EEN HEIDENS BABYLON
Vorige vrijdag had ik de eer het mooie dorp Bavikhove in West-Vlaanderen te mogen ontdekken. Kunstschatten of historische gebouwen zijn er niet. De mensen zijn er arm maar uiterst gastvrij en hartelijk.
Mijn reisdoel was het plaatselijke jeugdhuis om er mijn liederen te spelen en de mensen aldus te amuseren want er is al miserie genoeg op de wereld. Een tiental frisse jonge kerels heetten mij met vreugde welkom. Het jeugdhuis was een uitgeleefde boerderij uit het begin van de negentiende eeuw. Midden in de zaal stond er een versleten stoof waarin onze jonge vrienden turf en dennenappels stookten. Hout of kolen bezaten deze goede kerels niet. Ik vroeg of ik iets kon eten of drinken alvorens die avond mijn kunsten te vertonen. Met beschaamde kaken dienden zij te bekennen dat zij mij hierin niet konden tegemoet treden.
Een van die jongens barstte plots in snikken uit. ‘Ik heb gelogen tegen u, Vos, ik heb wel nog iets om te eten.’ Hij haalde een platgenepen bifiworst uit zijn achterzak. ‘Hier, eet dit op, Vos, ik ben een nietsnut, ik had nog een worst en die wilde ik voor mijzelf houden omdat ik verga van de honger. Ik ben niet waard dat gij tot mij komt. Hier, neemt en eet hiervan. Gij hebt het verdiend, gij goede brave zanger. Ik niet.’
Arme jongens, dacht ik. Ik vroeg voor alle zekerheid of ze mij gingen betalen voor mijn optreden hier vanavond. ‘Maar Vos, liedjes zingen, daar gaat gij toch geen geld voor vragen,’ zei de jongen van de bifiworst, ‘dat is toch uw hobby?’
Ik geloof dat ik er wat moedeloos van werd, van die Bavikhovenaren, vooral van die met zijn bifiworst. Ik vroeg hem waar zich het dichtstbijzijnde eethuis bevond. ‘In Bavikhove zijn geen restaurants,’ zei hij, ‘maar in Kortrijk, hier een aantal boogscheuten verder, daar zijn de mensen rijk, daar kunt gij eten en drinken zoveel gij wilt.’
Ik reed snel naar Kortrijk, het Babylon van West-Vlaanderen. Wilt u geloven dat ze daar nog altijd Halloween aan het vieren waren? Ik dacht dat ik onnozel ging worden. En ze hadden inderdaad op geen frank gekeken. De Kortijkzanen, ze liepen er naakt en met varkensbloed besmeurd en met maskers op hun gezicht door de straten. Ik hield een vent tegen, puur uit nieuwsgierigheid. Ik vroeg: ‘maar vent toch, wat is dat nu, zijt gij nu nog altijd Halloween aan het vieren, dat is al een maand voorbij! Moet gij Sint-Niklaas niet vieren of kerstdag?’ ‘Neen, Halloween is veel leutiger,’ zo sprak deze man die daar dus naakt en met varkensbloed besmeurd voor mij stond. ‘De burgemeester heeft die katholieke feesten in Kortijk afgeschaft omdat hij Halloween veel leutiger vindt. We kunnen er maar niet genoeg van krijgen. Die heidense feesten zijn de max. Weg met het christendom! Ja jongen, Sint-Niklaas en kerstdag, dat is toch te saai om dood te doen! We doen nog Halloween tot midden februari en dan is het tijd om carnaval te vieren.’
Ergens had deze man wel een punt en ik stortte mij samen met hem vrolijk in het feestgewoel, want dit soort amusement, daar lust ik wel pap van. In een tent op de markt draaiden ze keiharde death-metal, onder andere van Corrupted Cunt, geloof ik. Ze stonden er een geit te folteren met gloeiende ijzeren poken. Een straatartiest had twee strijkijzers met haken aan zijn tepels gehangen en trachtte tevergeefs een levende vastgebonden zeug de keel over te bijten. Het was een geweldig feest. Ik vrat en zoop mijn buikje vol en danste mee met een aantal krijsende heksen rond het vuur en ik amuseerde mij te pletter.
Toen schoot het mij te binnen dat ik mijn liederen nog moest gaan zingen in Bavikhove. Net op tijd kwam ik aan in de zaal die afgeladen vol zat met juichende jongeren. Ik schaamde mij voor mijn onverantwoordelijke gedrag. Deze arme maar propere mensen hadden mij nodig om hen een hart onder de riem te steken in hun tegenspoed, dat was mijn plicht. Ik zong allerlei liedjes van mijzelf want die ken ik allemaal al jaren van buiten. Uw eigen liedjes zingen, dat is trouwens nog het gemakkelijkste, dan moet ge al die liedjes van andere zangers niet van buiten gaan leren. Ik begrijp die mensen niet, artiesten zoals Helmut Lotti bijvoorbeeld, waarom maakt hij niet zelf een keer wat liedjes, dan moet hij al die covers niet van buiten leren.
Mijn optreden werd een triomf en iedereen was content. Meteen na het uitvoeren van mijn plicht spoedde ik mij terug naar Kortrijk om er verder te delen in de feestvreugde van Halloween. Dat soort feesten zijn echt niet te missen, vind ik.
LUC DE VOS
Comments are closed.