De dag waarop mijn jeugd doodging

Wij waren het niet gewoon om te dansen op Nederlandstalige muziek. Wij waren het niet gewoon om te dansen. Als ‘A Forrest’ van The Cure weerklonk, dan deden we als op commando collectief alsof we zoekend op de tast waren in een donker bos. We sprongen op van ‘Lust for Life’ bij Iggy Pop, en doken neer in gerepeteerd tienerverdriet bij The Smiths. Want als we dansten, dan was het met onszelf. Toen kwam Gorky – en ook wel Noordkaap.

Plots was er rockmuziek die wij begrepen, met een afwisseling van luid en stil. Songs die we begrepen, omdat ze in de eigen taal werden gezongen, maar vooral ook omdat ze over onszelf leken te gaan. Liedjes over meisjes die gewoon Anja of Mia heetten, zoals de meisjes ‘op het dorp’. Over ‘Bartje’ zowaar, die, zoals Bartjes van achttien jaar nu eenmaal doen, staat te kijken door het raam – ‘Hij huilt een beetje en hij roept haar naam.’ Inderdaad. Hij was minder gevaarlijk dan Kurt Cobain, minder koppig dan Stijn Meuris, minder ambitieus dan Tom Barman. Toch was het Luc De Vos die de soundtrack bij onze puberteit schreef. Precies daarom. Aan Luc De Vos en Gorky/Gorki komt de grote verdienste toe dat hij rock-‘n-roll in Vlaanderen tastbaar en haalbaar heeft gemaakt. Hij leerde ons dat vier biervaten, een plank en een beetje lef het enige zijn dat een rockheld onderscheidt van een gewone mens. En verdomme, Vos was een rockheld. Zijn muziek was niet van de vernissages en de filmpremières, wel van de jeugdhuizen en dus ‘van ons’. Je hoorde er de angst van de kus aan de fietsenstallingen in, de melancholie van een aflopende tienerfuif, de geur ook van verschaald bier. Luc De Vos was de chroniqueur van het klein verzet. Kop in de kas in plaats van kop in de lucht. Nie pleuje, maar altijd in het besef dat je uiteindelijk, als de nacht van het leven valt, toch zal moeten pleujen. Was dEUS, wier muziek ongeveer tegelijkertijd ontbrandde, de band die je deed dromen dat je vanuit Antwerpen de wereld of toch minstens Parijs en New York kon veroveren, dan was het Gorky dat je ervan overtuigde dat de reis van Wippelgem naar Gent ook al serieus de moeite was. Voor een hele generatie – onze generatie – pubers was dat een geruststellende en verzoenende gedachte. We wisten dat we soms losers waren, en De Vos leerde ons dat we ons daar niet om hoefden te schamen. Luc De Vos schreef de soundtrack bij een jeugd die wij eeuwig waanden. Zaterdag 29 november 2014 is de dag waarop die jeugd desondanks is doodgegaan.

De Morgen, Bart Eeckhout