In Amsterdam zit ik samen met Thé Lau in het kleine café aan de haven. Zijn eerste boek, een verhalenbundel, heet: ‘De Sterren van de Hemel’.
Vooral over dat ene verhaal, ‘Stella’, heb ik allerlei vragen in mijn hoofd die ik uiteindelijk allemaal overboord gooi.
Een Vlaamse krant had een aantal jaar geleden het onzalige idee tot mij het verzoek te richten om Thé Lau van The Scene te gaan interviewen. Thé had net een boek geschreven waar in eerste instantie geen touw aan vast te knopen was. Toen ik het nog een keer herlas viel er nog steeds geen touw aan vast te knopen maar ik vond het wel een prachtig, meeslepend boek, al wist ik zelf niet waarom.
Mijn maat Rocky was afgunstig op mij. Ik stond alweer met mijn kop in de gazet omdat ik een zoveelste cultuurproduct had afgescheiden: de roman De rest is geschiedenis, een verpletterend meesterwerk. Ik was ook op de regionale zender AVS geweest. Ik stond op het toppunt van mijn wereldse roem vorige week.
Godverdomme Luc! Het is ondertussen bijna dertig jaar geleden dat ik nogal ongecontroleerd luidop godverdomme riep, op een openbare plaats. Dat was in de kille gang van een RVT-instelling waar mijn vader na een lange strijd overleden was. En nu zaterdagavond dus opnieuw. In de Vooruit. Godverdomme, riep ik. Nadat een collega mij het verschrikkelijke nieuws had gemeld. Hij wou het mij als eerste laten weten, omdat hij wist dat ik je toch al meer dan twintig jaar kende. Nog voor het in deze jachtige nieuwstijden online zou gaan.
