Dagboek Radio 1

Maandag 21 oktober 2013
Ik bevond mij zaterdagochtend op het St Baafsplein hier in Gent om er op een groot scherm de begrafenisdienst van Wilfried Martens bij te wonen.

De bevoegde instanties hadden besloten de dienst in het Nederlands te houden. Ik veronderstel dat Angela Merkel misschien hier en daar kon volgen omdat de bisschop traag sprak en het had over een groot staatsman die immer zijn plicht had gedaan in dienst van het volk. In het Duits moet dat ongeveer zoiets zijn als: Ein grossen staatsman der immer sein pflicht hat getan im dienst des volkes. Zoals de meeste mensen spreek ik geen echt Duits. Maar de heer Barosso zat er wel twee uur lang voor spek en bonen bij. Ik heb het eens opgezocht, Barrosso is een Portugees, dat wist ik niet. Zoals de meeste mensen volg ik de Europese politiek niet echt van dichtbij. Wilfried Martens is altijd aanwezig geweest in mijn leven. In mijn herinnering zag ik hem al toen ik een kleuter was op de televisie verschijnen, de perfecte karikatuur van de bloedernstige politieker die met bezwaard gemoed de last van een onmogelijke opdracht moest dragen want het was altijd maar jaar in en jaar uit crisis en zijn beslissingen waren altijd koningsalomonesk en gordiaans moeilijk. Er stonden ook altijd artikelen 123 bis in de grondwet en die moesten dan geamendeerd worden en er was iets met paritaire committees en het was eigenlijk altijd wat en ik kon er geen touw aan vastknopen. In de jaren tachtig was ik een gebuisde student en ik moest gaan doppen en ik werd er zo moedeloos van, van Wilfried Martens. Nooit zei hij eens iets opbeurends, iets in de zin van: jongens, de problemen zijn er vanzelf gekomen, ze zullen vanzelf wel opgelost geraken, kom, we gaan op café. Ik las in een interview met onze vroegere leider Martens dat hij ooit op cinematografisch gebied hevig ontroerd was geraakt door het personage dat Anthony Hopkins speelde in The remains of the day, de verfilming van de roman van Kazuo Ishiguro. Ik had die film toevallig ook gezien. Het gaat over een contactgestoorde butler die enkel zijn plicht wenst te doen en zelfs zijn onderdanige taak niet in de steek laat wanneer hem het bericht bereikt dat zijn vader is doodgevallen. Een personage dat men als toeschouwer eigenlijk voortdurend wil gaan wurgen of toch tenminste een keer een flinke oorveeg wil gaan geven. Aan het einde van de dag, aan het begin van de dagen die hem nog resten, kijkt de butler terug op de voorbije jaren van zijn leven. Hoewel hij het niet hardop durft te denken, moet die butler toegeven dat het allemaal verloren tijd is geweest.

Dinsdag 22 oktober 2013
Ik was vandaag speciaal naar de live uitzending van Joos gegaan in het NTG om iets bij te leren over het songschrijven in het Nederlands omdat ze daar al die liedjes gingen zingen in het kader van de actie schrijver zoekt zanger. Om iets bij te leren, ik zeg het zonder ironie. U zult nu zeggen: maar Vos, op zoveel valse bescheidenheid zou een banvloek moeten staan, gij onnozelaar. Gij hebt toch zelf al een pak liedjes gemaakt? Gij weet toch hoe het moet. Dat is het nu juist, ik weet niet hoe het moet. Wanneer ik aan nieuw liedje begin, ben ik altijd weer vergeten hoe ik dat de vorige keer aan boord heb gelegd, er bestaan geen formules voor, begrijpt u. Ik had verwacht dat Ruth de artiesten de pieren uit hun neus ging vragen en hen een aantal geheime technieken ging ontfutselen, hoe begint ge daar nu aan, jongens en meisjes? Maar er kwamen altijd weer diezelfde antwoorden: niemand die het wist, het komt ergens vandaan, God mag weten vanwaar. En onvermijdelijk kwam natuurlijk ook de vraag: waarom zingt u in het Nederlands, en is dat niet moeilijker dan in het Engels. Ja, het is inderdaad veel moeilijker dan in Engels en ik zal u zeggen waarom: enkel en alleen om de eenvoudige reden dat de mensen er op letten wat gij daar precies aan het zingen zijt. Niemand vraagt zich dat ooit af bij Richard Wagner of bij de Rolling Stones of, nog erger, in het Frans, bij Charles Aznavour: wat zingen die gasten nu precies? Iedereen zingt vrolijk mee, maar pas op wanneer het in Nederlands is, dan beginnen de mensen zich af te vragen: wat zingen die gasten nu precies? Dus u denkt wel twee keer na als zanger wanneer u een tekst in het Nederlands op de mensheid loslaat. Ergens is dat niet eerlijk natuurlijk, maar wie had er ooit beweerd dat het leven eerlijk zou zijn? Ik weet maar één ding zeker wat deze problematiek betreft: we hebben ongelofelijk geen chance gehad toen de Engelsen in 1664 de Hollanders hebben buitengejaagd uit Nieuw Amsterdam en New York hebben gesticht om vervolgens heel Noord-Amerika te koloniseren. Hadden die Hollanders toen stand gehouden, die onnozelaars, dan spraken ze nu in de USA allemaal gelijk wij en dan hadden de Beatles al hun liedjes in het Nederlands moeten vertalen en dan hadden ze noodgedwongen moeten zingen van: ik wil je hand vasthouden.

