OPPASSEN!
Op een bepaald moment vroeg ik mij af of ik die gasten van Das Pop niet aan het stalken was.
Ik was er al bij toen ze in 1996 in café De Stax op de Vlasmarkt speelden. Piet Jorens, een universeel muzikaal genie die u wellicht kent van een aantal projecten en van bij dEUS en Charles et les Lulus in de tijd, had mij getipt: ‘Vos, gij moet eens naar dat groepje Das Pop gaan kijken, die gaan het nog ver brengen.’ Het was er zodanig klein in De Stax dat ik wel op de eerste rij moést staan, vlak voor Bent, die toen nog drumde en die in mijn richting keek alsof hij vermoedde dat ik iets van hem wilde en ik stond daar met mijn beschaamde kop. Toen ze een paar jaar later de Rock Rally wonnen, was ik de eerste om de jongens te feliciteren. Toevallig, of net niet, wie zal het zeggen, kruisten mijn pad en dat van Das Pop elkaar om de haverklap. Zo had ik het fijne idee aan Bent te vragen de hoes voor onze plaat ‘Eindelijk Vakantie’ uit het jaar 2002 te ontwerpen en vroeg ik ook aan Reinhard, gitaarspeler en universeel muzikaal genie, om arrangementen en remixen te maken voor een aantal projecten van onze band. Toen Das Pop in 2005 voor het eerst in Parijs ging spelen was ik er potverdorie ook bij, omdat ik had gehoord dat zij daar moesten spelen en ik dacht: ik zal een keer naar Parijs gaan in het kader van het toerisme en dit dan afronden met een optreden van onze Gentse poptrots op de oevers van de Seine. Dat jaar maakte ik ook een lied en dat heette: ‘Electronica voor geliefden’, een verwijzing naar het lied van Das Pop, ‘Electronica for lovers’. Toen wij drie jaar geleden een vioolspeler nodig hadden om live met onze band mee te spelen deden we alweer een beroep op Reinhard. En toen we onlangs in Amsterdam De Melkweg platspeelden zag ik toevallig een affiche hangen met daarop de aankondiging van een optreden van Das Pop in diezelfde zaal en toen dacht ik: ik kom een dagje citytrippen in Amsterdam en dat combineer ik met een bezoek aan De Melkweg die avond, een leuke live-show van Das Pop, dat is altijd lachen geblazen. Dus toen stond ik daar alweer op de eerste rij. Dit moest ongeveer de vijftigste keer zijn dat ik de jongens in de loop der jaren aan het werk had gezien. Een gevoel van verlegenheid sloop mijn hart binnen. Ik wilde nog zwaaien vanuit de zaal naar Bent, maar een vreemde innerlijke kracht weerhield mij daarvan. Nu, twee weken geleden was ik aanwezig in Oostende om er te genieten van het theaterfestival in onze koningin der badsteden. Ik besloot in de vroege namiddag, na het nuttigen van een pot mosselen met daarbij een fles champagne, mij wat te vertreden langs de dijk. Het was een schone, winderige dag en mijn spijsverteringssappen begonnen reeds te borrelen. Ik hoorde van op het strand het lawaai aanzwellen van een bandje dat aan het soundchecken was, u kent dat wel: boem, boem, boem van de basdrum en een technicus die de microfoon test: check, one two, one two! Uit nieuwsgierigheid wandelde ik het strand op. Wat zag ik daar: het was verdorie Das Pop die daar doende waren op een klein podiumpje in het zand. Nu pas kreeg ik een affiche van het concert in het oog: er was een gelegenheidsshowcase gepland die avond, in het leven geroepen door de zender Q-music, een soort van battle of the bands, waarin die avond Das Pop het tegen Kate Ryan ging opnemen. Dat was nu ook toevallig, wat een vreugdevolle samenloop van omstandigheden! Een glimlach verscheen op mijn lippen en ik begon in de richting van het podium te stappen waar de Das Poppers aan het zwoegen waren om de klank helder en duidelijk door de boxen gemixt te krijgen. Net halverwege mijn korte tocht vertraagde ik plots mijn stap, instinctief. Mijn god, zo dacht ik bij mijzelf, nu kom ik hier alweer die jongens lastigvallen, net wanneer ze aan het soundchecken zijn. Straks beginnen ze te denken dat ik hen aan het stalken ben. Ik ben stilletjes op mijn stappen teruggekeerd. Het blijft oppassen geblazen wat betreft de intermenselijke verhoudingen.
LUC DE VOS
Comments are closed.