij twijfelt niet deze man, hij gaat recht door zee. En in de zomer trekt hij met het gezin naar Blankenberge. En zijn vrouw is een huissloor en zijn kinderen zijn dikkerdjes die chips en chocolade vreten.
Haddock en Lampion zijn elkanders tegenpolen. Haddock is de mens die niet tevreden is met zijn lot en kwaad is op de hele wereld. Iemand die het bestaan hier op aarde een slechte grap vindt. Haddock wil rust, rust, eeuwige rust. Lampion houdt van dit bestaan, hij omarmt het volle leven, hij gaat al fluitend en zingend op zijn doel af en hij krijgt altijd alles voor elkaar. Onverstoorbaar, met een eeuwige glimlach op het gelaat en een kwinkslag paraat.
Dat soort mensen, het is inderdaad om te huilen dat soort mensen.
LUC DE VOS
Mede ook dankzij de steun van het feestcomité wil ik u hartelijk welkom heten op dit alweer zoveelste schitterende gebeuren dat in de provincie Limburg op het punt staat een aanvang te nemen. En dit allemaal dus dankzij de steun van het feestcomité. Zonder de uitdrukkelijke steun van het feestcomité zou dit gebeuren onmogelijk thans een aanvang hebben kunnen nemen en ik wil mij dan ook tot alle leden van het feestcomité in het algemeen maar ook tot elk van hen in het bijzonder richten en mede ook namens alle deelnemende verenigingen mijn dank aan hen betuigen en dit vanuit de grond van mijn hart.
Alleman een gelukkig nieuwjaar. Ik wens ook deze schitterende krant een gezegend jaar toe met allemaal goed nieuws voor de mensen.
Ik kan u tot mijn vreugde melden dat ik nog steeds geen lid ben van het legioen der bezitters van een mobiele telefoon. Ik heb wel een gewone telefoon thuis maar die gebruik ik enkel om de hulpdiensten te bellen wanneer er alweer een ongeluk is gebeurd hier in huis.
In wezen bemoei ik mij nergens mee maar met het Eurosongfestival is dat anders. Iedere Belg heeft de plicht zich ermee te bemoeien want het gaat hier tenslotte over ons imago in het buitenland. Een goed imago in het buitenland wakkert hier te lande de werkgelegenheid en het toerisme aan. Daarom is het van het grootste belang dat we inderdaad het beste lied dat we in huis hebben naar Byzantium sturen alwaar het Eurosongfestival dit jaar plaatsheeft.
Het was naar het schijnt een hartverwarmend gebeuren, die solidariteitsactie, daar aan de poorten van de Fordfabriek. Mij hadden ze niet uitgenodigd omdat ik een leegloper ben die niets te zoeken had op dit feest van de arbeid. In mijn plaats hadden ze Frank vander Linden uitgenodigd want dat is de hardst werkende man in de showbusiness. Ik begrijp dat wel. Ik heb de perceptie tegen. Hoe moet ik dat nu uitleggen, dat ik de arbeidsvreugde hoog in het vaandel draag?
eerste column voor Het Belang van Limburg
Geachte vrienden en vriendinnen in het mooie Limburg. Vanaf heden zal ik naar bestvermogen elke week een bericht sturen over hoe het er hier aan toe gaat in Gent, onze goede stad, de mooiste stad van België na Maaseik.
