LEKKER SHOPPEN
Vaak ga ik windowshoppen. Sommige individuen zijn er tegen maar ik kan begrijpen waarom bepaalde woorden in het Engels aantrekkelijker zijn dan in het Nederlands.
Het woord ‘vensterwinkelen’ bestaat trouwens niet. Ik zat gisteren bij de coiffeur te lezen in de Nederlandse Cosmopolitan. Dat is een sexy maandblad voor sterke, levenslustige Hollandse vrouwen. Ik bekeek de eerste zin van het editoriaal: de hoofdredactrice schreef: ‘Vandaag even zin in een beetje shabby outfit!’ Deze vrouw gebruikt hier een zinsconstructie zonder het persoonlijk voornaamwoord ‘ik’ en zonder de persoonsvorm van het werkwoord ‘hebben’. Zij schrijft dus niet: ‘vandaag heb ik zin in een enigszins haveloze, sjofele klederdracht.’ Mocht men het inderdaad op die manier formuleren dan zou het niet werken. Dat zeg ik zonder ironie, zo praten postmoderne sterke vrouwen nu eenmaal niet. Maar bij mezelf, als een beetje een ouder wordende maar wel nochtans postmoderne man die weet wat er te koop is in de wereld, werkt een vrolijke, door het Engels gekleurde taal dan ook weer niet. Integendeel, ik zou mijzelf voor paal zetten mocht ik bijvoorbeeld aangeven dat ik vaak ga windowshoppen. Ik ga eerder loeren, ja loeren, door allerlei ruiten van winkels voor vrouwelijk ondergoed en schoenenzaken die zich uitsluitend richten op een vrouwelijk, postmodern cliënteel. In die mate dat ze mij, zo vermoed ik, allicht al kennen, die winkeljuffrouwen. Daar is die ouder wordende postmoderne man alweer die hier voor de etalage komt staan, niet alleen om de schoenen te bezichtigen, maar ook vooral om de wijze te aanschouwen waarop deze schoenen gepast worden door vrouwen met een rok rond hun billen. Voor het passen van schoenen bestaan er geen pashokjes. Winkeljuffrouwen gaan gehurkt of op de knieën voor de vrouwelijke klant in kwestie zitten terwijl het schoentje wordt gepast. Het is op dat moment belangrijk als windowshopper niet te veel op te vallen terwijl u aan het loeren bent naar die taferelen. Een enkele blik is meestal voldoende om in de verdorven geest van mensen zoals ik beelden te doen ontstaan die nergens heen leiden en die in mij een vonk van levenslust doen ontbranden maar die tegelijkertijd een diepe mistroostigheid genereren. Wegvluchtend van het oord des onheils daalt er dan een diepe schaamte in mijn borst neer en denk ik: wat voor een achterlijke idioot ben ik toch om mij door dat soort beelden van mijn melk te laten brengen. Telkens opnieuw word ik geleid, toevallig met opzet, naar die winkelramen waar mijn geest in verwarring wordt gebracht en vraag ik mij af: waarom doe ik mijzelf dat toch aan? Want, zoals ik zei, dit alles leidt nergens heen: vreemden, die ik niet ken, vrouwen, die ik nooit zal ontmoeten, met elkander in de weer te zien met zoiets alledaags als het passen van schoenen. Ben ik de enige die voortdurend de aandrang voelt de werkelijkheid te vergroten tot een droom?
Gedurende die hete lentedagen vorige week zag ik de juffrouw van een schoenenwinkel die ik kende aan mij voorbij stappen. Ik achtervolgde haar doorheen de Koestraat, op weg naar haar kleine paradijs. Ze droeg dat soort schoenen die een winkeljuffrouw dient te dragen om als het ware zelf een uithangbord te zijn voor de illusoire goederen die zij verkoopt. Ik zal niet rond de pot draaien: deze jonge sterke vrouw zag er seksueel aantrekkelijk uit. Ik liep met mijn blik op opeindig achter haar in een minirok verpakte wiegende achterwerk aan. Op de Kalandenberg stonden twee oude ventjes met een hoed op met elkander te kouten. Nadat de juffrouw gepasseerd was en haar parfum in hun rode neuzen had doen waaien, deed dat ene ventje een uitspraak over dit dartele onbereikbare lichaam en beiden lachten hartelijk. Ik voelde plaatsvervangend het onpeilbare verdriet dat deze twee oude mannen ongetwijfeld in hun hart verborgen hielden. De vruchteloze treurnis om hun vergankelijkheid die zij wensten te camoufleren met humor. Seks is helemaal niet om te lachen, vind ik.
LUC DE VOS
Comments are closed.