NAAR WALIBI EN DE HOEREN

‘Hij zit er nu al maanden over te zagen en ik ben op zoek naar één of andere idioot om met ons kind een keer naar Walibi te gaan,’ sprak mijn echtgenote zacht. ‘hebt gij soms geen goesting, Vos?’ Want mijn echtgenote noemt mij altijd Vos en dit in plaats van Luc. Ik had er bij haar nochtans op aangedrongen om mij bij mijn voornaam te noemen en niet bij mijn lapnaam omdat ik dat enigszins onbeleefd vind van harentwege naar mij toe maar ze noemt mij toch Vos en dit om mij te tergen.

Ik sprak tot mijn echtgenote: ‘ik heb ook geen goesting om met ons kind naar dat weerzinwekkende Walibi te gaan, ik heb eerlijk gezegd meer goesting om een keer bij een prostituee te gaan, puur uit nieuwsgierigheid. Gewoon om een keer te kijken hoe dat sociologisch in zijn werk gaat, zal ik maar zeggen. Echt alleen maar daarom, hoor, niet om de seksualiteit van het gegeven. Alhoewel, als ik hier bij ons in Gent aan de Zuid zie wie er allemaal van dit soort voorzieningen gebruik maakt is mijn goesting eerlijk gezegd al gauw weer over.’
‘U bent een goed en wijs man,’ zei mijn echtgenote. ‘Zeg Vos, – want mijn echtgenote noemt mij dus Vos – ik heb gisteren een goede mop gehoord: weet gij waarom ze mensen die getrouwd zijn echtgenoten noemen? Omdat dat de verleden tijd is van echt genieten.’ Mijn echtgenote ontstak vervolgens in een bulderlach. Ik kon er eerlijk gezegd niet mee lachen.
Toch zette dit familiale voorval er mij toe aan om op een indringende wijze over de politiek te gaan nadenken. Zoals u allen wellicht weet ligt Walibi in Wallonië, in het pittoreske Wavre hebben ze dat wangedrocht neergepoot. En die meisjes die achter die ramen zitten aan de Zuid die zijn allemaal afkomstig uit Karpatische landstreken zoals Bulgarije en Roemenië. Logische conclusie: wanneer het er dus bij de Vlamingen op aankomt om ons te amuseren en een keer de aap uit te hangen, dan steekt het blijkbaar niet zo nauw, dan komt het er niet op aan of het Walen of vreemdelingen zijn. Probleem opgelost!

LUC DE VOS