Zing ons een vrolijk lied

verslag Rock Werchter 2003 – deel 1
Het Nieuwsblad

Donderdag. Om een uur of drie in de namiddag kom ik aan met de bus in Werchter, samen met een heleboel schitterende jongens en meisjes die een jaar lang hun best hebben gedaan op school en nu een welverdiende vakantie hebben verdiend. Ikzelf, ik moet nog van alles doen en veel dingen bewijzen. Ik moet onder andere nog twintig platen maken en tien boeken schrijven. Daar moet ik dringend een keer werk van maken. Pas dan zal mijn ziel rust vinden.
In de straten van Werchter loopt het al meteen fout. Maar dat had ik verwacht. De mensen zien mij allemaal graag. “Vos is daar!”, roepen ze, “nu gaan wij ons alweer amuseren. Wanneer Vos erbij is, kan het niet meer stuk. Kom, goede Vlaamse zanger, zing voor ons een vrolijk lied!”
Er loopt een politieagent met een megafoon op straat. Deze wetsdienaar is een braaf man die begrijpt wat het volk wil. Het volk wil mijn stem horen. Ik grijp de megafoon. Mijn stem klinkt luid en helder in de zomerzon. Ik zing: “Leve onze jeugd en zij mag er wezen, leve onze jeugd en ze mag er zijn.”
De mensen worden allemaal dol. Ze nemen mij op handen en dragen mij naar de dichtstbijzijnde biertent. “Ik zal de dorstigen laven”, zeg ik. “Drinkt nu allen op mijn en uw eigen gezondheid.”
Honderden verdringen zich aan de bierpomp. De waard vraagt wie dit gelag zal betalen. Ik had van thuis duizend euro meegekregen om alle onkosten te betalen gedurende deze vierdaagse. De rekening bedraagt duizend en twee euro.
Ik neem de megafoon ter hand: “Kan er mij iemand twee euro lenen?”
Iedereen doet of zijn neus bloedt. “Weet u wat?”, zegt de waard, “kom het mij anders morgen betalen.”
Zulke vriendelijke mensen, dat komt men niet veel meer tegen. Alles komt goed en als het niet goed komt, dan is er iets aan te doen. Dat is mijn levensmotto. Maar ik ben ondertussen wel al mijn zuurverdiende geld kwijt.

Bordeelmuziek

Een meisje vraagt of ik een keer een kijkje kom nemen in haar tent. Men mag dit soort anbiedingen nooit afslaan. Men weet nooit waar het goed voor is.
“Kijk, dit is mijn tent”, zegt ze. Het geurt er zalig naar jongemeisjeszweet. Ze draagt een schitterend rood topje dat om haar ontzagwekkende bolle boezem spant. Daaronder draagt zij echter een zedige bustehouder. Ik maak hardop de bedenking of zij niet beter deze bustehouder uit zou trekken en alleen dit rode topje zou dragen. Sterke, onafhankelijke vrouwen dragen immers geen bustehouder onder een zomers topje. Zij zegt dat zij mijn raadgeving voorlopig in beraad zal houden. Ze vraagt wat ik zoal graag hoor, hier op Werchter. Ik denk niet na en ik zeg: “Ik draag alle bands en DJ’s een uiterst warm hart toe, behalve die oersaaie gasten van Massive Attack. Dat is geen muziek, dat is van die achtergrondmuzak die ze draaien in de bordelen langs de Kortrijkse Steenweg.”
“Hoe weet gij dat ze platen van Massive Attack spelen in de bordelen langs de Kortrijkse Steenweg?”, vraagt de lieve schat. Daar kan ik niet meteen een antwoord op verzinnen. Ons gesprek neemt een pijnlijke wending in die zin dat er plots een pijnlijke stilte heerst tussen ons.
Het is wellicht beter dat ik op dit moment een keer de weide ga opzoeken. Maar dat is zonder de waard gerekend. Alweer kom ik een bende meisjes tegen die vragen wat ik van Björk vind. “Björk is de beste zangeres van de Wereld”, zeg ik. “Beter bestaat er niet. Vooral de hoge noten van Björk, daar hou ik enorm van.”
“En Radiohead, wat vindt u daar van?” De vraag klinkt verwachtingsvol. Wat een prachtige meiden. Het schijnt dat door het toenemende melkverbruik bij de vrouwelijke jonge bevolking de inhoud van de boezem gemiddeld met twintig procent is toegenomen. Ik sta op het punt helemaal gek te worden.
“Radiohead is de beste band van de wereld”, luidt mijn oordeel. De jonge vrouwen kijken liefdevol in mijn richting. Ik zie ze denken: eindelijk een man met smaak. Ik begrijp meteen wat er aan de hand is: de talrijke lieven van deze meisjes zijn allemaal voor Metallica gekomen, dat vinden die jongens stoer. Gelukkig bestaan er jonge mensen zoals ik die de gesofistikeerde songs van Radiohead voor gesofistikeerde mensen kunnen smaken.
Eindelijk slaag ik erin het terrein te betreden. Melancholie overmant mijn hart. Hoe vaak kwam ik hier niet toen ik jong was, zonder hoop en zonder eten?
Björk Gudmundsdottir betreedt het podium. Het feest kan beginnen. De zomer is aangebroken. We hebben alweer een bittere winter overleefd.

Luc De Vos