Er gebeurt hier van alles. En maar feesten, jongens! Ik word er op den duur zo moe van. In Limburg is het tenminste rustig. Behalve de jongste dagen dus. Een zo schone Limburgse fabriek wordt met sluiting bedreigd. Dat hebben ze mij pas gisteren, donderdag, verteld. Ik had nog geen tijd gehad om de gazet te lezen of naar het nieuws te luisteren. Ik was al een hele week dag in dag uit aan het uitgaan met mijn maat Rocky. En maar lol trappen dat we deden, alsof morgen de wereld zou vergaan. Maar het werd mij droef te moede toen ik moest vernemen dat duizenden flinke mensen voortaan verstoken zouden blijven van arbeid. In normale omstandigheden zou ik mij niet bemoeien met andermans zaken, het leven is al ingewikkeld genoeg. Politiekers en zakenlui, vakbondsmensen en journalisten, het was deze mensen hun taak de feiten te analyseren en op zoek te gaan naar oplossingen. Maar als er één mens is hier in dit land die de zaak van het recht op arbeid hoog in het vaandel draagt, dan ben ik dat wel. De mensen denken dat ik een luiaard ben en daarin hebben ze gelijk. Ik voer inderdaad geen klap uit heelder dagen. Maar dat is door omstandigheden die eigen zijn aan het vak. Wat moet ik anders doen? Ik ben een popzanger. Ik kan moeilijk op maandagochtend om zeven uur uit mijn bed kruipen en dan om acht uur ergens in een zaal mijn heerlijke liederen gaan zingen. Zo werkt het nu eenmaal niet.
Vroeger, toen ik nog jong was, heb ik wel hard gewerkt. Onder andere in de bouw. Hoe vreugdevol was het niet samen met mijn makkers vol vlijt en ijver aan een eervolle taak te werken, aan een gezamenlijk project, iets op te bouwen tot vreugde en blijdschap van andere mensen en dan ‘s avonds moe maar tevreden thuis te komen in de wetenschap dat we samen iets hadden verwezenlijkt en dat het goed was. Of dan ter ontspanning met de makkers op vrijdagavond een paar liter bier in ons keelgat te klokken en mee te zingen met de liedjes van de juke-box.
Ik ga hier niet te veel grote woorden gebruiken maar zoals ook u wellicht weet kan geluk geen stabiele ongewijzigde toestand zijn. Geluk is het resultaat van een voortdurende strijd van het individu waarbij wellicht in die strijd zelf de kern van het geluk ligt geborgen. Arbeid en de vreugde daaraan verbonden maken deel uit van die strijd. Luiaards zijn in wezen niet gelukkig, zo durf ik te stellen. Ik wens de bevolking van Limburg een leven vol arbeidsvreugde toe. Ik zelf ga nu nog een liedje maken op mijn gitaar. Dan voel ik mij niet zo nutteloos.
Luc De Vos
Wat is het toch fijn om beroemd te zijn. Niet dat het iets opbrengt, maar het is fijn. Vooral voor de familie thuis. Wanneer ze mij op de televisie zien denken ze tenminste dat ik goed bezig ben.
Ik wens u allen voor gisteren een zalig kerstfeest en veel werkgenot in het nieuwe jaar want zonder arbeidsvreugde kan niemand werkelijk gelukkig zijn, zo meen ik.
Ik had het in deze uitstekende krant vorige week over die heerlijke Natalia, dat meisje van Idool 2003. Ik zag haar nog deze week in de Story staan. Ze heeft inderdaad wel een lichaam dat spontaan lustgevoelens oproept bij enigszins heteroseksuele mensen zoals ik. Ik hou niet zo van die graatmagere topmodellen. Bij mij mag er gerust een beetje vlees aanzitten.
Gaat het sneeuwen deze winter? Het zal mij een zorg zijn. Mijn gevoel voor sneeuw ben ik helemaal kwijtgeraakt. Het gebeurde twintig jaar geleden toen ik bij het leger zat in Duitsland.
Zou dat bestaan, te veel succes? Zoals u weet slijt ik al zowat een jaar of tien mijn dagen als zanger van het popgroepje Gorki. We kenden onze goede dagen, we kenden onze kwade dagen. Het ging als het ware met ups en downs, maar die Engelse uitdrukking is een beetje uit de mode, geloof ik. Daarom formuleer ik het aldus: we kenden onze kwade maar vooral onze goede dagen. Ja jongens, bakken lol hebben we getrapt.
Het gaat goed met de showbusiness. Zelfs gasten zoals ik die ook maar een beetje aanmodderen in de marge van het showgebeuren die mogen echt niet klagen.
