OSCARS
Mijn maat Rocky vroeg mij: ‘Vos, hebt gij eigenlijk al een prijs gewonnen de jongste dagen?’ Ik begon te zweten. Ik zei: ‘het is inderdaad wat kalm geweest, het is al geleden van vorig jaar: toen hebben we met de band een prijs gewonnen van Radio 2.
Ik heb hem moeten weggooien omdat hij gevallen was en hij was kapot.’ ‘Vos, niet met mijn voeten spelen, volgens mij hebt gij nog nooit een prijs gewonnen. Dat zou natuurlijk een zeer opmerkelijk feit zijn, het is bijna onmogelijk om géén prijs te winnen tegenwoordig.’ ‘Ik zweer het u, Rocky,’ zei ik, ‘ik heb in mijn leven exact drie prijzen gewonnen en alle drie ben ik ze kwijt. De eerste betrof De Gouden Prosper, uitgereikt door het weekblad P-magazine in 1992. Het was een beeldje van een plaasteren aap dat later in duistere omstandigheden van de kast is gevallen en in gruzelementen lag. Vijf jaar later wonnen we een Zamu-award, de voorloper van de Mia’s, en dat was een in het goud geschilderde metronoom; ge kent dat wel, zulk een ding om de maat te slaan. Waar die gebleven is, God mag het weten. En vorig jaar wonnen we dus die prijs van Radio 2, het betrof een ster in glas. Als ik die maar niet laat vallen, dacht ik nog. Met alle gevolgen van dien. Die ster is dus in de glasbak beland. Het is vreemd met die prijzen. Ik denk dat we nu echt binnen deze samenleving aan gemiddeld één prijsuitreiking per dag zitten, gaande van de Nobelprijs, de Oscars tot en met de Strafste Gentenaar en de uitreiking van de beste zelfstandige starter in de categorie horeca van de stad Eeklo. U kunt het zo gek niet bedenken of het bestaat. Gij moet inderdaad uw best doen op den duur om géén prijs te winnen. Ik zag Indra De Witte eens een onbekende regisseur interviewen in De Zevende Dag en haar eerste vraag was: hebt u al een prijs gewonnen? Ze smijten er letterlijk mee naar uw hoofd. Kent gij dat boek Belladonna van Hugo Claus? Daar wordt ook een figuur opgevoerd en die heeft de grote prijs van de stad Denderleeuw gewonnen voor scheppend proza. Hugo Claus moet trouwens zelf de kampioen zijn, die heeft meer prijzen gewonnen dan hij boeken en stukken heeft geschreven en dat zijn er toch een stuk of driehonderd. Misschien moet hij daarvoor postuum toch een prijs krijgen, de prijs voor de prijswinnaar met de meeste prijzen.’ Rocky sprak: ‘Ik heb plots een keigoed idee, Vos. Waarom doen we het niet omgekeerd: we stichten een vereniging die een prijs uitreikt aan de artiest met de minste prijzen. We verzamelen een paar duizend euro via crowdfunding, ik schrijf rap een dichtbundeltje van elf bladzijden, ik laat het drukken op vijf exemplaren en ik zorg ervoor dat ik geen enkele prijs win, en boem, de geldpot kan ons niet meer ontglippen. We kunnen deze prijs per kwartaal uitreiken en hem elke keer winnen. Of neen, dat kan niet, want wanneer men die prijs wint dan hebt gij een prijs en het komt eropaan zo weinig mogelijk prijzen te winnen. We hebben ons zelf al op voorhand gesnookerd, geloof ik. Zeg, Vos, iets helemaal anders: wat vindt gij ervan dat we nu de Oscar gewonnen hebben met die cowboyfilm?’ ‘Hebben we de Oscar gewonnen? Dat wist ik niet, Rocky, op het moment dat ik dit schrijf zijn de Oscars nog niet uitgereikt.’ ‘Vos, durf nu toch eens gevaarlijk te leven en durf te gokken dat we de Oscar gewonnen hebben, ga deze uitdaging aan.’ ‘Wel, vooruit dan maar, het voelt goed om eens de toekomst te kunnen voorspellen, gewoon omdat het kan. Proficiat dus, beste cowboys en cowgirls van The Broken Circle, met de welverdiende Oscar. Toch een kanttekening: ik vond het wel vreemd dat ze om die Oscar te winnen niet gewoon hun film mochten afgeven aan de jury maar dat ze dan ook nog eens in Hollywood zelf moesten gaan mouwfrotten bij die juryleden of ze alstublieft die Oscar mochten krijgen.’ ‘Zeg Vos,’ sprak Rocky, ‘ergens bespeur ik bij u toch een zekere rancune omdat gij weer niet genomineerd waart voor die prijs van de Strafste Gentenaar of zo.’ Toen barstte ik in snikken uit.
LUC DE VOS
Comments are closed.