KONIJNTJE BOMBAZIJNTJE

U hoeft niet bang te zijn voor het geluk, want het bestaat niet. Dit is een uitspraak van de Franse schrijver Michel Houellebecq. Ik moet hem hierin tegenspreken. Er bestaan, zo meen ik, wel degelijk gelukkige mensen.

De meeste wat oudere mensen die ik ken leven met het gevoel dat ze op de Titanic aan het varen zijn. Voorlopig gaat alles goed, zo denken zij, maar het kan elk moment weer fout gaan. Ik behoor tot dat soort mensen. Nochtans, ik ben geen voorstander van het cynisme en de ironie. Ik bezit het vermogen om dingen te relativeren maar ik gun mijn ziel ook de vrijheid om in een aantal dingen echt te geloven. Ik zal ook nooit mensen gaan uitlachen die denken dat ze de lotto gaan winnen. De kans dat zij de lotto gaan winnen is namelijk, wiskundig bekeken, één kans op twee: ofwel wint u de lotto, ofwel niet. Maar soms denk ik dan dat die berekening niet klopt en dat de kans dat u het lot te slim af bent astronomisch klein is. Eerder zullen varkens vleugels krijgen. Vroeger geloofde ik in mirakels maar nu niet meer. Ik heb het gevoel dat er nooit mirakels kunnen gebeuren. Ik sta voortdurend op het dek te turen of er geen ijsbergen in zicht komen. En ik heb de neiging om de mensen op het middendek te gaan waarschuwen dat ze zo luidruchtig niet mogen staan dansen en zingen en springen om de goden er niet toe aan te zetten hun hoogmoed en ijdelheid te bestraffen. Ik heb te veel nare dingen meegemaakt in mijn bitter bestaan om niet in alles de voorlopigheid en de eindigheid te ontwaren. Ezels zijn niet koppig, zo las ik onlangs in een gazet, ze zijn alleen voorzichtig. In die omstandigheden is het natuurlijk moeilijk te streven naar een bestaan zonder rusteloos verlangen. Een menigte individuen streeft niet met volle moed en overtuiging naar het geluk en de liefde, zo lijkt het mij. Zij kijken de kat uit de boom en zijn content met wat ze hebben.
Met het vorderen der jaren heb ik toch een aantal mensen ontmoet die op een andere manier in het leven staan. Het zijn meestal jonge vrouwen die een beroep uitoefenen in de media of vaak in de media komen. Ze moeten de exponent zijn van een hele generatie meisjes die zich niet tot doel heeft gesteld het geluk te zoeken of te veroveren maar die het geluk als iets heel alledaags ervaart, omdat zij nooit iets anders heeft gekend. Het is een verwarrende maar ook wonderlijke ervaring hun gedrag te aanschouwen. Het is alsof de kindertijd met zijn zorgeloosheid voor die meisjes eeuwig blijft verder duren. Een enerzijds merkwaardig maar anderzijds uiterst logisch aspect binnen deze context is de aanwezigheid van de ouders van die meisjes. Die ouders zijn zelf meestal nog relatief jonge mensen die na de oorlog geboren zijn in milieus die nooit ontberingen hebben geleden en de wereld zoals hij zich voordoet niet alleen als de beste aller werelden beschouwen maar ook als de enig mogelijk denkbare. En ik heb het hier nu niet over iemand als Paris Hilton want dat meisje overdrijft. Neen, ik heb het hier over gewone Vlaamse meisjes. Ik las een interview met een presentatrice van een programma op de VTM en zij had het inderdaad vaak over haar mama die haar beste vriendin is. Nog nooit hadden die een woord ruzie met elkander gehad. Het enige wat het wereldbeeld van deze beide vrouwen had verstoord, was het overlijden van het konijntje Bombazijntje toen het meisje twaalf jaar was. Dat konijntje ligt nog steeds begraven op het dierenkerkhof en elk jaar gaan ze Bombazijntje bloemetjes dragen. Het meisje kreeg ook leuke condooms met aardbeiensmaak mee van mama toen ze met haar eerste vriendje naar een feestje ging. En momenteel heeft dat meisje geen tijd voor een vriendje omdat ze druk bezig is met het programma dat ze presenteert. Om zich te ontspannen gaat zij meestal een eind rijden met haar autootje, een mini-coopertje dat ze kreeg van de sponsor want dat is een topkarretje en achter het stuur zingt zij vrolijk mee met radio Donna.
Nu zullen de mensen denken dat ik afgunstig ben op dit type jonge vrouwen. Maar ik kan hen enkel vanuit het diepste van mijn hart gelukwensen met dit talent om gelukkig te zijn. Het is iets dat men in de schoot geworpen krijgt bij de geboorte en dat te maken heeft met een zekere onschuld en ook een blinde zelfzekerheid. Of is het eerder zelfzekere blindheid? Er bestaan ook mensen die goed kunnen schaken bijvoorbeeld, of tafeltennissen. Het is een gave, dat heeft men of dat heeft men niet. Daar hoeft men niet jaloers op te zijn.

LUC DE VOS