Woensdag 23 oktober 2013
Ik ben altijd blij wanneer ik een popgroepje op een podium zie kruipen. Het gebeurt zelden of nooit dat ik denk: Jongens, dat trekt hier nu werkelijk op niets. Twee jaar geleden had ik het toch even moeilijk met Beth Ditto, de zangeres van Gossip, die daar op het podium van Pukkelpop stond te brullen gelijk een ooi die door een stier verkracht wordt, maar ik dacht bij mijn eigen: zolang ze daar zo onnozel staat te krijsen doet zij tenminste geen andere kwaad. Maar moet u nu wat weten, beste luisteraars, ik heb dit jaar op Werchter dus een zanger gezien die gedurende zijn performance jonge mensen mentaal leed berokkende, en ik wil dit forum dat mij hier geboden wordt misbruiken om deze man officieel aan de schandpaal te nagelen en er te trachten voor te zorgen dat zijn artistiek project vernietigd wordt. Het betreft hier de heer Jared Leto, onthou die naam, Jared Leto, de zanger van 30 seconds to mars, een tieneridool dat er de platste numetal doordraait en zichzelf de reïncarnatie van de Griekse God Ares waant. Ik stond er naar te kijken op Werchter, het was niet om aan te zien, maar toch bleef ik kijken. Ik dacht op een bepaald moment zelfs dat ze met mijn voeten aan het spelen waren en dat ze na het optreden gingen zeggen: jongens, het was maar om te lachen, hoor. Ik stond mij zelfs te amuseren met al die meisjes van veertien die mij daar nu toch aan het krijsen waren. Meisjes van veertien moeten dat doen, het is een biologische fase in hun ontwikkeling. En die Jared heeft zich tot doel gesteld die meisjes het geld uit hun zakken te kloppen maar dat is niet erg want die kinderen hebben allemaal rijke ouders tegenwoordig. Maar toen kwam het: die idioot liet zijn roadie twee meisjes uit het publiek halen die het voorrecht mochten genieten om naast het fenomeen Jared Leto op het podium te mogen staan. Die roadie pikte er een meisje uit, maar Jared riep naar zijn slaaf: no not that one, I want the blond one! Op dat moment brak mijn hart, net als het hart van dat afgewezen meisje en van al die andere meisjes die ook niet op het podium mochten. En ik dacht: deze man moet onmiddellijk van het festival verwijderd worden. Het leed dat Jared op dat moment veroorzaakte was onmenselijk. Hier was sprake van kindermisbruik. Op 11 november speelt Jared in Antwerpen. Ik heb een ticket gekocht en ik ga op de eerste rij postvatten om er persoonlijk voor te zorgen dat deze idioot geen verder leed kan veroorzaken.

Vrijdag 25 oktober 2013
Ik denk dat de meeste mensen denken dat ze Edwin Collins niet kennen. Maar u kent hem maar al te goed, zonder het wellicht te beseffen. Deze man uit het Schotse plaatsje Dundee bracht in 1994 een singletje uit. And I never known a girl like you before. Ja, dat is wel een leuk singletje dachten de mensen, en verder was er niets maar dan ook niets aan de hand. Maar er was wel degelijk iets aan de hand. Het is lied waaraan een geheimzinnige toverkracht verbonden is. Hoe kan men anders verklaren dat het nu al gedurende twintig jaar elke dag om het uur op alle zenders ter wereld wordt gedraaid. Zet uw radio een paar uur op Stubru, op radio 1, op MNM, op nostalgie , op Q-music, gegarandeerd zullen daar de tonen van dit lied u bereiken over de radiogolven. Rijd met uw auto naar Parijs of Barcelona, doorheen heel europa weerklinkt dit lied op de autoradio, om het uur. Het is alsof de mensen die die radioprogramma’s maken op den duur een soort angst gekweekt hebben: zo van, potverdorie als we Edwin Collins niet draaien dan gaat er iets ergs gebeuren. Het zou zoiets zijn als een Vlaamse serie zonder Luckas Vandeneynden. Wanneer de mensen Lucas niet zien opduiken dan denken ze dat er iets aan de hand is, dan gaan de mensen zich ongemakkelijk voelen en dat moet ten allen prijze vermeden worden natuurlijk, dat de mensen zich ongemakkelijk gaan voelen. Het heeft zoals ik zei wellicht iets met toverkracht en magie te maken, ik kan geen andere verklaring geven voor de alomtegenwoordigheid van dat lied, elke dag moeten wij er verplicht een paar keer naar luisteren. Zing. Nu is er nOg iets merkwaardigs aan dat lied: het bestaat basically uit slechts 1 akkoord, dit akkoord: do mineur en acht noten, deze noten: zing. En dat vier minuten lang. Wij dienen dus vast te stellen dat u de man Edwin Collins maar al te goed kent en ook dat Edwin op een berg geld aan auteursrechten zit die hij in zijn hele leven niet meer opgesoupeerd krijgt en dat aan de hand van 1 akkoord en acht noten. Rijk worden met popmuziek is het makkelijkste dat er bestaat.