HET IDEFIX-COMPLEX

Ik heb in mijn gazet ergens gelezen dat ze de baan die door het Baudelopark loopt gaan afschaffen. Echt afschaffen, bedoel ik, asfalt en beton opruimen en opnieuw beuken, eiken en lorken en platanen planten. Of heb ik dat gedroomd?

Ik wil daar toch even bij stilstaan. Als dat waar is, als dit echt de bedoeling is, hebben we hier dan niet te maken met een historisch feit van wereldniveau? Is dat dan niet de eerste keer in de geschiedenis van de moderne beschaving dat een verkaveld gebied opnieuw plaats zal maken voor wat er oorspronkelijk was, namelijk een park? Hebt u bijvoorbeeld al ooit gehoord dat er iemand een huis had afgebroken ergens in België om er opnieuw een wei van te maken waar de koetjes lustig opnieuw konden grazen en waar maagden op blote voeten door de dauw trappelden om er lelietjes–van-dalen te plukken?
Ik weet het, er zijn erger problemen op de wereld dan de bloemetjes en de bijtjes. Maar ik zit al eeuwen opgezadeld met wat ik noem mijn Idéfix-complex. Kent u Idéfix, die vrolijke hond van Obelix? Die is psychologisch niet bestand tegen het rooien van bomen. Telkens wanneer hij een boom tegen de vlakte ziet gaan barst hij in een gejank en geweeklaag uit dat horen en zien doet vergaan. En de Romeinen doen niet liever in die strips dan bomen omleggen. De mensen hebben geen begrip voor mijn Idéfix-complex. Hoeveel pijn dat doet, een boom zien sterven, dat kan ik aan geen mens verklaren. Ik begrijp dat wel, wanneer gij dat niet in u hebt, dan doet het ook geen pijn. Ik ben daar mee opgevoed van in de kleuterklas met dat soort gevoeligheden. Ik weet nog dat ik van de juffrouw het verhaal hoorde over de indianen die op bizons jaagden maar die zij toch als hun broeders beschouwden. Zij doodden dit edele dier maar loofden het om zijn kracht en spraken bij het kadaver een dankgebed uit voor het geschenk van het leven dat het dier hen door zijn dood had gebracht. Animisme noemt men dat, geloof ik.
Ik ben een enorme animist wat bomen betreft. Het heeft te maken met de weerloosheid van bomen. Die bomen staan daar maar te groeien, door de jaren en de eeuwen heen en plots staat daar iemand met een motorzaag en op een paar minuten liggen die stille reuzen ten gronde. Ik kan wel huilen van verdriet. De nutteloosheid van al die jaren in weer in wind staan dat dan in een paar momenten teniet wordt gedaan. En het gaat allemaal zo makkelijk. Als er dan toch een boom moet worden omgelegd dan moet dat gepaard gaan met noeste arbeid en bloed en zweet en tranen. Arbeid en tranen, ziedaar het wezen van de ziel van de katholiek. Ik zit vanuit mijn kleutertijd opgezadeld met een aantal katholieke schuldcomplexen waar ik nooit meer vanaf geraak. Gelukkig hebben vooral de jonge mensen daar geen last meer van. Ik zat hier in de streekkrant de eindejaarsvraagjes te lezen. Ze vroegen allerlei bekende en minder bekende mensen wat ze onder andere wilden zien veranderen in de stad Gent het komende jaar. Er was ook een meisje bij, een zekere Katrien. Ze studeerde rechten. Er stond ook een foto bij van haar: een schoon jong meisje met een vrolijke snoet. Ze sprak de hoop uit dat er dit jaar minder zone 30 zou komen in Gent en dat er meer parkeergelegenheid zou komen in het centrum en dat de parking op het Emile Braunplein zou behouden blijven.
Ik besefte hoe gelukkig dit meisje moest zijn. Echt waar, ik was echt blij in dat meisje haar plaats. Dit meisje bezat zelf een wagen. Die had ze wellicht gekregen van haar papa of mama. Met deze wagen baande zij zich een weg door de stad, op zoek naar nieuwe uitdagingen, naar nieuwe ontmoetingen met andere jongeren, nieuwe kansen, naar een leven vol geluk als het ware. Wanneer men op weg is naar het geluk dan kan het niet snel genoeg gaan. Dan is dertig per uur inderdaad te traag. En dan moeten er ook overal plaatsen zijn waar men die auto kan achterlaten om dicht bij die plekken te komen waar men dat geluk ten volle kan beleven. Het is van een ijzeren logica die in wezen geen ironie kan verdragen. Ik ben hier dan ook nauwelijks ironisch. Als het dat is wat de mensen willen, dan moeten de mensen dat krijgen. Voor het geluk van de mensen moeten bomen en bizons wijken. Ik kan niet verdragen dat iets het geluk van de mensen in de weg zou staan. Er is al genoeg verdriet berokkend aan vrije, gelukkige mensen door individuen met een katholiek schuldcomplex. Leve de vrijheid!
Ik hoop wel dat het nog veel gaat sneeuwen zodat het verkeer alweer hopeloos in het honderd loopt.

LUC DE VOS