RAUW EN INTENS BEZIG BLIJVEN

Toen ik gisteravond binnenstuikte op de Rock-Rally in Opwijk blaakte ik al uren op voorhand van zelfvertrouwen. Er kon mij niets gebeuren. Ik had de rockrally al bijna eens gewonnen, tien jaar geleden, had dat kieken van een Stijn Meuris er in laatste instantie geen stokje voor gestoken. Maar we hadden toen toch de finale gehaald met ons gevoelig kleinkunstliederengezeik en we waren zelfs derde geëindigd en we hadden als prijs elk tien drankbonnetjes gekregen.
Met drie drankbonnetjes kon u in die tijd één duvel drinken dus heb ik dank zij de Humo tien jaar geleden eens twee en een halve duvel gratis kunnen drinken. Daar ben ik Humo nog altijd dankbaar voor. De winnaars, Noordkaap, kregen een miljoen in cash en dat miljoen hebben ze achteraf verspild door er nieuwe muziekinstrumenten mee te kopen in plaats van er eens goed mee te gaan eten.
Zoals ik zei, ik stroomde over van zelfvertrouwen toen ik binnenkwam gisteravond. Ik kon hier gerust de hele avond de grote jan uithangen. Wie deed me wat? Ikzelf was al tien jaar een wereldvedette in België, dat namen ze mij niet meer af. Terwijl die jonge gasten en meisjes van vijftien jaar hier allemaal doodzenuwachtig rondliepen. Vergezeld van hun ouders en hun nonkels en tantes die ook al niet meer wisten waar kruipen van de zenuwen. En die vurig hoopten dat hun kleine bjornekes en parsifallekes en kimberliekes even rijk en beroemd zouden worden als Stijn Meuris.
Aan de toog bestelde ik drie duvels tegelijk om te tonen dat ik veel geld bij had. En dat ik minstens even rijk was als Stijn Meuris. Maar dat was in wezen pure blufpoker. Ik had net die week 300 frank gespaard maar ik rekende erop dat door te stoefen met mijn geld en drie duvels tegelijk te bestellen dat de mensen mij dan graag zouden zien omdat ik veel geld had en mij daarom voortdurend zouden willen trakteren. Mijn strategie lukte nog ook. Overal kwamen de mensen met gratis duvels bij me staan om interessante gesprekken te voeren. Om pijnlijke stiltes te vermijden haalde ik al snel mijn oude mop van de rockrally boven. Ik zei tegen die gasten: zeg, kent u dat raadseltje, ik heb het zelf uitgevonden: Hoe noemt men dat, Eddy Wally die chinees aan het koken is : Een wok wally, begrijpt u: chinees koken, in een wok, Eddy Wally, een wok wally, de rockrally. Het vervelende aan dat soort Ben Crabbé-moppen is dat de mensen pas lachen als u de mop eerst met handen en voeten hebt moeten uitleggen. Zodat het gezelschap van al die losers die mij een toffe gast vonden op den duur flink mijn zenuwen begon te werken.
Gelukkig kwam ik Danny Mommens tegen want met Danny Mommens is het altijd lachen geblazen. Danny zag er niet echt gezond uit, zelfs ronduit slecht. Zeg, Vos, sprak hij, kunt u mij niet helpen, ik ben plots helemaal vergeten bij welke groep ik speel. Ik zei, ik weet het ook niet meer precies, Danny, maar volgens mij is het ofwel Das Pop ofwel dEUS ofwel De Mens. Het is zeker een van die drie, zei Danny, dat zoek ik morgen wel even op.
En, Vos, wat vindt u van de groepen hier, vroeg Danny.
Stuk voor stuk prachtige jonge mensen, zei ik, hun inzet is rauw en intens. Dat vind ik ook, sprak Danny, ik vind, uw inzet moet altijd rauw en intens zijn, anders zijt ge verloren.
Zeg Vos, en wat vindt u van de presentatrice, Roos Van Acker, van TMF.
Ik zei: ik vind haar inzet in hoge mate rauw en intens, dus dat zit wel goed, zei ik. Het presenteren zelf, daar heeft ze het nog wat moeilijk mee maar dat komt ooit allemaal wel goed.
Naar het einde van de avond toe konden Danny Mommens en ik niet echt goed meer onderscheidden wat er op het podium gebeurde maar we vonden het van begin tot einde fantastisch en vooral ook rauw en intens.
Dat komt allemaal goed, zei Danny, zolang de mensen maar rauw en intens bezig blijven.