EEN SPECIFIEKE SITUATIE

Op Dranouter zag ik die gasten van Arsenal. Alweer een band uit Gent die de wereld gaat veroveren. Ik hoop het van harte want Arsenal dat is echt een topband echt waar, bijna zo goed als Soulwax.

Het zit allemaal geniaal in elkaar, die popmuziek van tegenwoordig. Dat is het verschil met vroeger. Er zijn geen slechte popgroepen meer. Popgroepen van tegenwoordig worden bevolkt door intelligente mensen die weten wat ze willen. Vroeger waren popmuzikanten allemaal dommeriken zoals ik die gebuisd waren op school en niet wisten van welk hout pijlen maken en dan maar wat gingen aanmodderen in repetitiekoten. Dat was het ergste van al, vroeger, die repetitiekoten. Dat moesten van die geitenstallen zijn waar het in de winter altijd vroor. Dat was als bij wet bepaald. Leden van popgroepjes moesten dommeriken zijn die afgrijselijk lawaai maakten in geitenstallen. Of neen, het ergste waren die drummers. Drummers waren die jongens die geen gitaar konden spelen en dus maar gingen op die trommels slaan. En het waren altijd jongens die in die popgroepjes speelden, nergens in velden of wegen waren er vrouwen of meisjes te bespeuren. Die deden daar niet aan mee, aan zoiets onnozels als popmuziek.
Tegenwoordig is popmuziek dus inderdaad een intelligent medium geworden. Bij Arsenal spelen er enkel intelligente, mooie, jonge mensen. Hun muziek is in essentie gebaseerd op van die Braziliaanse sambaritmes, dat hebt ik altijd fantastisch gevonden, van die carnavalmuziek met van die loeiharde drums die de hele tijd doorgaan tot u er compleet zot van wordt. En ze spelen alles live, wat tegenwoordig een uitzondering is in de moderne dansmuziek. Er is ook een meisje bij die van die teksten in het Portugees zingt. Ik kan geen Portugees, maar ik ben er van overtuigd dat die teksten hout snijden en die John, die zanger, die zingt er van die leutige teksten overheen in het Engels. Ze hebben een liedje en dat gaat als volgt: Hey mister doorman, let me into the club, I really wanna rubbedub en make love. Ik hou van teksten die over een specifieke situatie gaan. Veel teksten gaan over algemene situaties. Er zijn, zo meen ik, twee soorten lyrics, zoals ze dat noemen in het Engels: specifieke en algemene. De algemene teksten beginnen meestal met de woorden anyway, anyhow, wherever, whatever en nevermind. In America circuleert er zelfs mijns inziens een lijst met zinnetjes die tekstschrijvers kunnen raadplegen wanneer ze om een of ander cliché verlegen zitten: wherever you may be, or whatever they may say, I will always be there for you. Dat soort dingen. Ik heb trouwens het zinnetje dat zo vaak voorkomt in teksten, whatever they may say about us, altijd een heel merkwaardig zinnetje gevonden, zeker in deze tijden waarin de sociale klassen niet meer bestaan. Ik beeld mij de situatie plastisch in: in de jaren vijftig hadden die verzen nog zin, want er was vele sociale ongelijkheid, en veel relaties werden met een scheef oog bekeken, begrijpt u, een bepaalde jongen was bijvoorbeeld niet goed genoeg in de ogen van de ouders van een meisje. En er werd geroddeld en gepraat. En dan zongen die zangers: whatever they may say, I will always love you for sentimental reasons. Maar vandaag is dat toch geen enkel probleem meer? Iedereen vrijt toch met iedereen?
Dat bedoel ik dus met algemene teksten. Het is allemaal nogal saai. Dat lied van Arsenal daarentegen gaat over een specifieke situatie, over een jongen die niet binnen mag in een discotheek en daarover staat te zagen tegen de buitenwipper. Tom Barman van dEUS heeft ook van die teksten. In dat prachtige liedje van Thank you for the roses, zingt hij over een meisje dat met haar vinger een bloempot tekent op zijn rug. U kent dat spelletje misschien, iemand moet op uw blote rug met de vinger iets tekenen en gij moet dan proberen te raden wat die getekend heeft. En Barman had het toch wel geraden zeker: een bloempot. Dat bedoel ik dus met een specifieke situatie. Mike Skinner van The Streets maakte vorig jaar een hele concept-CD over geld dat hij was kwijtgeraakt. Hij had duizend pond en hij vond ze niet meer terug en op het eind bleek dat ze achter de televisie was gevallen en toen zijn maat de televisie kwam repareren omdat ze kapot was, vonden ze die duizend pond terug. Qua specifieke situatie kan dat wel tellen.

LUC DE VOS