FOR A FISTFUL OF BONNEKES
Al die mooie, jonge en intelligente mensen van Antwerpen-Zuid die begrijpen dat allemaal niet maar in de Vlaamse rock en roll is het elke dag verdrinken of verzuipen geblazen. Geld heb ik van mijn leven nog niet gezien. Drankbonnetjes wel.
Niet al te veel en alleszins nooit genoeg. Meestal geven ze vijf bonnetjes en als ik dan iets deftigs wil consumeren moet ik bijbetalen. Gisteren op De Nachten heb ik aldus mijn laatste zevenhonderd frank moeten opsouperen. Ik rekende erop dat hier wat gasten mij zouden herkennen en mij zouden trakteren maar die jonge, mooie en intelligente mensen van Antwerpen-Zuid, die volgen dat niet de Vlaamse rock en roll zodat ik daar stond te schilderen met mijn droevige muil. Als ze later een film over mijn leven draaien weet ik al hoe die moet heten: I did it for a fistful of bonnekes.
Toen ik zelf nog jong en mooi en intelligent was, was ik nog armer dan nu. Wij waren werkmensen en geld om sexboeken te kopen was er niet bij ons thuis. Ik moest altijd zelf prentjes met blote wijven tekenen als ik eens op mijn gemak wilde masturberen. Schriften vol heb ik toen bijeen geklad vroeger. Het nare was, ik kon niet tekenen. Met enig geduld slaagde ik er nog in een koppel borsten te tekenen. Dat was in principe niet moeilijk. Met mijn passer tekende ik twee cirkels en in het midden waar het naald van de passer had gestaan plaatste ik met een rode viltstift twee tepels zogezegd. Daar werd ik al behoorlijk opgewonden van. Maar een smeuïge flamoes, wier aanblik het heelal als het ware deed wankelen, die kon ik niet tekenen hoewel ik daar als het ware dol op was.
Ik dacht toen, toen ik jong en mooi maar arm was, weet u wel, ik zei, ik ga in de rock en roll, zei ik, want dan verdient u poen, dus tel uit uw winst. Ik dacht: popmuziek is doodmakkelijk. Het komt immers altijd op hetzelfde neer. U brult wat door een micro en gij zingt dat gij eenzaam zijt en dat gij geen geld hebt om sexboeken te kopen en dat gij geen smeuïge flamoezen kunt tekenen en hup, u bent vertrokken. Het geld stroomt binnen bij bakken.
Na al die jaren in de Vlaamse rock en roll heb ik al vuisten vol met drankbonnetjes verdiend maar een eerlijke frank heb ik nog nooit gezien. En de mensen maar klagen dat het moeilijk zal worden, binnenkort met die Euro’s, om dat allemaal om te rekenen en zo. Dan zeg ik altijd: bij mij is het gemakkelijk: nul frank is gelijk aan nul Euro. Ik ben zelfs te arm om een printer te kopen. Thuis heb ik een computer staan van voor de uitvinding van de printer. Als ik een stuk van mijn literatuur op papier wil afdrukken, moet ik een foto nemen van het scherm en die dan gaan fotokopiëren in het fotokopieercentrum en dat kost weeral vier frank per fotokopie. En zo worden de rijken altijd maar rijker en de armen armer.
Er is in wezen slechts één voordeel verbonden aan de popmuziek. Als u wat in de micro brult is het inderdaad allang goed. U hoeft niet steeds weer opnieuw het warm water of het buskruit uit te vinden zoals in de literatuur of de podiumkunsten. Daar moeten ze voortdurend met iets nieuws en wereldschokkends voor den dag komen, anders hebben ze er gelegen. Maar ze verdienen wel schatkisten vol geld natuurlijk omdat ze door de Vlaamse Gemeenschap allemaal op hun intrinsieke waarde worden vergoed. Als Dirk Van Bastelaere zijn gedichten voorleest op De Nachten dan krijgt hij daar een miljoen Euro voor, louter en alleen omdat die gedichten zo uitmuntend fantastisch zijn dat ze hem moeilijk met een fistful of bonnekes naar huis kunnen sturen. Ze betalen immers ook gul een miljard voor de Zonnebloemen van Van Gogh, hoewel dat eveneens slechts wat klodders verf op een stuk gazettenpapier zijn.
De rijkste kunstenaar van allemaal is Jef Rademakers van de Pin Up Club, vroeger. Hebt u die zijn verzameling gouden en diamanten vibrators al bekeken? En die werken allemaal op atoomenergie want batterijen, dat vindt Rademakers ouderwets. Als hij met behulp zijner dure hulpstukken sex wil doen met zichzelf moet hij een antinucleair stralingspak aantrekken maar dat heeft die mens er voor over want wat de safe-sex betreft is de veiligheid heel belangrijk, zegt hij.
Al die kunstenaars, die zijn ongelofelijk rijk en ik ben zo arm als een luis. Gelukkig ben ik een zanger in een popgroep. Ik mag gewoon wat in een micro staan brullen. Het doet er in wezen niet toe. Ik hoef niet elke keer weer de wereld te redden met mijn kunst. Dat vind ik al een grootse verwezenlijking op zich.
Comments are closed.