VERSE PLANNEN

Ik lag net ’s morgens in mijn bed aan Nederland te denken toen plots Toby binnenkwam. Fijn, dacht ik, dat wordt weer lachen.
Toby heeft van die droeve, bloeddoorlopen ogen en een grappig gezicht met een guitige wipneus. Je weet nooit of hij het op een hartverscheurend huilen zal gaan zetten, dan wel zal uitbarsten in een schaterlach die je al je zorgen doet vergeten. Wat een rakker toch !
Ik zei : ik lag net aan Nederland te denken. Ik bevond me onlangs in Rotterdam alwaar ik in een radiostudio een lied diende te zingen dat radiofonisch werd versterkt en uitgezonden waardoor mijn mooie stem tal van huiskamers binnenstroomde en aldus een hele hoop toegewijde huisvrouwen die aan de dagelijkse kookpot stonden een fijne dag bezorgde. Het was een melancholisch lied dat ik zelf had geschreven en dat, zoals elk goed lied, handelde over iets dat was geweest en dat nooit meer zou weerkeren.
Maar goed, daar wil ik het nu even niet over hebben, zei ik tot een gefascineerd luisterende Toby. Nu, toen ik die radiostudio verliet begaf ik mij onder begeleiding van de directeur, de heer Jaap, naar de kantine. Deze gelagzaal heette Instituut Vers. Een goede naam voor een goed instituut, was ik aan het denken. Ik complimenteerde de mevrouw achter de bar met de lekkere verse omelet die ik ondertussen had genuttigd. Ja, zei die, elke dinsdag is hier alles lekker vers.
Weet jij hoe het komt dat deze kantine Instituut Vers heet ? , vroeg directeur Jaap. Welnu, vroeger was hier in dit gebouw een instituut gevestigd voor nette juffrouwen die er tot secretaresse werden opgeleid. Die school heette Instituut Schoevers, naar de stichter en dat stond met grote letters boven de ingang geschilderd. Bij gebrek aan nette juffrouwen werd dit gebouw van lieverlee omgevormd tot een kantine voor de medewerkers van de radiostudio. Toen had iemand de opdracht gegeven de letters SCHOE te overschilderen zodat alleen de letters VERS overbleven. Aldus bespaarde men een hoop tijd die men aan nutteloos denkwerk zou hebben dienen te besteden om een nieuwe naam voor de kantine te bedenken, en bespaarde men ook nog eens heel wat verf om die nieuwe naam op de muur aan te brengen.
Zie je, zo sprak ik tot Toby, in Nederland lopen er mensen rond met ideeën. Het zijn mannen van pak-an, zonen van Piet Hein. Men doet er niet zo maar wat, zoals in België. In die zin zijn we typisch Belgen, we modderen maar wat aan. Kijk nu toch eens naar jezelf, je denkt ook nooit eens na. Je komt hier binnen en je hebt geen bier bij je, of een fles wijn, of iets anders dat mijn hart en ziel zou kunnen verwarmen. Hoe wil je op deze manier ergens raken in het leven. Overal staan kapers op de kust die je je kaas van tussen je boterham zullen halen als je niet oplet, kereltje.
Kijk, zei ik, deze nacht, terwijl jij je wellicht in een of ander onnoembaar oord bevond waar je geld en tijd aan het verliezen was, heb ik al slapend lang nagedacht en het volgende plan beraamd. Het is uiterst geheim, dus vertel het alstublieft aan niemand verder zoals ons vorige plan dat je verknalde door het door te spelen aan Bart Peeters die er flink munt wist uit te slaan. We moeten een nieuwe groep oprichten die luistert naar de naam “De Zonen der Duisternis”, maar dan in het Engels. Het is van het allernoodzakelijkste belang waanzinnig veel lawaai te produceren en aldus concurrerende bands, zoals God Dethroned, een hak te zetten. Ik heb ook al teksten klaar: Darkness imprisoning me, all that I see, absolute horror. Lijkt je dat wat ? Ja toch !
In die richting moet het verder. We moeten de tijdgeest vatten, maar tegelijk onze wanhoop, onze verlangens, onze angst in onze liederen verwoorden. We dwalen tussen tuin en wereld, we zijn onbereikbaar voor de anderen en fundamenteel eenzaam, maar tegelijk maken we ook deel uit van het ons omringende. Dat laatste is een gegeven maar ook een opdracht en een taak, beste Toby.
En ik sprak : laten we die taak meteen ter hand nemen. Hier heb je geld, haal iets te drinken. Samen drinkend en verhalen vertellend over vroeger, toen het beter was, zullen we nader tot elkaar komen en aldus betere mensen worden. Snel, Toby jongen, snel, de tijd vliedt, blijf niet dralen aan de kant van de weg, maar handel nu !

LUC DE VOS