Groeten uit Gent – 15
Ik had het in deze uitstekende krant vorige week over die heerlijke Natalia, dat meisje van Idool 2003. Ik zag haar nog deze week in de Story staan. Ze heeft inderdaad wel een lichaam dat spontaan lustgevoelens oproept bij enigszins heteroseksuele mensen zoals ik. Ik hou niet zo van die graatmagere topmodellen. Bij mij mag er gerust een beetje vlees aanzitten.
En zingen dat ze kan! Maar dat vind ik in wezen niet belangrijk. Iedereen kan schoon zingen. Het is gewoon een kwestie van smaak. Ik kan bijvoorbeeld Marco Borsato niet aanhoren maar André Hazes, die hoor ik dan weer wel graag bezig. Ziet u, de gustibus non disputandum. Wanneer u deze Latijnse zinsnede niet begrijpt dan had u maar Latijn en Grieks moeten leren, zoals ik vroeger op school. Zoek het desnoods een keer op op het Internet, zo kunt u uw tijd enigszins nuttig besteden.
Idool 2003. Velen hebben er een uitgesproken mening over. Tegenstanders hebben slechts misprijzen voor dit soort wedstrijden omdat het niet om echte artiesten zou gaan. Echte artiesten hebben zulk een uitverkiezing door het volk en enkele juryleden niet nodig. Die willen niet zonodig in de smaak vallen, die doen hun eigen zin. Idool is als het ware geen natuurlijke selectieprocedure, zo beweren die tegenstanders, maar een ingeblikt en gezocht concept waarbinnen mensen van platenfirma’s artiesten zoeken die in hun kraam passen en waarmee ze hun boeltje goed kunnen doen draaien.
Het zal u controversieel in de oren klinken maar dit soort wedstrijden heeft, zo meen ik, wel degelijk alles met een natuurlijke selectieprocedure te maken. Hoe denkt u dat in Hollywood al die filmsterren aan de bak komen? Inderdaad, u zegt het: door auditie te doen. En dan kiezen die bonzen van de filmindustrie met een sigaar in de mond wie er de beste is van de klas, wie er het beste in hun kraam past, zo eenvoudig is het. Dat is toch zo helder als pompwater? Heel de geschiedenis lang heeft het zo gewerkt in de amusementsindustrie en zo zal het blijven werken. Waarom zouden al die bazen wachten tot er toevallig een nieuw wonderkind opduikt. Neen, ze zouden wel zot zijn, ze gaan er zelf naar op zoek natuurlijk, gewoon via audities. Makkelijk zat. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan?
En zo komt het dus dat Natalia een platencontract heeft en veel kan gaan spelen en dat bijvoorbeeld mijn maat Rocky die ook een rockgroepje heeft, nergens aan de bak komt. Hij maakt van die rare ketelmuziek. Dat is mijn ding, zegt hij, en de mensen begrijpen hem niet, zegt hij. Maar kunt u het de mensen kwalijk nemen dat ze liever naar een lekkere stoot gaan kijken die een liedje zingt dat ze al kennen dan naar die ketelmuziek te moeten luisteren die alleen maar pijn doet aan de oren? Dat is de wet van vraag en aanbod.
Het is natuurlijk wel enorm saai allemaal, die muziek van Natalia, van die belegen covers van Aretha Franklin en Mariah Carey. Maar dat is helemaal niet erg. Ze ziet er fantastisch uit en het is een fantastisch sympathiek meisje dat mij met haar lieve lach immer blij en vrolijk maakt. En dan neem ik er die saaie muziek volgaarne bij.
LUC DE VOS
Comments are closed.