Ik ben op zoek naar waarheid. Vooral binnen mijn oeuvre. Maar ook daarbuiten. Voortdurend de mensen lastig vallen met mijn mening. Dat is een prachtig tijdverdrijf. U moet dat ook eens doen als u tijd en goesting heeft. Ikzelf heb in deze niets te verliezen, ik ben al arm en beroemd. Wat de mensen van mij denken dat gaat aan mijn verheven zielenleven voorbij.
Hebt u al een keer een kat in het gras zien liggen? Neen, dat kan immers niet, katten houden niet van gras.
Ben ik de laatste van deze generatie mooie jonge mensen die nog honger heeft gevoeld en kou heeft geleden? Niet dat ik er trots op ben want het is beter van rijk en gelukkig te zijn dan arm en ongelukkig.
Net als Jezus, die pas op zijn dertigste zijn blijde boodschap begon te verkondigen, leidde ik lange tijd een uiterst anoniem bestaan. Dit tegen wil en dank.
Nepotisme betekent: het onrechtmatig begunstigen van verwanten of vrienden bij het vergeven van posten. Bij de verkiezingen viel het mij op hoeveel zonen en dochters van politiekers er weer mee deden.
Ik las in de gazet dat de uitgeverij van Hugo Claus zo verschrikkelijk kwaad was omdat Het verdriet van België verkozen was tot het meest ongelezen boek aller tijden.
Zowel met vreugde als met een gevoel van weemoed las ik vorige week de schitterende reportage in dit eigenste schitterende weekblad over Sint-Jacobs.
Twaalf maanden lang heb ik u de eer gehad u, mijn liefste lezeressen en ook lezers, deelachtig te maken aan mijn zoektocht naar het goede en het schone in de mens. Ik heb u geduid op de geneugten die verbonden zijn aan deugden zoals vrijgevigheid, zuinigheid, liefde tot de natuur, beleefdheid in de omgangsvormen en nog vele dingen meer. Ik hoop dat u er in de eerste plaats van genoten hebt, van de lectuur van mijn geschriften, bedoel ik. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ik u een ogenblik verpozing mocht schenken. En mochten mijn geschriften enige vorm van reflectie hebben teweeggebracht, dan is dat alleen maar meegenomen maar het hoefde natuurlijk niet echt.
God is een DJ. DJ’s zijn overal en op alle plaatsen en zij kunnen niet falen.
Zijn wij door een te lange vrede in slaap gewiegd, zo luidt de vraag? Liggen wij verdoofd naast het wijnvat. Zijn wij het strijden verleerd en wie zal de wapenen opnemen als de Mongoolse horde op onze vermolmde deuren staat te bonken. Op mij hoeven ze alvast niet te rekenen. Ik doe niet meer mee. Ik heb vroeger al te veel en te hard gevochten. Mijn tanden staan er krom van en ik kijk ook een beetje scheel.
De popmuziek is op sterven na dood, dat is zeker. Het is ermee gedaan, zeg ik u.
Zondag was het Pasen. De Heer was waarlijk opgestaan en had de dood overwonnen en alles zou ooit nog wel een keer goed komen. Dat geloven wij katholieken en we hebben ergens gelijk, zo meen ik. Ik leg later wel een keer uit waarom.
verslag Rock Werchter 2003 – deel 1
Het Nieuwsblad
Donderdag. Om een uur of drie in de namiddag kom ik aan met de bus in Werchter, samen met een heleboel schitterende jongens en meisjes die een jaar lang hun best hebben gedaan op school en nu een welverdiende vakantie hebben verdiend. Ikzelf, ik moet nog van alles doen en veel dingen bewijzen. Ik moet onder andere nog twintig platen maken en tien boeken schrijven. Daar moet ik dringend een keer werk van maken. Pas dan zal mijn ziel rust vinden.
Wij hebben hier in onze goede stad de regionale televisiezender AVS. Ik ben dol op de ouderwetse gezellige manier waarop ze berichten over dingen die alleen ons aanbelangen. Ik vind het goed dat wij bericht worden over deze stad die ons eigen is en waar we leven en lol maken. Verbondenheid met het volk om mij heen is mij niet vreemd.
Ik kwam deze week op mijn levenspad iemand tegen die zei dat hij onze nieuwe CD Eindelijk Vakantie enerzijds schitterend vond maar anderzijds dan toch weer niet zo wereldschokkend schitterend als die van de Paranoiacs.
De lenteregen viel op de daken en de kasseien. De kastanjes bloeiden en geurden. De stad was leeg, schoongespoeld. De straten blonken van zuiverheid. Ik snoof de smetteloosheid in mijn longen en de lucht die ik uitademde werd een troostrijke wolk die opsteeg ten hemel.
In kerststemming verkerend, zo zaten wij daar, mijn maat Rocky en mijzelf dus, ergens op café. Kwansuis kwam het gesprek op enige onderwerpen die niet noodzakelijk de kernboodschap van het kerstgebeuren in zich droegen, maar er toch enigszins naar neigden vanwege het melancholieke karakter van die onderwerpen.
Het verleden waarin wij stil en ongedwongen alles voor elkander deden is voorgoed voorbij. Ik kan dit enkel toejuichen. De individualisering van de samenleving is een zegen Gods.
’t Was winter. ’t Was guur en het woei. En wij naderden van alles het einde. Niet het volbrengen naderden wij, maar het einde. Niet het baren maar het afbreken van wat ooit bijna een zwangerschap was.
Ooit, in een ver verleden, toen ik nog een verlaten eenling was waar niemand van wilde houden, had ik eens een lied gemaakt dat vertelde over mijn eerste schooldag op het college en over hoe ik daar toen, wandelend door de naar ondergang geurende gangen plots op de onthutsende maar tegelijk geruststellende gedachte was gekomen dat het allemaal nooit meer goed zou komen maar dat het mij, verdikkie, allemaal überhaupt sowieso toch niet kon schelen.
Het waren de Hollanders die de kleur oranje hadden uitgevonden want oranje bestond niet in het op het moeras veroverde laagland. Wortels waren wit. Maar ter ere van de grote vorst en fornicator Willem van Oranje waren de wortelboeren oranje wortelen beginnen kweken omdat Willem ook de dictator was van een land in het zuiden dat Oranje heette en waar appelsienen groeiden en bloeiden, perfecte bollen, gevuld met suiker en honing.
