Iedereen heeft weer zijn best gedaan

verslag Rock Werchter 2003 deel 3
Het Nieuwsblad

Het was alweer een geweldig feest. Tricky was de beste van allemaal. Wat een geweldige topneger is dat. En spieren dat die heeft! Zijn lichaam is als het ware afgetraind tot in het oneindige.

Ik had die kerel nog nooit in het echt gezien. Ik was er meteen verliefd op. Ik dacht op een bepaald moment dat ik eventueel met hem mijn leven wilde delen.

Al die prachtige liederen. Ik dacht eerst, die steekt ergens in de coulissen een computer in gang en dan maar gas geven op allerlei op voorhand opgenomen dreunen. In werkelijkheid waren een echte drummer en bassist aanwezig. Dat is altijd meegenomen.
Ozark Henry was nóg beter. Jammer dat hij zo verlegen is. Tussen de nummers door durft hij bijna niets te zeggen. Het lijkt alsof hij niet echt wil opvallen. Dat siert hem.
Ik vind wel dat hij dringend een andere artiestennaam moet nemen. Mijn nonkel kan zijn naam nooit onthouden. Die noemt hem voortdurend Oscar Hendrik. Ik heb het al dikwijls gezegd tegen Ozark. De oorzaak, Henry, is dat uw naam verwarring sticht. U moet gewoon een makkelijker artiestennaam nemen. Piet bijvoorbeeld, dat is zijn echte voornaam. Gewoon Piet, dat zouden de mensen beter kunnen onthouden. Bij mijzelf is het niet moeilijk. De mensen noemen mij gewoon Vos. Dat is de makkelijkste artiestennaam aller tijden. Maar mensen, wat is dat? Moby springt op het podium. Een uiterst vrolijke kerel. Hij heeft een minidisc meegebracht. Een minidisc is een apparaat om plaatjes mee te draaien. Moby steekt een plaatje in het apparaat, drukt op play en de boel is vertrokken. Heerlijke muziek weerklinkt. Ik word bijna helemaal dol. De mensen staan allemaal in mijn richting te kijken. “Is die nu helemaal gek geworden?”, vragen zij zich af. “En dat op zijn leeftijd.”
Een ogenblik heerst er twijfel in mijn ziel. Zou ik niet beter thuis in mijn zetel naar een vrijetijdsprogramma over tuinmeubelen of koken met een wok gaan kijken? Dan is er gelukkig weer de zekerheid: we leven maar één keer. Ik heb nog van alles in te halen. Toen ik jong was, was ik een verlegen
jongen die nooit durfde praten met andere interessante mensen. Ik moet zoveel mogelijk dansen, zingen en springen. Nu het nog kan.

Golf van geluk

Het optreden van Massive Attack is nogal aan de flauwe kant, vind ik. Waarom weet ik niet precies. Het wordt mij echter de volgende dag duidelijk. De zanger van Slipknot, Corey Taylor, betreedt het podium. Hij is hier in het kader van Stone Sour. Dat is zijn oude groep die hij opnieuw heeft opgericht. Hij neemt de microfoon ter hand en zegt: “Hello, I am Corey and I
am drunk.” Vervolgens zet zijn band het op een geloei dat horen en zien doet vergaan.
Ik voel hoe een golf van geluk vanuit mijn hersenen naar mijn hart stroomt. Ik was bijna vergeten hoe prachtig popmuziek kon zijn. Dat kwam door die godvergeten prutsers van Massive Attack. Op den duur zou zelfs een intelligente jongeman zoals ik gaan geloven dat het ellendige gedreutel van Massive Attack ergens op slaat.
De mensen vertellen mij dat Massive Attack een belangrijke band is die postmoderne muziek maakt voor postmoderne mensen met smaak. Geachte motherfuckers: don’t believe the hype and think again.
Geef mij maar Millionaire, dat is pas lollige muziek. Millionaire speelde het beste optreden van de dag. Of nee, het beste optreden van de dag was dat van Dave Gahan van Pèche Démodé. Mensenlief, wat een prachtige vent. Ik zou met hem wel mijn leven willen delen.
Of neen, ik vergis mij, The Queens of the Stone Age waren de beste. Josh Homme, dat is een prachtige heteroseksuele kerel, echt waar. Mocht ik kiezen, ik zou kiezen voor Josh Homme om er mijn leven mee te delen.

Meezingen is heel belangrijk

En James Hetfield, dat is de schoonste heteroseksuele vent van heel de wereld. Kent u James Hetfield? Dat is de zanger van Metallica. Die speelden talrijke zeer goede liederen. ‘Battery’, onder andere, en ‘Seek and Destroy’. Kortom, van die liederen om mee te zingen. Dat vergeten die gasten van Massive Attack voortdurend, dat de mensen willen meezingen. Dat is nochtans zeer belangrijk binnen het popgebeuren.
Werchter was prachtig dit jaar. Iedereen heeft weer zijn best gedaan. Vooral Arno. Arno was de beste dit jaar, samen met Röyksopp, Xzibit, Cypress Hill en vooral Das Pop. Das Pop was echt het beste van het beste, schijnt het. Ik was er zelf niet bij. Ik lag toen ergens te slapen onder een boom.

Luc De Vos