EEN KRONKELEND PAD
Ik vereenzelvig de Voskenslaan in de eerste plaats met het bekende atheneum aldaar. Op een bord aan de ingang staat te lezen: Atheneum Voskenslaan: Standing, Toekomst en Traditie. De school bekleedt inderdaad met oud-leerlingen als Dirk Frimout en Victor Horta en Freya Van Den Bossche en Katia Vlerick en de beruchte DJ TLP een vooraanstaande positie in de samenleving met de daarbij behorende intellectuele distinctie.
Mij hadden ze vroeger nochtans iets anders wijsgemaakt. Ik was een boerenzoon van het katholieke platteland. Ik zat op het St-Lievenscollege hier in Gent. Ik deed eigenlijk nooit mijn best op school. De pastoors aldaar durfden zo nu en dan wel eens een soort schrikbeeld ophangen van het rijksonderwijs: dat iedereen daar zijn zin mocht doen en dat het onderwijs er gemengd was. Dat er ook meisjes zaten in die school, bedoelden ze. Maar ze zeiden: gemengd onderwijs. Gemengd, zoals in gemend fruit of gemengd gehakt. Katholieken, zeker hooggeplaatste katholieken hebben er een handje van weg om dingen anders voor te stellen dan ze in werkelijkheid zijn. Ze joegen gevoelige mensen zoals ik die van nature geneigd zijn tot het aanvaarden van gezag daarmee de stuipen op het lijf. Vrijheid en meisjes. Een schrikbeeld inderdaad, voor een heteroseksueel zoals ik. En dan spraken die geestelijken tot mij: ‘Vos, als het u hier niet aanstaat, gaat dan maar naar de Voskenslaan, daar zijt gij met een naam zoals die van u op uw plaats, jongen.’ Ik huiverde van die woorden.
Achteraf kan ik er eigenlijk niet mee lachen. Had ik nog vijftig jaar eerder geleefd dan hadden ze mij misschien het missionarisschap aangepraat. En wat als ze mij inderdaad toch naar de Voskenslaan hadden gestuurd? Zou ik die vrijheid en dat gemengd onderwijs wel hebben aangekund? Was ik dan niet helemaal in mijn ongeluk gelopen? Of was ik net een beter mens geworden, een vrij individu, zonder een heilige angst voor het andere geslacht? Alleen echt intelligente mensen kunnen omgaan met de vrijheid waar het atheneum zo prat op gaat. Mensen die de zelfdiscipline bezitten om zich op een persoonlijke manier te verdiepen in de dingen. Vandaar dus dat dit atheneum al die genieën zoals Frimout en Vlerick en DJ TLP heeft gegenereerd.
Ik ging deze week naar aanleiding van de viering van vandaag toch een keer kijken hoe de vork in de steel zat met die vernieuwde Voskenslaan. En dit aan de hand van een meditatieve kuiertocht van het station naar de Sterre. Ik moet eerlijk bekennen dat ik er al jaren niet meer was geweest. Ik woon aan de meer proletarische kant van Gent, in het oosten, aan het Dampoortstation. Ik heb de Voskenslaan altijd een uiterst lieflijke laan gevonden met al die bochten. Straten met bochten scheppen bij gevoelige, filosofische mensen zoals ik sowieso verwachtingen. Kronkelende straten zie ik als metaforen voor het levenspad waarop wij gaan. Ik ben nu eenmaal enorm meditatief, filosofisch en gevoelig op dit vlak.
Ik vernam uit de pers dat de meningen over het eindresultaat van de heraanleg enigszins uit elkaar liggen. Er zijn vooral veel mensen, onder andere buschauffeurs, die niet van al dat ijzer en staal houden in het straatbeeld. Ik heb er zelf geen mening over. Ik hoop alleen dat wat nu in 2004 vooruitstrevend en modernistisch wordt gevonden, dat dit in pakweg 2050 niet als hopeloos achterhaald en ouderwets wordt beschouwd. En dat ze de boel dan weer moeten afbreken en dat het ons nog een keer geld gaat kosten.
Op mijn tocht bleef ik even staan staren aan de overkant van de straat voor het atheneum. Nu viel het mij pas op dat er vlak naast dit vrijzinnig instituut een kerk stond. Dat gebeurt toch vaak, dat mensen door straten lopen en pas na jaren een gebouw ontdekken waar ze nog nooit op hadden gelet. Een kerk van de paters redemptoristen. Zaten hier nog paters? God is liefde stond er op de gevel. Dat soort dingen, daar ben ik enorm gevoelig voor. Ze moeten daar mee opletten met dat soort spreuken. Bedoelen ze daarmee dat God in wezen niet bestaat maar dat wat wij god noemen eigenlijk de liefde is, de liefde zoals wij die hier op aarde beleven? Daar stond ik aan te denken. De school was net uit. Er kwamen allerlei gemengde mensen naar buiten. Jonge mensen, zowel van het vrouwelijke als van het mannelijke geslacht, die nog een heel leven voor zich hadden en wellicht voorbestemd waren om alles in liefde en vrijheid met elkander te delen en ook enkel en alleen voor de liefde wilden leven. Ik wenste deze schone jonge mensen al het geluk van de wereld toe in hun goede school in hun schone nieuwe straat. En ik zag daar en toen een verband: God is liefde en de liefde is God. Hoe men het ook draait of keert, het is altijd prijs. We zijn allemaal onderweg, langs een bochtig parcours. Niemand weet wat er achter de bocht schuilgaat, we kunnen enkel hopen op het beste.
Goede mensen van de goede stad Gent hebben geijverd en hun krachten gebundeld om deze stad beter te maken. Flinke arbeiders hebben deze straat schitterend geplaveid en er rijdt nu ook een tram die de mensen van hier naar daar kan brengen, allemaal mensen die op zoek zijn naar geluk en liefde. Het zijn allemaal goede dingen. Die paters redemptoristen en die gemengde jongens en meisjes van het atheneum die voeren in wezen samen één grote strijd. Het is geen toeval dat zij vlak naast elkander huizen. Iedereen zoekt zijn hoop, zijn geloof en zijn liefde op zijn eigen manier. Laten wij elkander in vrede en vrijheid die zoektocht gunnen, elk langs ons eigen bochtig parcours.
Ik spreek de filosofische wens uit dat de Voskenslaan voor veel mensen een symbool mag worden van die zoektocht. Het is een prachtige straat waar Gent trots mag op zijn. Leve Gent en leve de Voskenslaan! Luc De Vos
Comments are closed.